Vikan - 07.05.1998, Blaðsíða 9

„Það er enginn vandi að vera Vigdís Finnbogadóttir meðan ég hef heilsu og
góða lund. Og til allrar hamingju þykir mér gaman að lifa.”
sinni í viku að sofa klukkan
9. Allavega fer ég í hvfld
svona snemma og bara les.
Og af því að ég er kominn á
þann aldur að ég er ekki
með ábyrgð á heimilishaldi
og slíku, þá get ég valið að
hvfla mig heilan dag, horfi
fram hjá því sem þarf að
gera, ryksuga og slíkt, og
held kyrru fyrir heima hjá
mér og bara les skáldsögur
og hverf inn í annan heim. Ef
ég er þreytt þá er þetta allra
meina bót. Það er engin
hvfld í því að hanga fyrir
framan sjónvarpið fyrir
hvaða mynd sem er. Ég er
vandlát á sjónvarpsefni og
nenni varla að horfa á það.”
En Vigdís fer fögrum orðum
um listsköpun sem fjallar um
manninn. Bækur og leikhús
eiga stórt pláss í hjarta henn-
ar. Hún hrífst svo mjög af
þeirri lifandi nánd sem leik-
húsið er. En langaði hana
ekkert til að snúa sér aftur
að leikhúsheiminum þegar
hún kvaddi Bessastaði?
„Nei,” ekki var hún á því.
„Sá kafli er búinn og það eru
svo margir um hituna í leik-
húsinu. Þar vantar ekki
fólk,” segir fyrrum leikhús-
stjórinn. Enda næg önnur
verkefni sem buðust henni.
En hún heldur miklu og
góðu sambandi við leikara,
bæði í Danmörku og svo
auðvitað á íslandi.
„ Vil ekki sjá Titanic”
„Ég fer mikið í bíó. Sá t.d.
nýlega „As good as it gets”
með Jack Nicholson, það er
skemmtilegasta mynd sem
ég hef lengi séð. En ég ætla
ekki að sjá „Titanic”. ís-
lenska þjóðin hefur misst svo
marga sína í sjóinn. Og af
hverju á þá að vera að horfa
á fjöldadrukknun? Ég get
það bara ekki, er allt of við-
kvæm persóna til þess. Ég
hef það oft tárast í Dóm-
kirkjunni þegar sjómennirnir
á sjómannadaginn bera inn
fánann til minningar um þá
sem horfið hafa frá okkur í
hafið. Ég tek mjög inn á mig
og finn svo til með öðrum.”
„En,” segir hún og brosir „ég
finn líka mjög vel hver kem-
ur á móti mér með sól í
hjartanu.”
Strekkingartœki og hjól-
reiðar
Flestar konur vilja eflaust
fá að eldast eins og Vigdís.
Líta svona vel út og halda
þessu starfsþreki. Hreyfir
hún sig re^lulega? „Já, já,
auðvitað. Ég hjóla hérna í
Danmörku. En fer í sund á
íslandi og í gamaldags
strekkingartæki sem ég á til
að halda mér liðugri. Það er
fyrir öllu að halda sér liðugri.
Mér finnst púkó að hugsa
bara um að halda sér grönn-
um eins og stöng. Við erum
bara öll sitt með hverju lag-
inu. Norræni kynstofninn er
ekkert spýtulegur að eðlis-
fari. En ef maður finnur að
það er þyngra undir fæti að
ganga upp stiga þá á maður
að fara í eitthvert hopp.
Maður á bara að hugsa um
að halda sér í formi svo
manni líði vel.”
„Kann best að meta einfald-
leikann”
“Finnið þið ilminn, sjáið
þið kirsuberjatrén,” segir
Vigdís hugfangin á göngu-
ferð um almenningsgarðinn í
nágrenni við aðsetur hennar.
í þennan garð kemur Vigdís
oft með dóttur sinni eða vin-
um og les eða fær sér sunnu-
dagsísinn sinn. En skyldi hún
ekki vera orðin góðu vön
eftir að hafa búið á fínustu
hótelum um allan heim og
verið í fínustu veislunum?
Og skyldi hún ekki vera far-
in að gera miklar kröfur?
„Ja, hvað sýnist þér í íbúð-
inni minni hér í Kaupmanna-
höfn?” spyr Vigdís. „Einmitt
ekki. Maður metur æ betur
einfaldleikann og hið lát-
lausa almennt. Á hótelum
um allan heim eru eftirlík-
ingar af gömlum klassískum
húsgögnum og þetta lítur út
fyrir að vera voðalega fínt,
svo eru þetta bara dót.
Það sem er einfalt og ekki
yfirborðskennt finnst mér
vænst um.”
„Gott að hvetfa ífjöldann”
En er hún í Danmörku til
að geta horfið í fjöldann?
„Já, mér þykir mjög vænt um
það hérna í Danmörku að
hverfa í fjöldann. Ég reyndar
þekkist á götu hérna og ég
fæ líka alveg frið á götu á ís-
landi, en ég þekkist þar
meira en hérna. Ég finn fyrir
hlýju og íslendingar á förn-
um vegi segja gjarnan við
mig „gaman að sjá þig”. Og
svo er ég svo heppin að ég á
bæði fjölskyldu og yndislega
góða vini heima sem segjast
sakna mín svolítið.” Og enn
og aftur kemur upp í henni
þessi glettni sem er svo nota-
leg og gerir það að verkum
að öllum hlýtur að líða vel
með Vigdísi, háum sem lág-
um, ungum sem öldnum, fyr-
irmönnum í höllum sem fólki
í kjöllurum. „Ég er bara
venjulega manneskja,” segir
Vigdís Finnbogadóttir, fyrr-
um forseti íslands. En það er
sama hversu hógvær hún er í
tali, venjuleg er hún ekki.
Eða hvers vegna reyndist
Gunnari ljósmyndara svo
erfitt að ná mynd af henni á
göngu um Nýhöfnina í
Kaupmannahöfn án þess að
fólk snéri sér við á götu og
horfði á hana. Annaðhvort
var það vegna bjarta yfrlits-
ins og hnarreists göngulags
orkumikillar hugsjónakonu,
eða vegna þess að fólk hugs-
aði eins og maðurinn sem
sagði svo glaðlega á Fred-
reksbergi þegar Vigdís
hjólaði fram hjá: „Naa, har
vi berömtheder her!,” eða:
„Nú, höfum við fræga mann-
eskju meðal vor?” ■
9