Vikan - 07.05.1998, Blaðsíða 51

um; litla búðin þeirra á hug
þeirra allan. Þau keyptu
verslunina í nóvember og
hafa ýmsu breytt síðan:
“Hugmyndin er að þetta
verði lítil krambúð og við
erum sífellt að auka vöruval-
ið,” segja þau, en meðal þess
sem þau eru að koma upp
þessa dagana eru sælkera-
vörur frá Heilsuhúsinu og
kaffibar, þar sem fólk getur
sjálft malað kaffibaunirnar:
“Markmið okkar er að eiga
alltaf það sem viðskiptavin-
urinn biður um og ef varan
er ekki til þá er hún örugg-
lega komin daginn eftir.
Hins vegar er áberandi að ís-
lendingar vilja ekki að haft
sé fyrir þeim og þegar ég
býðst til að sérpanta vörur
eru viðskiptavinirnir fljótir
að segja: “Nei, alls ekki -
ekki hafa neitt fyrir mér!”
“EF ÉG ÆTTIÞESSA
BÚÐ MYNDIÉG...”
Hvorugt þeirra er alið upp í
Skerjafirðinum en segja
ástæðu þess að þau fluttu
þangað þá að þau séu í raun-
inni sveitafólk inn við beinið
“en ekki nógu mikið sveita-
fólk til að flytjast í sveit.
Skerjafjörður er nokkurs
konar þorp í borginni...
Skerjaver varð fljótlega búð-
in okkar og í hvert skipti sem
við komum úr búðinni sagði
ég: “Ef ég ætti þessa búð þá
myndi ég.....” segir Kaya
brosandi og Guðni bætir við:
“Svo ég bara keypti handa
henni búð!”
Mikil áhersla er lögð á að
veita persónulega þjónustu í
Skerjaveri. Þau þekkja and-
lit og nöfn flestra viðskipta-
vina sinna og treysta þeim:
“Það er til dæmis alls ekki
óalgengt að fólk komi hér
við á leið sinni úr vinnu,
grípi eitthvað í kvöldmatinn
og kalli: “Ég borga þetta síð-
ar”! Hvenær myndi slíkt
geta átt sér stað í stórmörk-
uðum?” spyrja þau - og
vænta greinilega ekki svars.
Að sama skapi mætti spyrja
hvort það geti átt sér stað í
stærri matvöruverslunum að
viðskiptavinirnir geti farið á
“bak við” og fengið sér kaffi-
bolla. Þetta finnst fullorðna
manninum sem hefur búið í
Skerjafirði alla sína tíð stór-
kostlegt:
“Þetta er alveg eins og í
gamla daga” segir hann,
enda segjast þau Kaya og
Guðni leggja áherslu á að
hafa búðina þægilega, heim-
ilislega og notalega: “Við
finnum það hjá jafnöldrum
okkar að yngra fólk sækir
meira í það sem er gamal-
dags og hlýlegt,” segja þau.
“15 ÞÚSUND KRÓNA
SALA OGÞÚFÆRÐ
“LA BOHÉME” HEIM”
Halldór, sem keyrir mjólk-
ina í búðir frá Mjólkursam-
sölunni segir að Skerjaver sé
ólík öllum öðrum verslunum
á Reykjavíkursvæðinu:
“Þetta er eina verslunin þar
sem maður fær ókeypis óp-
erusöng!”
En Halldór hjá Mjólkur-
samsölunni er ekki sá eini
sem fær söng; Guðni tekur
oft lagið fyrir viðskiptavin-
ina:
“Hann stríðir þeim oft með
því að segja: “Ef þú kaupir
fyrir 500 krónur þá syng ég
fyrir þig brot úr... Ef þú
kaupir fyrir 15.000 kem ég
heim til þín og syng La
Bohéme...! - Ég fæ hins veg-
ar aðallega að heyra æfing-
ar!” segir Kaya brosandi og
um leið hefur Guðni upp
raust sína og syngur II
Trovatore. Söngurinn laðar
að fleiri viðskiptavini, en eig-
endurnir sitja sallarólegir á
bak við því Hjördís Andrés-
dóttir sér um afgreiðsluna á
meðan.
Kaya hafði ekki stefnt að
því að gerast verslunareig-
andi. Hún hafði starfað sem
verslunarstjóri í tískuversl-
uninni Cosmo og vann sam-
hliða við dagskrárgerð á veg-
um Elite í London: “Við
Hugrún Ragnarsdóttir vin-
kona mín tókum viðtöl við
þekkt fólk, meðal annars
við fyrirsætuna Lindu
Evangelista og ég var
komin inn á þá línu að fara
út í gerð sjónvarpsþátta.
Sú vinna er í biðstöðu í
augnablikinu, en vonandi
fá Islendingar að sjá ein-
hvern þessara þátta fyrr en
síðar.”
Þau segja að vissulega sé
vöruverð hærra í litlu
hverfisbúðunum
“Heildsalarnir markaðs-
stýra hér,” segja þau. “Við
staðgreiðum alltaf alla okkar
vöru og njótum ekki þeirra
kjara sem við ættum að
njóta. Við gjöldum þess að
vera ekki
stór, þótt
við höldum
vörunni að
viðskipta-
vin unum.
Ég get hins
vegar fullyrt
það að við
erum með
minni álagn-
ingu en stór-
markaðir,”
segir Guðni
Freyr, “og
því meiri
sem salan
er, því lægra verður vöru-
verðið.”
KA UPMAÐ URINN Á
HORNINU MÁ EKKI
HVERFA
Þau segjast vera rólyndis-
fólk að eðlisfari, séu lítið fyr-
ir að fara út að skemmta sér
og það hafi einkum breyst
með tilkomu sonarins, Bene-
dikts Arons, sem er að verða
sjö ára. En er hægt að fá
skrifað í þessari búð?
“Já, við skrifum hjá við-
skiptavinunum, enda mikið
af útivinnandi barnafólki hér
í hverfinu og börnin verða
að geta keypt sér brauð og
ost þegar þau koma úr skól-
anum. Við förum mjög vel
yfir með foreldrunum hvað
má skrifa og hvað ekki...”
Þau halda góðum tengslum
við íbúa Skerjafjarðar, með-
al annars með dreifibréfi
sem þau bera sjálf - ásamt
hinni ómissandi Hjördísi -
inn á 600 heimili á hálfs
mánaðar fresti. Eldra fólki
er boðið upp á ókeypis
heimsendingarþjónustu og
fyrir jólin skrifuðu þau öllum
íbúum Skerjafjarðar jóla-
kort: “Okkur finnst sorglegt
ef “kaupmaðurinn á horn-
inu” deyr út - það má bara
ekki gerast,” segja þau.
Smiðurinn heldur syngjandi
áfram að smíða nýja af-
greiðsluborðið og fyrirsætan
fyrrverandi snýr sér brosandi
að næsta viðskiptavini og
spyr: “Hvernig tókst kakan
hjá þér?” ■