Vikan - 18.01.1999, Side 24

Smásaga eftir Doris Lessing
og byrjaði að hneppa frá sér
kjólnum. Undir honum var
hún íklædd siðsamlegum
svörtum sundbol og það fór
ekki framhjá henni hversu
mjög manni hennar létti þeg-
ar hann kom í ljós. Henni
fannst þetta vera hin endan-
lega sönnun þess hversu lífið
væri óréttlátt. Þarna stóð
hann hár og grannur og næst-
um því myndarlegur í fárán-
legri sundskýlu sem var lítið
annað en þríhyrnd pjatla sem
hékk uppi á mjaðmasnúru.
Og hér stóð hún dálítið feit-
lagin með þétt hvítt hold,
miðaldra í gamaldags svörtum
sundbol.
Hún leit í kringum sig. Við
hlið þeirra var fótleggjabenda
sem tilheyrði hópi ungmenna
og stúlkurnar allar í agn-
arsmáum bikinibaðfötum.
Hún sá að Tommy virti þær
fyrir sér af sýnilegum áhuga.
En þá kom hún til allrar ham-
ingju auga á stórvaxna grá-
hærða konu hinum megin við
sig og þar hólkaðist hvítt
skvap innan í hvítum strand-
kjól. Mary horfði á hana með
sigurbros á vör og lagðist út af
hin lukkulegasta.
Allan morguninn lágu ensku
hjónin í sandinum og veltu sér
á alla kanta eins og kjúklingar
á grilli í þeim tilgangi að losna
sem fyrst við hvíta hörundslit-
inn sem þeim fannst mikil
skömm að. Þegar þau sneru
aftur til herbergisins um há-
degisbilið sáu þau að hópur
svartra maura var í óða önn
að háma í sig hádegismatinn
þeirra. Það vék þó fljótlega úr
huga þeirra þegar sú stað-
reynd varð ljós að þau höfðu
legið of lengi í sólinni. Húð
þeirra beggja var logandi rauð
og þau verkjaði í augun. Þau
lögðust út af í svölu og rökkv-
uðu herberginu og létu það
fara í taugarnar á sér hversu
kjánalega þau höfðu hagað
sér - þau sem höfðu nú aldeil-
is reynsluna. Þau lágu í rúm-
inu allan þann dag og einnig
næsta dag. Þegar sulturinn
svarf að þeim laumaðist Mary
í bæinn og keypti kaldan mat
handa þeim því það var ekki
hægt að geyma neitt stundinni
lengur í herberginu vegna
mauranna. Mataráhöldin
skolaði hún í vaskinum litla
sem þau notuðu einnig til að
halda sér hreinum. Tvisvar á
dag hrökklaðist Tommy fram
á gang gegn vilja sínum með-
an hún þvoði sér um kroppinn
upp úr vatni sem hún hitaði í
kastarholunni. Svo fór hún
fram á gang meðan hann
gerði slíkt hið sama. Þegar
þessum nauðsynlegu hrein-
lætisaðgerðum var lokið lögð-
ust þau í rúmið og reyndu að
komast hjá því að snerta
hvort annað.
Að því kom að þau lögðu í
að fara út í sólina á nýjan leik,
í þetta sinn skynsamlegar
klædd. Bæði var svo leiði-
gjarnt að hanga i herberginu
og svo var húðin farin að
jafna sig, reyndar svo vel að
þau gátu skrælt hana utan af
sér í stórum flygsum. En að
viku liðinni voru þau bæði
orðin fagurbrún og gátu end-
urheimt sæti sín á ströndinni
innan um aðra brúna og gljá-
andi kroppa sem lágu í sand-
inum eins og fiskflök sem rek-
ið hafði á land.
A hverjum degi gengu
hjónakornin brattan stíginn
niður að sjó eftir staðgóðan
enskan morgunverð: egg og
beikon. Allan morguninn lágu
þau á ströndinni og líka eftir
hádegi en gættu þess vel að
koma ekki of nærri löndum
sínum sem héldu hópinn í
nokkur hundruð metra Ijar-
lægð.
Þau fylgdust með börnunum
skríkja og leika sér í síbláum
öldunum á meðan frönsku
unglingarnir döðruðu hver
við annan og veltu sér þannig
saman í sandinum að Mary
fannst það hreint siðleysi.
Hjónin fylgdust af aðdáun
með þjálfuðum sundmönnum
sem klufu smáar öldurnar úti
á víkinni í froskmannabúning-
um.
Þau voru ánægð með lífið.
Þau voru að njóta þess sem
þau sóttust eftir og það sama
gilti um hundruð þúsunda
ferðamanna meðfram strönd-
inni. Þeir voru hingað komnir
til að liggja í sandinum og
finna sólina baka sig, busla af
og til í hlýjum, bláum sjónum
sem þornaði strax á þeim aft-
ur. Sjórinn var brimsaltur og
af honum lagði ekta sjávar-
lykt sem raunar var blandin
öðrum ilmi því handan víkur-
innar rann klóak bæjarins út í
sjó, barst yfir víkina og settist
á húð strandgesta sem þorn-
aði í sólinni.
Þetta var það sem þeir sótt-
ust eftir.
Að sjálfsögðu lék enginn
vafi á því að á Plaza hefði allt
verið með öðrum blæ. Þar
vöknuðu menn seint, sátu
lengi yfir morgunkaffi og rún-
stykkjum, fóru síðan niður á
strönd og nutu sólar í tvo tíma
eða svo þar til leiðin lá aftur
heim á hótel þar sem langur
og gómsætur hádegismatur
beið þeirra. Eftir matinn lagði
fólk sig, fór aftur á ströndina
og naut svo enn langdregnari
og gómsætari kvöldmáltíðar.
Ströndin var hins vegar eini
staðurinn sem þeim hjónum
stóð opinn og þar voru þau
frá klukkan níu til eitt og frá
tvö til sjö.
Á tíunda degi rann það upp
fyrir þeim að helmingur sum-
arleyfisins var liðinn. Þá
stóðst Tommy ekki mátið
lengur heldur stormaði inn í
eina af þessum hræðilega
dýru nýju verslunum og kom
þaðan út með froskmanna-
búning. Hann leit afsakandi
til Mary og kastaði sér til
sunds. Hún sagði honum síðar
að hann hefði verið líkastur
geimveru úr teiknimyndasögu
fyrir börn. Það liðu margir
klukkutímar þar til hann birt-
ist aftur.
- Þetta er stórkostlegt, betra
en allt annað. Þú ættir að
prófa, sagði hann þegar hann
óð í land með sælusvip. Þetta
síðdegi lá hún ein á ströndinni
og eyðilagði næstum í sér
sjónina á því að reyna að
finna út hver hinna óteljandi
sjónpípa sem skoppuðu um í
sjónum tilheyrði eiginmann-
mum.
Þar sem hún var önnum kaf-
in við þessa skemmtilegu iðju
heyrði hún allt í einu sagt á
ensku: - Ég held því stundum
fram að ég sé strandekkja. -
Mary sneri sér við og sá unga
stúlkupísl, leggjalanga með
falleg blá augu sem sat í sand-
inum á fallegum bláum sund-
bol. Ensk stúlka. En þrátt fyr-
ir heldur hvimleitt fliss var
röddin og orðfærið viðunandi,
að mati Mary. Og þótt hún
hefði þá meginreglu að
blanda aldrei geði við Eng-
lendinga í Frakklandi - það
var ekki til þess sem maður
fór til útlanda - þá laut hún
svo lágt að spyrja: - Er maður-
inn þinn líka þarna úti?
- Já, það máttu bóka, ég sé
hann ekki nema á matmáls-
tírnum, svaraði stúlkan
kankvíslega og lagðist aftur í
sandinn.
Þeirri hugsun laust niður í
Mary að þessi unga stúlka
væri ótrúlega lík henni sjálfri
þegar hún var ung - að því frá-
töldu að hún hefði að sjálf-
sögðu haft lag á að kalla fram
það besta í útliti sínu. Þær
spjölluðu letilega saman
þangað til Tommy og síðan
eiginmaður ungu konunnar
komu í land. Ungi maðurinn
hélt á einhvers konar þríforki
og á honum sat fiskur sem
hann hafði rekið í gegn.
Spennan við þessa veiði varð
til þess að hjónin hnöppuðust
saman í smástund meðan þau
reyndu að kynnast hvert öðru.
Daginn eftir krafðist Tommy
þess að kona hans færi í bún-
inginn og reyndi sig við sundí-
þróttina. Karlmennirnir tveir
og Betty Clarke hin unga
fylgdu henni til hafs eins og
flaggskipi en Mary fannst hún
vera að kafna undir grímunni
fMÉs
3Ír
Þau gerðu tilraunir til að
draga hana inn í samrœðurn-
ar en hún sat bara þögul og
leit á þau með yfirlœtissvip.

=VL
>
ll
24
FRAMHALD Á SÍÐU 40