Vikan - 01.02.1999, Qupperneq 40

„Mömmu þótti ekki vænt
„Fyrir stuttu síðan las ég
blaðagrein sem fjallaði um
miklivægi ástar í uppvexti
okkar. Hvernig ást og um-
hyggja foreldranna væri
kjölfesta alls þess sem við
tækjum okkur fyrir hendi
seinna á lífsleiðinni. Hvern-
ig erfið æska geti mótað
okkur og gert okkur óörugg
og vansæl allt lífið. Ég ólst
upp úti á landi. Margir
æskufélagar mínir eyða
sumarfríum sínum á æsku-
slóðunum og hafa jafnvel
komið sér upp sumarbústað
í námunda við kauptúnið.
Ég aftur á móti fer þangað
eins sjaldan og ég get og þá
af eintómri skyldurækni. Ég
á fáar góðar minningar frá
þeim slóðum. Fyrsta
æskuminning mín er þegar
ég kom hlaupandi inn til
mömmu með stóran vönd
af baldursbrám sem uxu í
garðinum okkar. Ég hafði
ætlað að gleðja hana, en hún
brást hin versta við; henti
blómunum í ruslafötuna og
sagðist ekki kæra sig um að
ég væri að bera svona drasl
og óhreinindi inn í húsið. Ég
man líka hvað mér leið illa
fyrsta skóladaginn. Ég var
eina barnið sem mamman
fylgdi ekki í skólann og
aldrei mættu foreldrar mínir
á einn einasta foreldrafund
alla mína skólagöngu.
Ég er yngst í systkina-
hópnum. Ég á þrjár systur
og einn bróður. Við fengum
sjaldan að taka þátt í
skemmtunum jafnaldra okk-
ar, það var ekki haldið upp
á afmælin okkar og okkur
var þar af leiðandi sjaldan
boðið í afmæli félaga okkar.
Við fengum ekki að taka
þátt í jólaundirbúningnum
með mömmu. Við fengum
að heyra að það eina sem
við gerðum væri að rusla til.
Þótt ég sé öll af vilja gerð
get ég ekki munað eftir því
að mamma hafi nokkru
sinni tekið mig í fangið og
knúsað mig. Pabbi var öðru-
vísi og hann veitti okkur
blíðuna sem öll börn þurfa
nauðsynlega á að halda.
Hann átti það til að strjúka
okkur um kollinn og klappa
okkur á kinnina, en aðeins
þegar mamma sá ekki til.
Hún hafði hann alveg í vas-
anum. Oft, eftir að ég varð
fullorðin, hef ég undrast
hvernig hann lét hana kom-
ast upp með þessa fram-
komu.
Unglingsárin reyndust
mér erfið. Ég var óörugg,
fannst ég ómöguleg í alla
staði og gat ekki ímyndað
mér að nokkrum gæti
nokkurn tíma þótt vænt um
mig. Öll þekkjum við ástar-
sorgir unglingsáranna og oft
hefði komið sér vel að eiga
mömmu sem skildi mig og
huggaði. Einhverju sinni
þegar hún kom að mér grát-
andi eftir skólaball sagði
hún að ég væri orðin allt of
gömul til þess að grenja eins
og ungabarn.
Ég flutti til Reykjavíkur
þegar ég var 17 ára. Það var
mikill léttir að yfirgefa
æskuheimilið. Ég fann mér
fljótlega vinnu og litla íbúð
til leigu. Hrakspár mömmu
voru eina veganestið sem ég
fékk frá henni. Kveðjuorðin
voru þau að henni þætti
ólíklegt að ég gæti spjarað
mig á eigin spýtur og hún
hefði trú á því að ég kæmi
fljótlega heim aftur með
skottið á milli lappanna.
Orð hennar gerðu mig
ennþá ákveðnari í því að
standa mig. Ég eignaðist
góða vini og líf mitt breyttist
til hins betra. Ég hafði ekki
mikið samband við foreldra
mína og systkini, ég fór
reyndar heim í jóla- og
páskafríum, en kom oftast
til baka döpur og vonsvikin.
Þegar pabbi dó slitnuðu
síðustu böndin við æsku-
heimilið. Það síðasta sem
pabbi sagði við mig var að
hann óskaði þess að ég eign-
aðist góðan mann; að ég
hitti einhvern sem þætti
raunverulega vænt um mig.
Örlögin höguðu því þannig
að stuttu seinna hitti ég
manninn minn. Ég hafði
mikla þörf fyrir ást og vænt-
umþykju og sem betur fer
hefur maðurinn minn stórt
hjarta og frá honum fæ ég
alla þá hlýju sem ég þarf svo
mikið á að halda. Astin
blómstraði á milli okkar og
ári eftir að pabbi dó giftum
við okkur. Mamma var við-
stödd brúðkaupið, glæsileg
og fallega klædd, eins og
hennar var von og vísa.
Margir höfðu orð á því hvað
hún væri ungleg og glæsileg.
En við systkinin létum okk-
ur fátt um finnast; vissum
sem var að fegurðin var
bara á yfirborðinu.
Mamma viðurkenndi
aldrei að hún saknaði pabba
en eftir að hún varð ekkja
ætlaðist hún til þess af okk-
ur að við kæmum í heim-
sókn þegar henni hentaði. í
fyrstu var ég og maðurinn
minn dugleg að heimsækja
hana. En það var erfitt að
gera henni til hæfis. í stað
þess að njóta komu okkar
kvartaði hún undan því að
við værum þau einu sem
kæmu í heimsókn. Ef við
slepptum úr einni helgi
sagði hún við systkini mín
að við kæmum aldrei og
sýndum henni enga ræktar-
semi. Að lokum hættum við
að heimsækja hana. Við átt-
um mig“
um við okkar eigin vanda-
mál að stríða. Okkur lang-
aði að eignast barn og ég
missti fóstur tvisvar sinnum
með stuttu millibili.
„Er nokkuð
yndislegra
heldur en að
eiga heilbrigð
og góð börn?
Þegar ég virði
fyrir mér börnin
mín tvö á ég
bágt með trúa
því að móðir j
mín hafi aldrei
nokkru sinni
getað sýnt mér
og systkinum
mínum vænt-
umþyk]u.“
40 Vikan