Vikan - 24.05.1999, Blaðsíða 19

tók með sér lítið
segulband og talaði
inn á margar spólur
í ferðinni „til mögru
áranna". ,,Það
hendir að ég setji
eina spólu í og þá
upplifi ég þetta allt
aftur," segir hún.
Elsa lét senda
bílinn sinn til Rott-
erdam og ók síðan
niður eftir Þýska-
landi, sem hún
þekkti vel síðan á
námsárum sínum,
og alla leið niður á
syðsta odda Ítalíu
að hitta þar vina-
fólk.
,,Ég féll kylliflöt
fyrir Frakklandi,"
segir Elsa sem fór
aðallega hraðbraut-
irnar á leiðinni niður
eftir ,,en á leiðinni
til baka forðaðist ég
Euro-vegina og ók
sveitavegina," segir
hún. Elsa segir það
hafa vakið mikla at-
hygli þegar hún
kom að sveitahótel-
unum að beiðast gistingar.
,,Áttu pantað? Ertu ein? Magni-
fique!" sögðu Frakkarnir og
undruðust dugnað hennar.
Eins og staðan er í dag virð-
ist liggja fyrir að Elsa geti ekki
notað venjulegan bíl í framtíð-
inni eins og hún gerði þar til í
desember 1996. ,,Nú þyrfti ég
eiginlega að fá lyftubíl til að
geta tekið stólinn inn," segir
hún. Elsa fékk bílinn sinn í
október 1997 og segir að nú,
18 mánuðum síðar, sé búið að
aka bílnum 4.600 kílómetra.
,,Ég á mjög erfitt með að kom-
ast inn í bílinn því til þess þarf
ég að beita hægri handlegg.
Ég er líka algerlega búin eftir
álagið og get þetta ekki lengur
en það er skýringin á því að
eins og hálfs árs gamall bíll
hefur staðið nær óhreyfður."
Þrátt fyrir gallaða löggjöf er
nokkuð Ijóst að dregist hefur úr
hömlu að ákvarða Elsu bætur
en hún er að mestu ósjálf-
bjarga eftir þetta örlagaríka at-
vik í kjörbúðinni. Hvar stendur
hnífurinn í kúnni? Tryggingafé-
lagið vill ekki samþykkja að
sérstaklega eigi að meta til
bóta síðasta heila útliminn, þar
eð Elsa var ekki á vinnumark-
aðinum þegar slysið átti sér
stað. Sjálf óskar Elsa eftir því
að henni verði gert kleift að
njóta tiltöiulega sama frelsis og
JOLASTÓL
hún naut fyrir óhappið - að
geta hjálparlaust komist ferða
sinna til að kaupa í matinn og
kannski líta í boð til ættingj-
anna án þess að þurfa að
leggja út síðustu aurana sína í
leigubíla. ,,Ég sé ekki að þeir
geti litið framhjá því að ég var
fær um að bjarga mér sjálf að
mestu leyti en er það ekki leng-
ur vegna þessa slyss í kjörbúð-
inni hérna um árið sem tók svo
mikið af minni fyrri getu," segir
hún áður en við kveðjumst.
Það hljómar sem fróm ósk að
fara fram á að vera ekki um-
talsvert verr sett en hún var
þennan örlagaríka dag í des-
ember 1996.
dag mánaðarins. ,,Áður hefði
þetta ekki verið neitt mál; ég
hefði getað farið á mínum bíl.
Nú verð ég að neita mér um
allt svona lagað því ég fæ ekki
leigubíla borgaða af trygginga-
félaginu. Ég er ekki með neinar
tekjur umfram örorkubæturnar
og þegar búið er að taka upp í
bílalánið og staðgreiðslu skatta
þá er ég kát ef ég næ 51 þús-
undi. Þá á ég eftir að greiða
húsaleigu, rafmagn, síma,
tryggingar og allan mat. Það er
því ekki erfitt að reikna út að
ég stend ekki undir þeim auka-
kostnaði sem af slysinu
hlaust," segir hún. „Þar með er
heldur ekki öll sagan sögð því
ég kemst mjög lítið um hérna
heima hjá mér þótt húsnæðið
sé sérhannað fyrir fatlaða. Ég
kemst ekki niður til að sækja
póstinn í handknúna stólnum
því ég hef ekki kraft til að ýta
honum lengur. Ég get ekki
haldið á bók til að lesa, svo er
ég orðin afskaplega úthaldslítil
og þarf að hvílast heilan dag ef
ég fer í tveggja klukkutíma út-
réttingar.
EIN TIL EVRÓPU í ÁTTA
LANDA FERÐ
Elsa varð fimmtug árið 1995
og fór þá í átta landa ferð um
Evrópu, ein á bílnum með stól-
inn aftur í. „Ég bað fólk sem
vildi gefa mér afmælisgjöf að
gefa mér frekar peninga í
ferðasjóð. Svo lá ég í ferða-
bókum og þegar ég kvað upp
úr með hvað ég ætlaði að gera
fengu auðvitað allir áfall, börnin
mín, ættingjar og vinir, hjúkrun-
arfólkið og læknarnir! Þau
héldu að ég ætlaði í einhverja
sólarlandaferð þar sem allt
væri öruggt. Svo talaði ég þau
til því ég vissi, að ef ég ekki
gerði þetta þá myndi ég sjá eft-
ir því alla ævi," segir Elsa sem
ELsa Einarsdóttir
gefst ekki upp
þótt nióti blási.

Vikan 19