Vikan - 24.05.1999, Blaðsíða 54

Lífsre\yyislusam
Eg læsti sorgina
Að missa barnið sitt er
hræðilegasta uppiifun
sem nokkurgengurí
gegnum. Ég þurfti virki-
lega á hjálp að halda
þegar sonur minn dó. Svo
ég tali nú ekki um að ég
hefði átt að vera til stað-
ar fyrir manninn minn.
Hann missti líka son. í
staðinn læsti ég sorgina
inni í mér og lét manninn
minn syrgja í einrúmi.
Sex ár eru ekki langur tími
til samvista við barn sitt.
Þessi ár eru þó allt sem
ég fékk með syni mínum.
Hann var glókollur með fallega
liðað hár og mikill ærslabelgur.
Ég mun aldrei gleyma dánar-
degi hans sem var bjartur vor-
dagur. Kvöldið áður lá ég
óvenju lengi í rúminu hans og
las fyrir hann uppáhaldssög-
una, Emil í Kattholti. Við spjöll-
uðum saman um daginn og
veginn. Hann var spenntur
vegna þess að hann var að
byrja í skóla um haustið og
spurði í sífellu um hvernig væri
að fara í alvöru skóla. Vinir
hans höfðu þó verið að upplýsa
hann um heim hættunnar sem
beið hans. Ég strauk yfir koll-
inn og kyssti hann góða nótt og
faðmlag hans var óvenju
langt, a.m.k í minning-
unni. Hann tilkynnti mér
að ég væri besta mamma
í heimi áður en ég slökkti Ijósið.
Morguninn eftir þurfti ég að
vera farin til vinnu áður en hann
vaknaði og pabbi hans kom
honum í leikskólann. Áður en
ég fór gekk ég að rúminu hans,
kyssti ennið og strauk yfir hárið.
Ég vildi ekki vekja hann, það
var svo mikil værð yfir honum.
Venjulega var ég laus úr vinn-
unni á hádegi en var beðin að
vinna lengur þennan dag. Ég
hafði leikskólapláss til klukkan
tvö, þannig að ég varð við þeirri
bón.
Rétt eftir hádegið fékk ég
skyndilega ákaflega mikla köfn-
unartilfinningu. Áður en ég
vissi af var ég þotin inn á bað
og vissi ekki hvernig ég átti að
bregðast við. Loksins náði ég
andanum og leit í spegil. Ég
leit út eins og draugur, var hvít í
framan og mér leið ákaflega
illa. Ég staulaðist fram á skrif-
stofuna og tautaði að ég þyrfti
að hvíla mig, samstarfsfólk mitt
horfði undrandi á mig. Mér
hafði aldrei orðið misdægurt.
Vanlíðanin jókst stöðugt og ég
man að ég hugsaði með mér
að ég væri að verða geðveik.
Það hefur eitthvað gerst í höfð-
inu á mér. Nokkrum mínútum
síðar kom ein samstarfskona
mín til mín angistarfull á svip og
rétti mér símann. Forstöðukon-
an á leikskólanum var grátandi
og tilkynnti mér að það hefði
orðið hræðilegt slys. Ég yrði að
fara beint upp á sjúkrahús. Ég
vissi um leið að litli drengurinn
minn væri dáinn. Sem betur fer
hafði einhver vit á að koma mér
út í bíl og ég var keyrð á sjúkra-
Öll heimsins tár myndu ekki
færa mér son minn aftur.
húsið.
Ég fann að lífi hans var lokið.
Samstarfskona mín hringdi í
manninn minn, en hann var þá
á leiðinni til mín. Við hittumst í
andyrinu á sjúkrahúsinu, horfð-
umst í augu og vissum bæði að
sonur okkar væri dáinn. Yndis-
leg hjúkrunarkona tók á móti
okkur og allt starfsfólkið var
okkur eins elskulegt og hægt er
á slíkri stundu. Við fengum að
vita að hann hefði látist sam-
stundis er hann varð fyrir bíl.
Málsatvik voru þau að nokkrir
krakkar höfðu stolist út úr garð-
inum á leikskólanum og sonur
okkar var einn þeirra. Þau
ákváðu að fara í eigin óvissu-
Við hittumst í and-
dyrinu á sjúkra-
húsinu, horfðumst
í augu og vissum
bæði að sonur
okkar væri dáinn.
ferð og voru komin nálægt um-
ferðargötu. Á sama tíma fékk
gamall bílstjóri aðsvif og missti
stjórn á bíl sínum sem endaði
upp á gangstétt. Á nákvæm-
lega þeim stað stóð hópurinn
sem ræddi stoltur um hetjudáð-
ir sínar, að komast út fyrir girð-
inguna á leikskólanum. Sonur
okkar var fæddur foringi og
stóð næst gangstéttarbrúninni.
Hinir krakkarnir komust ein-
hvern veginn undan bílnum og
ekkert annað barn slasaðist. Á
svipuðum tíma var farið að
sakna barnanna og fóstra son-
ar míns sá hópinn og var nán-
ast kominn á staðinn þeg-
ar slysið átti sér stað.
Hún gat ekkert gert til að
afstýra slysinu.
Eftir á sé ég að það var bara
röð tilviljana sem réð því að
hann var staddur þarna. Yfir-
leitt var ég alltaf búin að sækja
hann á þessum tíma, nánast
undantekningarlaust. Börnin
höfðu aldrei strokið úr garðin-
um fyrr og þau voru ekki úti á
götunni. Þau stóðu einungis
við hana.
Eftir að ég sá son minn, frið-
sælan á svip á sjúkrahúsinu,
varð ég skyndilega ótrúlega
yfirveguð. Mér létti svo mikið
við að sjá að hann ieit eins út
og þegar ég kvaddi hann þenn-
an örlagaríka morgun. Ég hafði
kviðið því óskaplega að sjá
hann. Ég gekk að símanum og
hringdi til allra okkar nánustu
ættingja og lét þá vita. Ömmur
hans og afar komu á spítalann
til okkar og systkini mín buðust
til að koma. Ég hélt nú ekki.
Við færum bara heim fljótlega.
Ættingjarnir böðuðu okkur í
ást og umhyggju. Við fengum
blóm, kerti, Ijóð og konfekt frá
ótrúlegasta fólki. Fólkið kom
og grét hjá okkur en ég gat ekki
grátið með því. í fyrstu útskýrði
ég þessa yfirvegun með því að
þurfa að halda andlitinu fram
yfir jarðarförina. Maðurinn
minn brotnaði saman aftur og
aftur og grét án afláts. Á með-
an sat ég stjörf. Allir dáðust að
hugrekki mínu. Ég stæði eins
og hetja. Ég væri kletturinn
sem stæði upp úr o.s. frv.
Aldrei sáust tár á kinnum mín-
um.
Ég minnist þess að daginn
fyrir jarðarförina leit maðurinn
minn á mig og spurði hvort ég
fyndi virkilega ekki til, hvort ég
þyrfti ekki að gráta. Ég leit á
hann forviða og lét sem ekkert
væri. Ég hugsaði með mér þótt
ég myndi gráta öllum heimsins
tárum kæmi sonur minn ekki
aftur til mín. Til hvers þá að
gráta?
Jarðarförin var falleg athöfn
og allir voru einstaklega elsku-
legir. Ég man að þegar ég stóð
54 Vikan