Vikan - 15.02.2000, Side 44

Eiginmaður
Betty Drover
hélt að heiman
daginn sem
hitabylgjan
skall á. Hún var svo sem vön
því að hann þyrfti að bregða
sér að heiman og fara til
New York í viðskiptaerind-
um en huggaði sig við það
að hans var aftur von fyrir
helgina.
Hitinn ætlaði hana lifandi
að drepa og nú óskaði hún
sér þess að hún hefði ekki
hætt í vinnunni. Ekki vegna
þess að henni líkaði vinnan
vel, heldur vegna þess að á
gamla vinnustaðnum hennar
var góð loftkæling.
Hitabylgjan skall á í byrj-
un september og það var
óvenjulegt á þessum slóðum
því haustin voru tiltölulega
svöl og það var algengara að
fólk þyrfti að dúða sig en að
þurrka af sér svita.
Tvennt var aðalumræðu-
efni borgarbúa. Annars veg-
ar hitabylgjan og hins vegar
„Kyrkjarinn".
„Kyrkjarinn" hafði þegar
myrt fjórar konur í þeim
borgarhluta þar sem Betty
bjó og það var ekki nema
von að hann ylli ógn og
skelfingu og að flestar ein-
stæðar konur reyndu að
halda sig sem mest innan
dyra.
Betty fann til einmana-
leika og óöryggis strax og
eiginmaður hennar var far-
inn að heiman. Hún gat ekki
stillt sig um að lesa aftur og
aftur frásagnir dagblaðanna
af hinum óða morðingja sem
kallaður var „Kyrkjarinn frá
Lakemont.“
Blöðin fullyrtu að hann
sæti um einstæðar konur eða
konur sem væru einar
heima. Það væri ómögulegt
að vita hvar hann bæri niður
næst en eitt væri víst að
hann myndi halda áfram
iðju sinni þangað til lögregl-
an hefði hendur í hári hans.
Betty huggaði sig við að
það var öflug læsing á íbúð-
inni hennar og hún þurfti
ekki mikið að fara ein að
heiman og hún var einnig
meðvituð um hættuna og
vör um sig.
Þau hjónin höfðu ákveðið
að láta hreinsa motturnar í
íbúðinni á meðan eiginmað-
urinn væri að heiman. Betty
rúllaði þeim upp í stranga
og setti út fyrir dyrnar.
Hugsaði sem svo að þar
myndi hún vísa teppahreins-
unarmönnunum á þær og
þannig komast hjá því að
hleypa einhverjum ókunn-
ugum inn í íbúðina.
Þegar hún var búin að
þessu settist hún niður og
fór að ráða krossgátur til
þess að drepa tímann.
Síminn hringdi.
Nágranni hennar, fröken
Sylvia Brown var í síman-
um. Hún var fyrrverandi
kennari, komin á eftirlaun
og hafði ekkert annað að
gera en að hringja út og suð-
ur og slúðra.
„Ertu ekki hrædd að vera
svona alein heima,“ sífraði
hún. „Þeir eru ekki búnir að
ná „Kyrkjaranum“ enn. Og
svo er þetta veður. Þeir
segja að það eigi eftir að
verða enn meiri hiti.“
Betty andvarpaði.
„Þú getur komið til mín
og verið hjá mér þangað til
maðurinn þinn kemur
heim,“ sagði sú gamla.
„Sama og þegið," svaraði
Betty að bragði.
Hún sat góða stund og
hlustaði á grannkonu sína
masa. Loks varð kennslu-
konan þreytt og kvaddi.
Betty varð dauðfegin.
Hún komst ekki hjá því að
bregða sér út í búð og kaupa
í matinn. Hún brá yfir sig
léttum sumarjakka og hugð-
ist ganga út. Um leið og hún
opnaði hurðina brá henni í
brún. Risavaxinn maður
stóð við dyrnar með útréttar
hendur og henni fannst
hann vera að seilast til sín.
Betty öskraði.
„Hvað er um að vera?“
varð manninum að orði.
„Ég átti að sækja mottur í
hreinsun hingað.“
Betty róaðist.
„Þær eru þarna,“ sagði
hún og benti á mottustrang-
ann. „Fyrirgefðu hvernig ég
hagaði mér. Ég varð svolítið
hrædd.“
„Allt í lagi,“ sagði hann og
beygði sig yfir motturnar.
„Þær verða tilbúnar eftir tvo
daga.“
„Það er gott,“ svaraði
hún. „Þegar þú kemur með
þær getur þú skilið þær eftir
hérna við dyrnar."
Urn leið og maðurinn var
farinn gægðist Sylvia Brown
fram úr íbúðinni sinni.
„Mér heyrðist einhver
öskra,“ sagði hún og var
greinilega hin spenntasta.
„Það var ekkert.“ Betty
yppti öxlum. Ef það hefði
verið einhver ástæða til að
hljóða hefði hjálpin borist of
seint, hugsaði hún og ein-
setti sér að reyna að hafa
betri stjórn á sér framvegis.
Betty hélt rakleiðis til
slátrarans. Henni var enn
órótt og meðan hún beið
eftir afgreiðslu virti hún
slátrarann fyrir sér. Allt í
einu fannst henni að hann
væri tortryggilegur. Það
voru blóðblettir á svuntunni
hans og um varir hans lék
ógeðslegt glott.
Hún flýtti sér sem mest
hún mátti og um leið og hún
lokaði útihurðinni á eftir sér,
sagði hún við sjálfa sig að
hún ætlaði ekki aftur út fyrir
hússins dyr fyrr en eigin-
maðurinn væri kominn
heim.
En hitinn í íbúðinni var
óbærilegur.
Um stund velti hún því
fyrir sér hvort hún ætti að
leggja í að fara til leigusal-
ans og kanna hvort mögu-
leiki væri á því að fá loftkæl-
ingu í íbúðina. Hún var tví-
stígandi en þegar henni
fannst vera orðið erfitt að
ná andanum ákvað hún að
láta sig hafa það að fara.
Hún hljóp við fót á leiðinni.
Leigusalinn, sem hét Fel-
ix, var sannarlega heldur
ógeðfelldur og dularfullur
maður. Betty kunni hreint
ekki við hann.
„Loftkælingu?" hváði
hann og hló. „Ég og maður-
inn þinn erum búnir að ræða
málið. Ég bauðst til að láta
ykkur fá loftkælingu en
hann vildi ekki greiða neitt
fyrir hana.“
„En...“ andmælti Betty.
„Maðurinn minn er ekki
heima og hitinn er að drepa
44 Vikan