Menntamál - 01.08.1942, Blaðsíða 52

42
MENNTAMÁL
kröftum, einnig með sýningum og þess háttar. En þetta
er ekki nóg. Kennarar þurfa einnig að eiga þess kost að
ferðast milli skóla hérlcndis, á meðan skólarnir starfa, til
þess að kynnast fyrirmyndar kennsluaðferðum, kennslu-
tækjum og ýmsum nýjungum.
Margir íslenzkir skólar og einstakir kennarar geyma
ýmislegt varðandi störf okkar, sem kennarar almennt gætu
lært mikið af.
Það var stundum leitað langt yfir skammt í utanlands
ferðum kennara. Þeir lærðu þá sitt af hverju, sem áður
var kunnugt og notað hér heima. Kennarar, sem hafa
áhuga á starfi sínu og vilja ekki „forpokast“, hafa mikla
löngun til að líta í kring um sig og horfa á kennslu hjá
kennurum, er þeir búast við að geta lært eitthvað af. Jafn-
vel þaulreyndir kennarar telja sér slíkt mikils virði. Hvað
mættu þá ungir og óreyndir kennarar segja?
Öllum kennurum eru námsferðalög holl og nauðsynleg
við og við. Þau endurnýja starfsfjörið og áhugann og auka
þekkinguna. En af því að leiðirnar til útlanda eru að mestu
lokaðar, á nú að skapa möguleika til innanlands náms-
ferða fyrir kennara.
Gera má ráð fyrir, að þetta mál sé mest fyrir kennara
utan Reykjavíkur, því að skólar höfuðstaðarins yrðu fyrst
og fremst heimsóttir, þótt aðrir skólar kynnu einnig að
fá heimsóknir. Það eru líka fyrst og fremst kennarar dreif-
býlisins, sem þurfa að njóta þessa.
Hvernig kemst svo þetta í framkvæmd?
Ef til vill vildu einstaka bæjar- eða jafnvel sveitarfélög
styrkja kennara sína í þessu augnamiði, en óvíða yrði
það og ófullnægjandi.
Þarna þarf ríkið að leggja fram fé, til þess að kosta
kennara í stað þeirra, sem fengju fararleyfi um 1—2 mán-
aða tíma.
Fræðslumálastjóri eða stjórn S.Í.B. ætti svo að skipu-
leggja ferðirnar, eftir því sem umsóknir bærust.