Menntamál - 01.08.1942, Blaðsíða 59

MENNTAMÁL
4ð
er nú horfin af lista Ríkisútgáfunnar og tel ég það illa
farið.
í sambandi við þessar hugleiðingar er ekki fjarri lagi
að minnast á Skólaljóðin. Um þau hefur Jón Magnússon
skáld ritað áður, og gagnrýnt þau og að ýmsu leyti rétti-
lega. Þau eru líkari því að vera samin sem sýnishorn ís-
lenzkra ljóða ætluð útlendingum en ekki íslenzkum börn-
um. Mörg kvæðin eru algerlega ofvaxin skilningi barna.
Ýmsir finna þeim það til foráttu, að sleppt sé mörgum
góðum skáldum, og ekki er því að neita, að æskilegt væri
að skólaljóð hefðu inni að halda ljóð eftir sem flest góð-
skálda vorra.
En hlutvérk skólaljóða er ekki fyrst og fremst að vera
sýnishorn bókmennta, heldur miklu fremur að vekja
smekk barna og unglinga fyrir ljóðlist.
Því er það meiri óréttur, bæði skáldinu og nemandanum,
að birta í skólaljóðunum þau kvæði eftir skáldið, sem
börnin ekki skilja og fá því andúð á, en þó skáldinu sé
alveg sleppt.
Hitt er ráð að vekja áhuga unglinga fyrir ljóðum með
því að kynna þeim fyrst hin léttari ljóð í þeirri von, að þeir
kynni sér stórskáldin jafnóáðum og þeir öðlast þroska til
að meta þau.
Ekki væri rétt að skiljast svo við bækur til íslenzku-
kennslu, að minnast ekki á málfræðina.
Hin nýja málfræði styðst að miklu leyti við nýjar að-
ferðir við íslenzkukennslu, þar sem leitast er við að setja
efnið rökréttar fram en áður var. Slíkt er vitanlega til
bóta, ef það tekst. Þarna skortir meira á skýra og ein-
falda framsetningu en í málfræði Benedikts Björnssonar.
En í námsbókum barna er einföld framsetning engu síður
nauösynleg en rökrétt niðurskipun, og vankantur er það
á hinni rökréttu niðurskipun, að framan til í bókinni
er gert ráð fyrir þekkingu á atriðum, sem fyrst koma
fyrir síðar í bókinni. Þannig virðist gert ráð fyrir að