Menntamál - 01.08.1942, Blaðsíða 34

24
MENNTAMÁL
Matthiasar „Hátt ég kalla“, og afbaka þannig niðurlag
síðara erindisins:
„Til þín hljóður,
guð minn góður,
græt ég eins og barn hjá móður,“
og sjá svo, að þessi villa, sem gerir hina stórbrotnu sam-
líkingu skáldsins að rökleysu, hefir komizt inn í sálma-
kver, já meira að segja í aðra útgáfu.
Barnið grætur til móður sinnar og heimtar til hennar,
og í móðurfaðmi fær það huggun, og Matthías, trúarskáld-
ið mikla, þráih guð eins og barnið móður sína, og í sam-
félaginu við hann finnur hann frið.
„Til þín hljóður,
guð minn góður,
græt ég eins og barn til móður.“
Eða t. d. þegar ég heyrði tvívegis sama veturinn farið
þannig með hina alkunnu vísu úr Aldamótaljóðum Hann-
esar Hafsteins.
„Sú kemur tíð, að sárin foldar gróa,
sveitirnar fyllast, akrar hylja móa,
brauð veitir sonum fósturmoldin frjóa,
farsældin vex í landi nýrra skóga.“
í annað skiptið var þetta gert í útvarpsræðu á fjöl-
mennri samkomu, í hitt skiptið var það nýbakaður há-
skólakandidat, er flutti ræðu á félagsfundi hér í bænum.
„Sú kemur tíð, að sárin foldar gróa,
sveitirnar fyllast, akrar hylja móa,
brauð veitir sonum móðurmoldin frjóa
menningin vex í lundi nýrra skóga.“
Þannig er vísan rétt.
Ég verð að játa, að ég á bágt með að skilja, hvernig
vísan hefir afbakast þannig, því að hér getur ekki verið
um mismæli aö ræða.