Menntamál - 01.08.1942, Blaðsíða 48

38
MENNTAMÁL
nokkrum sinnum of seint í skólann, gleymi bókunum sín-
um heima, eða þótt það brjóti einhverjar af hinum smærri
reglum skólans, og þó, þegar dýpra er horft, getur þetta
haft úrslitaþýðingu fyrir framtíð þess. Öll undanlátssemi
í þessum efnum er upphaf hinna þöglu svika við hinar
borgaralegu skyldur lífsins, sem er einn hinn hættulegasti
þjóðfélagssjúkdómur, sem til er. Barn, sem fær óátalið
að brjóta lög skólans, hvað eftir annað, verður hvorki
góður skólaþegn eða þjóðfélagsþegn, ef að líkum lætur.
Einn hinn nýjasti og fullkomnasti skóli Kaupmanna-
hafnar er Katrinedalskólinn, sem stendur í einu úthverfi
borgarinnar. Þegar ég kom í þennan skóla, fyrir nokkrum
árum, var það að vísu margt, sem vakti þar athygli mína,
en þó sérstaklega eitt: í hverri kennslustofu og hverjum
gangi hékk spjald á veggnum með þessari áletrun: Hver
hlutur á sínum stað.
Ég hygg, að mér sé óhætt að fullyrða, að af öllum þeim
skólum, sem ég kom í þetta vor, hafi þessi borið af í allri
snyrtimennsku og reglusemi hið ytra að minnsta kosti.
Hann var sannkallað musteri regluseminnar. Enginn
skyldi þó ætla, að þetta hafi verið spjöldunum einum að
þakka. Þau voru aðeins tákn þess anda, sem þarna ríkti,
og það var hann, sem réð svip skólans, er var auðsjáan-
lega stjórnað með sterkri hendi. Og sá andi, sem þarna
bjó á bak við, var vissulega uppalandi og hverju barni
hollur.
Þegar komið er inn í skóla, þar sem hver hlutur er á
sínum stað, eru miklar líkur fyrir því, að það sé góður
skóli, þótt það megi enginn ætla, að hin ytri reglusemi
ein sé nægileg sönnun þess.
Það er gott og sjálfsagt, að hinir dauðu hlutir séu hver
á sínum stað, en hitt er þó mörgum sinnum meira virði,
að hinar lifandi sálir, sem þarna eiga að fræðast og mót-
ast, tileinki sér dyggð, skyldurækni og trúmennsku í smáu
sem stóru. Það er betri undirbúningur undir framtíðina,