Menntamál - 01.03.1950, Blaðsíða 20

14
MENNTAMÁL
1. Því er almennt svo farið, að foreldrarnir, einkum
móðirin, eru of eftirlát við líkamlega fatlað barn og vor-
kenna því of mikið, en ef ágalli þess er andlegur, verður
hið gagnstæða uppi á teningnum. Slíkt barn kemur for-
eldrunum oft í vont skap, þeir verða argir við það og kulda-
legir og krefjast of mikils af því.
2. Eins og kunnugt er, eru foreldrar ekki alltaf sam-
mála um uppeldi barnanna, þótt heilbrigð séu á sál og
líkama. En vanheilt barn líkamlega eða andlega verður þó
foreldrunum miklu oftar til sundurþykkju. Verður það
þessa oft vart, er það fer að stálpast. Auk þess verður
vanheilt barn oft tilefni til ýmissa árekstra milli foreldr-
anna annars vegar og heimilisfólks og vandamanna hins
vegar eða milli foreldranna og nábúanna. Allt þetta hefur
óheppileg áhrif á barnið.
3. Mjög getur það orðið afdrifaríkt fyrir uppeldi barns-
ins, ef annað foreldrið ber hitt þeim sökum eða þau hvort
annað að annmarki barnsins sé hinu að kenna. Þetta er
einkum algengt, þegar barnið er andlega vanheilt. Veldur
þessi skoðun, sem sjaldnast er á rökum byggð, óheillavæn-
legri afstöðu foreldranna til barnsins.
4. Oft finna foreldrar vanheilla barna, annað eða bæði,
til djúprar sektartilfinningar, halda, að það sé sín sök, að
barnið er vanheilt. Þessi sektartilfinning, sem einnig er
sjaldnast á rökum byggð, er líka mjög óheppileg fyrir
uppeldi barnsins.
5. Þegar um andlega vanheil börn er að ræða, eru for-
eldrarnir venjulega því betur undir það búnir að haga
skynsamlega uppeldi þeirra því fyrr sem þeir komast að
raun um að það sé vanheilt. Ef t. d. foreldrarnir komast
fyrst að raun um, að barnið er vangefið, þegar það fer
að ganga í skóla, veldur það þeim sárum vonbrigðum og
breytir skyndilega uppeldisafstöðu þeirra.
6. Þegar börn eiga í hlut, sem vangefin eru á einhverju
sérstöku sviði, er nauðsynlegt, að kennara þess sé kunn-