Menntamál - 01.03.1950, Blaðsíða 36

30
MENNTAMÁL
aS ýmsir vinir mínir héldu því fram í fullri alvöru, að
skólar, læknar, verklýðsfélög eða eit’thvað annað gott gæti
eiginlega innt af hendi hinar fornu skyldur kirkjunnar
betur en hún sjálf. En reynsla þessarar aldar hefur
áþreifanlega sýnt, að hversu mikils sem af þessum aðilum
má vænta, uppfylla þeir aldrei þá sérstöku skyldu krist-
innar kirkju að vera hið sýnilega og áþreifanlega sam-
band milli Krists og postulanna annars vegar og vorrar
kynslóðar hins vegar. Engin vísindi geta komið í stað
trúarbragðanna og engir skólar í stað kirkjunnar. Þess
vegna þurfa skólarnir hinnar trúrænu uppbyggingar við
frá kirkjunni og hennar kenningum. Þess vegna vil ég
halda því fram, að í kristnu landi eigi trúaðir foreldrar
kröfu til þess, að börn þeirra fái einhverja trúarlega upp-
byggingu hjá stofnun, sem með valdi laganna tekur þau
undan áhrifavaldi heimilanna langtímum saman á við-
kvæmasta þroskaaldri þeirra.
Gerum nú ráð fyrir, að þessi skilningur, sem ég hef
verið að vona, að yrði algengur, sé ekki ennþá ríkjandi
meðal kennara og skólamanna, — og kannske ekki heldur
hjá trúuðum áhugamönnum, smbr. Steingrím Benedikts-
son, sem vill hverfa aftur til hins gamla tíma, þegar biblíu-
gagnrýnin var talin hættuleg. Út frá hvaða forsendum
geta kennarar almennt upp og ofan tekið að sér kennslu
í kristnum fræðum?
Fyrst og fremst hljóta þeir, hvað sem orðalagi einstakra
lagagreina líður, að hugsa sem svo, að þeir, sem mörkuðu
stefnu skólanna, hafi til þess ætlazt, að börnin kynntust
kenningu Krists, orði hans og breytni. Til þess að þetta
sé hægt, þurfa þau að kunna biblíusögur. Kennarinn þarf
að gerá sér ljóst, að þær sögur úr Biblíunni, sem valdar
eru til kennslu, eru ekki teknar vegna þess, sem þær kunna
að halda fram um náttúrufræði og stjörnufræði (smbr.
sköpunarsöguna), heldur vegna þess boðskapar um Guð,
sem í þeim felst. Syndafallssagan er ekki sagnfræði —