Vorið - 01.06.1966, Page 31

nierkilegt, að þau skyldu verða svo stór
þó að þau yxu upp í þessu litla húsi.
Allt var hér öðruvísi, þegar Yallna-
þorp fékk leyfi til að virkja Bjarnar-
íossinn og keypti landið í kringum
Stíflu. Þá var byggð miklu stærri og
óflugri stífla en áður. Hér var reist raf-
orkuver, og hinn tryllti foss lokaður inni
1 víðum rörum. Þetta starf tók nokkur
ar5 og á meðan matreiddi Anna fyrir
storan vinnuflokk, en þeir Lúðvík og
faðir hans unnu við virkjunina. Þetta
allt hefur Áka ver.ið sagt.
Það var þá, sem Lúðvík frændi varð
fyrir slysi, og missti annað augað.
Sjálfur er hann fáorður um þennan
atburð.
'—■ Ef þessi litla steinflís hefði ekki
komið í augað á mér, þá hefðu hvorki
Anna né ég verið hér nú, segir hann.
Og ekki heldur þú, Áki, bætir hann við.
A vissan hátt er þetta rétt, því að ráða-
roonnum virkjunarinnar féll slysið illa
°g réðu hann þess vegna sem vörð við
stífluna og eftirlitsmann við virkjunina,
þegar verkinu var lokið. Þeir byggðu
stærra fjós og fallegt íbúðarhús handa
honum og Önnu og bæði hús og jörð
mattu þau nota eins og það væri þeirra
eigin eign. Á vissan hátt er Lúðvík
frændi ánægður með tilveruna og brosir
til allra með heilbrigða auganu. En
gerviaugað breytir honum þó talsvert.
Einkum er óhugnanlegt þegar skuggsýnt
er, hvernig það starir kuldalega á mann,
þess vegna finnst Áka allt vera betra
en að missa augað.
Þau eru enn á fótum, þegar hann kem-
ur mn í stofuna. Hann skilur, að þau
hafa beðið lengi eftir honum, en þau
segja ekki neitt. Nei, Anna frænka og
Lúðvík eru aldrei með neinar aðfinnslur
við hann. Það mega þau eiga.
Anna er að prjóna sokk. Það gerir
hún alltaf, þegar hún hefur ekki annað
að gera. Prjónarnir dansa í höndunum
á henni, án þess að hún líti á þá. Ótelj-
andi kvöld hefur hún setið þannig og
prjónað sokka, kinkað kolli, lygnt aftur
augunum og lyft hægri öxlinni. — Ef
þetta allt væri einn sokkur, hugsaði Áki,
mundi hann ná í kringum öll húsin í
Stíflu, ef til vill í kringum allt Bjarnar-
vatnið. Það mundi verða svo stór sokk-
ur að hann gæti náð utan um livern ein-
asta íbúa í Bjarnardalnum!
Á einum veggnum hangir stór mynd
af föður hans. Hann er þar í einkennis-
búningi, og hún er tekin rétt áður en
hann fór til Norður-Noregs, þar sem
hann féll í stríðinu, árið eftir að Áki
fæddist.
Við hliðina á henni hékk önnur minni
mynd af móður hans.
Áki getur ekki munað eftir þeim,
hvorugu þeirra. En faðir hans var hár
og sterkbyggður. Þrótturinn geislar af
honum á myndinni. Andlitsdrættirnir
eru góðlegir eins og á Önnu. En þegar
hún eða Lúðvík segja frá honum, verða
augun skörp og hann strangur á svip-
inn. Það er eins og hann komi á móti
mönnum og sé aðeins hinn harðgeri her-
maður.
En mamma er svo lítil og grönn á
myndinni. Myndin segir lítið um and-
litsfall hennar annað en að hún er mjög
fölleit. Hún sýnist lítilfjörleg við hlið-
ina á föður hans. Áki man vel, þegar
Anna sagði lionum frá henni. — Hún
VORIÐ 77