Vorið - 01.12.1968, Blaðsíða 6

Veturinn hafði hjúpað norSurhjar-
ann snjó. I hinu afskekkta Finnlandi
var harSur vetur. En í Júdeu er vetrar-
nóttin eins og októbernótt á NorSur-
löndum.
Þetta var undarlega þögul og friSsæl
nótt. Hún skall á án rökkurs eSa nokk-
urs hiks. Þannig er nótt suSursins. I
sama vetfangi birtast stjörnurnar. Ekki
fyrst þær stóru og þær minni síSar, eins
og hjá okkur, heldur allar í einu. Siríus
deplar augunum til hins daufa skins
vetrarbrautarinnar: Vak þú, og sof ekki.
Nú verSum viS aS bera birtu og tilbiSja
guS. TungliS líSur hreykiS yfir fjar-
læg höf. Núna læddist þaS á tánum yfir
himinhvolfiS. ÞaS var eins og smeykt
viS aS hindra, aS hver stjarna gæti
látiS sitt ljós skína sem skærast.
HirSarnir viS Betlehem vöktu yfir
hjörSum sínum. Allt í einu sáu þeir
nýja stjörnu, sem skein yfir þeim.
Stjörnurnar voru beztu vinir þeirra. En
Jiessa þekktu þeir ekki. A meSan þeir
voru aS furSa sig á því, hvaS hún ætti
aS tákna, heyrSu þeir englasönginn
meS hinum gleSilega boSskap.
Einn hirSanna var meS tvö börn sín
hjá sér. ÞaS voru drengur og stúlka og
hann bjó um þau á mjúkum beSi í
klettaskúta. Stóri hafurinn átti aS gæta
þeirra, svo engin skepna úr hjörSinni
æti mjúka grasiS, sem jiau lágu á. HirS-
irinn ætlaSi sjálfur snöggvast til bæj-
arins.
Hafurinn var gramur yfir þessu.
Hann þorSi ekki aS neita. En meS
sjálfum sér hugsaSi hann: Hér verS ég
aS standa og svelta, en hirSirinn lætur
börnin sofa á angandi heyi!
GeSvondur hélt hann vörS. Hvorki
hafurinn eSa hirSirinn vissu aS Jietla
var heilög nótt. Annars vissu þaS allir.
Englarnir höfSu veriS sendir til aS
kunngjöra þá skipun, aS á þessari nóttu
mætti enginn gjöra nokkurri lifandi
veru mein.
Úlfurinn drattaSist hægt fram hjá
varnarlausri hjörSinni. LjóniS kom til
aS svala þorsta sínum í læknum. ÞaS sá
sofandi ungviSiS, en snerti þaS ekki.
Hýenan riasaSi af börnunum, Jrar sem
Jrau lágu og sváfu, en lallaSi vandræSa-
leg á brott. OlívutréS sagSi viS köngur-
lóna, sem óf net sitt milli greina þess:
„Gættu þess aS engar flugur festi sig í
netinu Jjínu.“ Þokan sagSi viS engi-
sprettuna: „Feldu þig undir pálma-
blaSi á meSan ég fer fram hjá, svo Jjú
verSir ekki hás.“ Og grasiS sagSi viS
soltna hafurinn: „Biddu svolítiS, bíddu
til morguns áSur en þú étur mig!“
„Hvers vegna? A ég aS slanda hér
og svelta? SjáSu þessa lieimsku krakka.
Þau sofa á heyinu í staS Jress aS éta JiaS.
Nei, ég fæ mér aS minnsta kosti örlitla
tuggu af ilmandi heyinu. ÞaS tekur eng-
inn eftir því. Bara pínulitla tuggu. Nam,
nam. FurSulegt hvaS heyiS bragSast
vel.“
Fyrst át hann eina munnfylli. Svo
eina til og enn eina. Loks var aSeins lítil
brúga eftir. „ÞaS skiptir engu máli fyr-
ir krakkana. Þau sofa fyrir Jjví.“ Og svo
át hann J)aS sem eftir var.
Þá vöknuSu börnin. Þau urSu vör
viS hafurshorn í myrkrinu og urSu
brædd. Þá varS hann reiSur: „Af
148 VORIÐ