Vorið - 01.12.1968, Blaðsíða 21

SYSTKININ í SÓLEY
EFTIR HANNES J. MAGNÚSSON
Framhald.
í þessu bili Ikom Gestur heim. Halla
sagði honum frá því, sem sagt var í út-
varpinu og Gestur sagði konu sinni aft-
ur frá því helzta, sem gerzt ihafði í ferð
hans.
„Mér þykir ekki ólíklegt, að krakk-
arnir hafi af einhverjum ástæðum álp-
azt til einhverrar annarrar eyjar, vilj-
andi eða óviljandi,“ sagði Gestur, „og
misst þar bátinn frá sér. Kannski hafa
þau verið búin að missa árina áður?“
„Já, þetta getur allt verið eðl':legt,“
sagði Halla. „Og við skulum vona að
guð gefi, að svo sé.“
„Nú er ekkert hægt að gera nema
bíða,“ sagði Gestur, „og vona hið bezta.
Það reynir á stillinguna. En við verð-
um að komast einhvern veginn yfir
þessa erfiðleika.“
„Ætla þeir líka að leita úr flugvél-
um?“ spurði Halla.
„Já, það er óhjákvæmilegt. Það er
ómögulegt að komast yfir að fara á sjó
til allra eyja í flóanum. Ég býst við, að
einhverjar flugvélar séu þegar farnar af
stað.“
„Bara, að það verði nú flugveður,“
sagði Halla.
„Það var eklki gott í morgun, mjög
lágskýjað yfir Eyjaflóa, en það var að
birta þar til, þegar síðast fréttist.“
„Hefur þú ekkert sofið, Gestur?“
spurði Halla.
„Nei, en þú?“
„Nei, ég hef ekkert sofið, en það ger-
ir ekkert til með okkur, bara að börnun-
um okkar líði vel.“
„Já, guð gefi að þeirn líði vel. En nú
ættum við að reyna að sofna.“
6. Milli vonar og ótta.
Börnin frá Sóley, sem höfðust um
þessar mundir við á eyðiey einhvers
staðar úti á Eyjaflóa og biðu eftir
björgun, vissu auðvitað ekkert um allt
þetta umstang, en þau þóttust vita, að
nú væri hafin leit að þeim og voru því
vongóð eftir ástæðum. Þegar þau vökn-
uðu næsta morgun eftir erfiða og
ónæðissama nótt, var komið gott veð-
ur. Það hafði þó eitt gott hlotizt af öll-
um þessum ólátum í veðrinu: Þau
höfðu safnað nokkrum birgðum af
drykkjarvatni en þau voru alltaf þyrst.
Kannski var það af því, að þau þurftu
að spara vatnið og höfðu óttast vatns-
skort.
I’au byrjuðu nú daginn með því að
borða sína pysjuna hvort og drukku
VORIÐ 163