Vorið - 01.12.1968, Side 43

Vorið - 01.12.1968, Side 43
Komdu bara með mér.“ Hann var góð'- ur leiðsögumaður. Ég hefði ekki getað fengið annan betri. Við urðum vinir þennan dag og vor- um það ætíð síðan. Hann var kannski ekki meðal þeirra duglegustu í skólan- um, en þegar út fyrir dyr skólans kom, reyndist hamn alltaf vera leiðandi kraft- ur. Það var alveg ótrúlegt, hvað hann gat fundið upp margt skemmtilegt. Hann fylgdist vel með í kennslustund- um og gat komið með spurningar, sem báru vott urn, að hann hugsaði meira en önnur börn. Eitt kvöld, þegar ég var aleinn. í herbergi rnínu, var drepið á dyr mínar, og Auðun litli kemur inn á gólfið. Ég var að skrifa á ritvél, og það þótti honum einkennilegt. Hann langaði sjálfan til að reyna. Og þegar hann gat skrifað nokkra bókstafi, varð hann afar hreykinn og sagði: „Þegar ég verð stór, ætla ég að læra að skrifa á ritvél.“ „Þú ætlar kannski að fara í verzlun- arskóla?“ sagði ég. „Hvað getur maður orðið, ef maður fer í verzlunarskóla?" spurði hann. „Þú getur orðið skrifstofumaður, kaupmaður eða eitthvað svoleiðis.4 „Það gæti verið gaman,“ sagði hann. „En það er nú samt dálítið annað, sem mig langar til að verða. En ég þori ekki að segja það.“ „Nei, ef þú ekki vilt segja það, skaltu ekki gera það.“ „Jú, annaris, — mig langar til að verða kennari,“ sagði hann með hvísl- andi rödd. „Það er stórt takmark, en ef þú verð- ur duglegur, getur þú kannski náð því,“ sagði ég. „Það kostar sjálfsagt mikla peninga að verða kennari,“ sagði hann. „Já, það verður nokkuð dýrt, en þú þarft ekki að fara að hugsa um það fyrr en seinna. Það verða áreiðanlega einhver ráð með það á sínum tíma.“ Það leit út fyrir, að hann væri ánægð- ur með þetta svar, svo að hann spurði ekki meira um þetta. Þetta var á stríðs- árunum, og við, sem bjuggum úti í hafi fengum að reyna sitt af hvoru. Sérstaklega voru óhugnanlegar minn- ingarnar um allt það, sem rak á fjör- urnar rétt við bæjardyr okkar. Dag einn, þegar ég var að fara heim til hádegisverðar, voru skólabörnin öll horfin. Ég sá aðeins nokkur börn á hamrinum niður við sjóinn. Það rann kalt vatn milli skinns og hörunds á mér, því að það var nokkuð algengt, að þarna ræki sprengjur og iundurdufl. Ég gleymdi hádegismatnum og hljóp á eftir börnunum. Þegar ég nálgaðist þau, kom ég auga á lítinn hlut, sem ]á í fjörunni. Nokkrir drengir voru í þann veginn að taka hann upp. „Komið samstundis og snertið hann ekki!“ kallaði ég. Það var sprengja, sem drengirnir héldu á. En börnin hlýddu kalli rnínu samstundis. Ég bað þau að leita sér samstundis skjóls þar, sem þau væru óhult, ef illa færi. Það var talsvert langur spölur heim að skólahúsinu. Eini maðurinn, sem stóð á bersvæði, var ég. Ég hafði gleymt að hugsa um sjálfan mig. Allt í einu sprakk sprengj- VORIÐ 185

x

Vorið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vorið
https://timarit.is/publication/378

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.