Vorið - 01.12.1968, Blaðsíða 11

það brást alltaf og einnig nú, þrátt fyr-
ir eindregin meðmæli móður hans.
Hann var svona mikið barn. Hann lét
sig alltaf dreyma um, að pabbi kæmi
inn til hans einhvern morguninn með
reiðhjólið og segði við hann nokkur
hlýleg orð um leið. En það gerðist ekk-
ert þennan dag, sem hann kom heim
með einkunnablaðið sitt.
Faðir hans var í stofunni, þegar hann
kom heim. Hann sagði ekkert, er hann
hafði litið á einkunnirnar, en ávítaði
hann heldur ekki. Orri staðnæmdist
ekkert frekar í stofunni. Hann langaði
til að pabbi hans segði honum, að þetta
gerði ekkert til. En þetta gerði faðir
hans ekki. Hann sagði því síður, að
honum þætti jafn vænt um hann þrátt
fyrir þessar lágu einkunnir. En þetta
lét hann einnig ósagt.
Orri gekk því upp á herbergi sitt,
lagðist upp í rúm og breiddi sængina
upp fyrir höfuð. Hann grét ekki, en það
var einhver þungur kökkur í hálsinum
á honum. Mamma hans kom inn litlu
síðar og ætlaði að tala við hann, en hún
hélt, að hann væri sofandi og sagði því
ekkert við hann, en gekk aftur út úr
herberginu. Hún ætlaði að tala við hann
seinna.
Um kvöldið kom Orri niður að borða,
en talaði lítið og svaraði aðeins með
eins atkvæðis orðum, ef á hann var yrt.
Faðir hans reyndi að vera glaðlegur,
en honum tókst ekki að koma af stað
neinu samtali, hvorki við Orra né móð-
ur hans. Honum leið einhvern veginn
ekki vel. Hafði hann gert rangt? Hafði
hann verið ósanngjarn? Hafði hann
gert of miklar kröfur til Orra? Það væri
kannski ekki rétt að segja, að Gunnar
hefði haft samvizkubit, en honum leið
samt ekki vel. Það var eitthvað, sem
hann var ekki ánægður með. Hann vissi
ekki vel, hvað það var.
Eftir kvöldmatinn gekk Orri út til
kunningja sinna. Hann hafði ekki áhuga
á að leika sér að þessu sinni. Það var i
bili eins og öll gleði væri frá honum
tekin. Þetta var þó glaður og elskuleg-
ur drengur, en ákaflega tilfinningarík-
ur, blíðlyndur og saklaus. Hann lék sér
þó litla stund með kunningjum sínum,
en gekk síðan niður að höfninni og fór
að renna færi framan við bryggjuhaus-
inn. Það þótti spennandi leikur og undu
margir drengir við það tímum saman,
þótt þeir fengju sjaldan annað en mar-
hnúta, sem þeir slepptu í sjóinn aftur.
Þegar þessi veiðimennska stóð sem
hæst, heyrðist allt í einu skerandi hljóð
framan af bryggjunni og Orri, sem var
freinstur á bryggjunni hljóp samstundis
fram á bryggjuhausinn. Hann kom nógu
snemma til að sjá lítinn dreng, á að
gizka 6 ára, falla í sjóinn.
Orri var vel syndur. Hann klæddi sig
úr jakkanum, fleygði af sér skónum og
stakk sér í sjóinn þar sem hann sá litla
drenginn hverfa. Eftir litla stund skaut
drengnum upp. Var Orri þá ekki seinn
á sér. Hann náði tökum á dienguum og
synti með hann björgunarslund upp með
bryggjunni. En þangað liöfðu nú safn-
azt margir menn. Þeir höfðu náð í
skektu og tekið litla drenginn upp í
hana, en síðan upp á bryggjuna. Var þá
komið með bíl og drengnum ekið heim
VORIÐ 153