Vorið - 01.04.1972, Qupperneq 22

virðist á því, hvers vegna fjórir okkar
björguðust á þann hátt.
Flugfreyja kom til okkar — og bílarnir
birtust skammt frá. Einhver kom okkur
Denis Violet í einn þeirra og ekið var í
skyndi til aðalbyggingar flugstöðvarinnar.
Frá flugvellinum var okkur ekið á
sjúkrahús, Iíarry Gregg, Billv Foulkes og
ég virtumst ómeiddir, og við hringdum
því í enska sendiráðið og gáfum upp lieim-
ilisföng okkar. Við báðum þá í sendiráð-
inu að koma fréttum til fjölskyldna okkar,
að við værum heilir á húfi. Við vissum, að
ættingjar okkar mvndu frétta um slysið í
útvarpi og vildum létta áhyggjum af
þeim. Sendiráðsfólk kom á sjúkrahúsið og
skeytin fóru að berast frá Manchester.
Burðarmenn komu með fleiri úr flugvél-
inni. Meiðsli mín voru óveruleg — nokkrar
skrámur á höfði og höndum og minnis-
leysi. Blóðið virtist hafa horfið úr líkama
mínum og ísslydda komið í staðinn.
Þetta skrifar Bobby Charlton í bók sína.
Hann var þá tvítugur a'ð aldri og var
orcfinn fastur leikmaður í liði Manchester
United — en hann byrjaði að leilca með
aðalliðinu 1956 eða fyrir 16 árum og hcf-
ur nú leilcið um 600 leiki í dcildakeppn-
inni ensku, auk fjölda bikarleikja. Hann
lélc sinn fyrsta landsleik fyrir England
sama ár og Munchen - flugslysið varð og
gerir sér enn vonir um að vinna þar sceti
aftur, þó svo hann hafi ekki leikið lands-
leik síðan t heimsmeistarakeppninni t Mext-
kó 1970. Þó hann sé nú að verða 35 ára —
fœddur t október 1937 — er hann enn
tágrannur og sannur íþróttamaður — leik-
maður, sem aldrei hefur verið vtsað af leik
velli á sinum langa leikferli eða hlotið á-
minningu dómara. Prúðmenni, sem aldrei
lœtur skapið hlaupa með sig t gönur, á
hverju sem gengur.
DTRIN ERTJ VITUR:
í síðasta tölublaði Vorsins lásuð þið
um tilraunir noklturra bandarískra sál-
fræðinga með apa, og hvernig þeir brugð-
ust við ýmsum vandamálum. Nú vendum
við okkar kvæði í kross og snúum okkur
að köttunum. Öll þekkið þið áreiðanlega
ketti, og liver veit nema ykkur detti í hug
að gera einhverjar tilraunir með heim-
ilisköttinn, og áreiðanlega kemur það ykk-
ur á óvart livernig hann bregst við ýms-
um hlutum.
Dag nokkurn liafði einn sálfræðinganna
spurnir af sérstaklega athyglisverðum
ketti, sem kallaður var Willy. Á hverju
mánudagskvöldi þegar klukkuna vantaði
nákvæmlega fimmtán mínútur í átta gerði
Willy undraverðan hlut. Sálfræðingurinn
vildi ekki trúa þessu, fyrr en hann hafð'
fylgzt með kettinum nokkur mánudags-
kvöld, og komizt að raun um að þetta var
satt. Og hér kemur svo frásögn sálfræð-
ingsins af þessum athugunum sínum:
Willy virtist vera óslcöp venjulegur
köttur, og hagaði sér alla vikuna sam-
kvæmt því. Á hverju kvöldi, þegar hann
hafði matazt, var það vani hans, að h'ggJ'
ast í kassann sinn, sem var frammi í and-
dyri, og hvíla sig. En’ á mánudagskvöld-
um klukkan fimmtán mínútur í átta, ems
og áður er sagt, reis hann upp og yBr-
gaf þennan eftirlætisstað sinn. Hann gekk
mjög ákveðið út á gangstéttina, og vissi
auðsjáanlega nákvæmlega hvert hann æti-
aði. Þegar hann kom að krossgötum, nam
hann staðar ef rautt ljós var, og beið eft-
ir því græna.
22
VoRlp