Bjarmi

Árgangur

Bjarmi - 01.12.1999, Blaðsíða 12

Bjarmi - 01.12.1999, Blaðsíða 12
Ragnar Schram Huggunina er að finna hiá Guði Sorgin knýr dyra víðar en í Bandaríkjunum. Flest höfum við upplifað sorg þó með ólík- um hætti sé. Hjónin Jóhann Bjarnason og Laufey Guð- mundsdóttir hafa ekki farið varhluta af sorginni þó bæði séu þau ung að árum. Hér á eftir fer viðtal Bjarma við þau þar sem þau segjafrá reynslu sinni. Fyrst spurðum við hvað hafi orðið til þess að þau upplifðu sorgina. Við áttum von á íyrsta baminu okkar um mánaðamótin febrúar-mars 1996. Meðgangan hafði gengið mjög vel og við hlökkuðum mikið til. 10. janúar í mæðraskoðun heyrðist enginn hjart- sláttur. Það var síðan staðfest í ómskoð- un og 11. janúar fæddist andvana lítil stúlka sem við nefndum Engilráð. Ekk- ert óeðlilegt fannst við rannsóknir og talið að um einstakt tilfelli væri að ræða. Okkur var sagt að líkur á þess- háttar „slysum“ væru um það bil 1:10.000 og því ólíklegt að þetta myndi endurtaka sig. Við þráðum að eignast bam og þrátt fyrir missinn ákváðum við að eignast annað. Full bjartsýni og til- hlökkunar áttum við svo von á öðru barni í nóvember sama ár. Á þessari meðgöngu fengum við að fara í ómskoð- un oftar en venjulega er gert ráð íyrir, ekki síst til þess að fullvissa okkur um að allt væri í lagi þegar kvíðinn helltist yfir okkur. Eftir sömu meðgöngulengd og við misslum Engilráð, þ.e.a.s. eftir 32 vikur, fórum við í sónar. Þá kom í ljós að bamið var töluvert minna en það átti að vera miðað við þessa meðgöngu- lengd. Hjartslátturinn var líka í hægari kantinum. Allan þann dag vorum við undir stöðugu eftirliti þar sem fylgst var með hjartslætti og líðan barnsins. Þá um kvöldið var greinilegt að eitthvað var að og því ákveðið að taka barnið með keisaraskurði. Eftir þetta langa með- göngu eru mjög miklar lífslíkur fyrir- bura og auðveldara fyrir læknana að grípa inn i þegar barnið er komið í heiminn. Þetta var 26. september og við eignuðumst dreng sem við nefndum Guðbjart. Við þökkuðum Guði fyrir það að þetta uppgötvaðist nú í tæka tíð og barnið okkar fæddist lifandi. Það kom þó ilótlega í ljós að hann átti í erfiðleik- um með að nýta það súrefni sem hann andaði að sér. Færustu læknar í um- önnun fyrirbura gerðu allt sem þeir gátu en eftir aðeins ijórar klukkustund- ir dó hann. Hverjar voru tilfinningar ykkar til Guðs í sorginni? Við getum ekki neitað því að okkur fannst Guð vera ósanngjarn að leggja þetta á okkur. Hann gerir svo ótalmörg kraftaverk, því gat hann ekki gert það fyrir okkur? Biturleiki og jafnvel reiði út í Guð eru einnig tilflnningar sem komu upp í hugann. Hefur viðhorf ykkar til Guðs breyst eftir þessa reynslu? Eftir þessa atburði höfum við mikið velt fyrir okkur lífinu og hlutverki Guðs í lífi okkar. Einnig höfum við fengið mikinn styrk frá honum en við getum ekki sagt að viðhorf okkar til hans hafi breyst. Hvers konar aðstoð bauðst ykkur og hvað reyndist ykkur best? Á Landspítalanum fengum við aðgang að þeim læknum og hjúkrunarfólki sem að málinu komu og þau reyndu að svara öllum þeim spurningum sem á okkur brunnu. Okkur bauðst að vera saman allan tímann, líka í sængurlegunni á sjúkrahúsinu, og við þáðum það. Það eitt getum við aldrei fullþakkað að fá all- an þann tíma saman sem við þurftum og geta kynnst hvort öðru i öllu sorgar- ferlinu, stutt hvort annað eða bara kúrt saman. Á spítalanum var reynt að láta sem fæst starfsfólk annast okkur svo við jjyrftum ekki sífellt að kynnast nýju fólki í þessum aðstæðum. Það er mjög þýð- ingarmikið að okkar mati og mætti leggja meiri áherslu á það. Við fengum í hendur minningabækur og bæklinga um sorg og sorgarviðbrögð sem hjálpaði

x

Bjarmi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Bjarmi
https://timarit.is/publication/379

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.