Heima er bezt - 01.06.1955, Blaðsíða 5

Nr. 6
Heima er bezt
165
r
í;
VIÐ I.AMBARÉTTARNEF.
I síðasta hefti HEIMA er BEZT birtist mynd af hrísflutningi, og farið var þar nokkr-
um orðum um ■skágarhögg hér á landi fyrr og síðar. Hérna kemur önnur mynd frá svip-
uðum slóðum. Staður þessi heitir Lambaréttarnef og er skammt fyrir neðan Haga í Gnúp-
verjahreppi í Arnessýslu. Sér yfir Þjórsá. — Ljósm.: Jón Jónsson.
Héraðsvötnunum þeim megin,
en ætlunin var að komast yfir
að Nautabúi, því þar bjó bóndi
sem ég þekkti ögn, og hugðumst
við fá hann eða annan með hans
fulltingi til að flytja okkur á
hestum suður yfir Blöndukvísl-
ar. Ekki var þess neinn kostur
að fá flutning yfir Norðurána,
en bent á þá leið að fá flutning
yfir Vötnin neðar í Blönduhlíð-
inni. Við röltum því af stað og
svo heppilega vildi til, að bróðir
húsfreyjunnar í Bólu var að
koma á hestum vestan yfir
Vötnin, frá því að fylgja ein-
hverjum þar vestur yfir og varð
hann samstundis við bón okkar
um flutning. Sú ferð gekk vel og
náðum við brátt að Nautabúi,
þar sem okkur var vel tekið, en
ekki gat bóndi sett undir okkur
hesta suður á öræfin né fengið
aðra til þess, þó hann riði til
nokkurra næstu bæja í leit að
fylgdarmanni. Við urðum því að
leggja skottin á milli fótanna,
tölta niður að Víðimýri og halda
okkur við þjóðveginn að sinni.
Þar gistum við í góðu yfirlæti
hjá skólabróður og nemanda, en
gengum síðan á Vatnsskarð
morguninn eftir.
Illt þótti okkur að gefast upp
við einhverja fáfarnari og styttri
leið en þjóðveginn, enda tími
orðinn naumur að ná suður fyrir
17. júní, en að sjálfsögðu var það
takmarkið, svo næsta ákvörðun
var að fara suður um Gríms-
tunguheiði.um Kaldadal og Þing-
völl. Fórum við því yfir Svartá
og vorum reiddir yfir Blöndu
hjá Finnstungu á stórgrýttu og
alldjúpu vaði. Gengum við svo
inn í Svínadalsbotn og gistum
að Hrafnabjörgum. Þaðan næsta
dag inn í Vatnsdalsbotn um
Þórormstungu að Haukagili.
Þann dag, - 1. júní - var hitasól-
skin og í heitara lagi að ganga,
svo að við réðum af að slæpast
um hádaginn og leggja á heiðina
undir kvöldið, og fengum hesta
yfir straumharða og grýtta
smáá, sem er í leiðinni upp á
heiðina. Gengum við svo um
nóttina og komum að Arnarvatni
með morgninum og hugðumst
sofa þar yfir hádaginn í kofa, er
þar var, en sem reyndist fúll og
óvistlegur. Grímstunguheiði er
langur fjallvegur (um 24 klt.
gangur, minnir mig), að mestu
gróðurlitlir melar og tjarnir
norðan til, en betur gróin sunn-
ar á þeim slóðum sem við fórum.
Vörðutyppi vísuðu leið, svo auð-
velt er að rata í snjólausu. Þeg-
ar til Arnarvatns kom, fórum
við að hugsa til veiða í matinn,
því malir voru léttir. Stefán
skyldi veiða silung á stöngina,
en ég skjóta fugla. Veiðinni
lyktaði þannig, að Stefán fékk
einn silung en ég engan fugl-
inn, enda sá ekki aðra en tvenn
álftahjón og 2 himbrima
(brúsa), sem ég að vísu sendi
nokkrar kúlur, en á það löngu
færi, að þeim veitti auðvelt að
stinga sér í tæka tíð, enda skot-
fimi með skammbyssunni ekki
afbrigða mikil. Við urðum því að
láta duga þenna eina fisk með
því brauði sem til var, sem við
að sjálfsögðu blessuðum og
urðum dável mettir að því sinni,
enda ekki nema tveir, þar sem
hvorki útilegumenn né aðrir
ferðalangar urðu á vegi okkar.
Með kvöldinu hófum við svo
göngu að nýju og komum niður
að efsta bæ í Hvítársíðu, Fljóts-
tungu, um fótaferðatíma. Þar
bjó kona, sem ég kunni deili á,
og var okkur svöngum og svefn-
litlum tekið með ágætum. Við
höfðum ætlað okkur að koma við
í Surtshelli um morguninn, en
bæði var tíminn að verða naum-
ur og svo treystum við okkur illa
að vaða Norðlingafljót, sem var
nokkuð vatnsmikið og felldum
því niður þann lið á dagskránni,
en hugsuðum til að líta á Víð-
gelmi, sem er talinn álíka stór
og Surtshellir, eða vel það.
Eftir góðan dúr og máltíð var
farið að hugsa til ferðar suður
á Kaldadalinn, en fengum þá
frétt, að skip væri væntanlegt
til Borgarness, sem færi aftur til
Reykjavíkur um hæl og með því
að við máttum raunar engan
tíma missa, snérum við áætlun
í það, að sleppa Víðgelmi og
Kaldadal en reyna að ná skip-
inu í Borgarnesi og tókum að
stika niður Hvítársíðuna. Þótti
okkur víða fagurt um að litast
á þessari leið og reisulegar bygg-
ingar svo af bar, í þeim sveitum
er ég þekkti, enda stakk allmjög
í stúf við Öxnadalinn sérstak-
lega. Á einum bæ ofarlega í Síð-
unni, gekk mjög stórvaxin kona
í veg fyrir okkur (þó ekki tröll-
kona) og bauð okkur heim til að
þiggja hressingu, sem við þág-
um fúslega. Er það annar stað-