Heima er bezt - 01.06.1955, Blaðsíða 20

180
Heima er bezt
Nr. 6
sem þjáðust mjög af hugsýki og
skorti, og fullvissaði konurnar
um, að brátt myndi hið nýja land
rísa úr hafi. Kvað hún góðar ver-
ur hafa komið til sín í draumi og
sagt sér það.
Konurnar trúðu ekki á þetta,
sögðu þó, að forspá hennar yrði
að rætast skjótt, ef þær ættu að
komast lifandi til nýja lands-
ins.
Þórólfur ráðfærði sig við hina
elztu og reyndustu af mönnum
sínum um, hvað gera skyldi til
þess að mýkja reiði goðanna.
Allir sáu, að goðin hlutu að vera
þeim reið, án þess að ástæðan
til goðagremi væri þeim ljós.
Loks urðu þeir ásáttir um að
blóta — blóta Þór — því að Þór-
ólfur tignaði Þór mjög, enda var
hann heitinn í höfuðið á þessu
goði. Gömlu mennirnir sögðu
margar sögur af blótum í haf-
villum, sem höfðu gefist vel, en
alvara þurfti ætíð að fylgja máli.
Nú lét Þórólfur sækja uxa einn
mikinn er hann átti, hjó höfuð
af honum, slátraði honum og lét
A
blóð og innýfli utanborðs. Blótið
fór fram á sama hátt og í hofinu,'
og veizla var gerð af kjöti ux-
ans á eftir. Léttust menn þá í
skapi og tóku að vona hið bezta.
Geirríður var ekki viðstödd
blótið og heldur ekki í veizlunni,
er fylgdi á eftir. Nú fann hún til
viðbjóðs í sambandi við þessa
helgu venju feðranna. í stað
þess að blóta, gekk hún til fund-
ar við Murgail og báðu þær Hvíta
Krist um líkn í þraut, og föður
hans, skapara jarðar og alls sem
lifir. Við þetta tækifæri gerði
Geirríður heit. Ef hún næði landi,
ásamt öllum sem á skipinu voru,
hét hún því, að vigja líf sitt því
háleita takmarki, að gera öðrum
gott. Og hún lét ekki standa við
orðin tóm. Hún gaf Murgail
frelsi sitt, svo að hún gæti verið
sjálfráð um, hvað hún gerði er
hún kæmi til íslands, vera þar
eða hverfa heim til Erin aftur.
Hvort sem blótið eða bænir
þeirra Geirríðar og Murgail ork-
uðu þar nokkru um, þá brá svo
við, að þokunni létti að kvöldi
sama dags, og góður byr rann á.
Þessi breyting á veðrinu olli
breytingu á mönnunum. Nú urðu
allir glaðir aftur, og Þórólfur fór
þegar að ráðgera næstu víking
með mönnum sínum. Þeir voru
sannfærðir um, að Þór hefðl
blíðkast við fórnina og létt reiði
sinni af þeim.
Eftir nokkra daga sáust íslands
jöklar rísa úr hafi.
IV.
Þórólfur stýrði að landi, þar
sem stytzt var, til þess að fá vatn
og vistir og afla upplýsinga um,
hvar hann væri staddur við ís-
land. Fékk hann þær upplýsing-
ar, að þeir væru komnir að Aust-
fjörðum. Þá er hann hafði látið
menn sína hvíla, lét hann aftur
í haf, en sigldi nú meðfram
ströndinni. Ættingjar bjuggu á
vesturströnd landsins.
Þá er fregnaðist um skipkom-
una í héraði því, er bróðir Geir-
ríðar átti heima, á Breiðafirði,
reið hann þegar til skips og fagn-
aði vel systur sinni og syni henn-
ar. Bauð hann henni að taka
veturvist hjá sér með svo marga
menn, sem hún vildi, en nú var
mjög liðið á sumar og eigi tími
til að byggja bæ. Þórólfi líkaði
það illa, en hér var um ekkert
að sakast. Sjóferðin hafði orðið
lengri en hann hafði búizt við.
Það var fjör og gleði hjá bróð-
ur Geirríðar um veturinn. Veizl-
ur, margar og stórar, voru haldn-
ar, og menn skemmtu sér vel við
mjaðardrykkju og leika. En sól-
hvarfahátíðin var þó bezt af öll-
um veizlunum. Þangað komu
flestir gildir menn úr héraðinu,
einnig fátækir, því að húsbónd-
inn vildi öllum vel gera. En allt
fór vel fram og ofstopalaust,
enda þótt allsvæsnar orðahnipp-
ingar ættu sér stað milli manna,
og hnútukast yfir langeldana.
Murgail féll vistin vel, eða öllu
betur, en hún hafði búizt við.
Skoðun hennar á víkingunum
hafði gerbreytzt. Áður höfðu þeir
staðið henni fyrir hugskotssjón-
um sem villimenn eða jafnvel
dýr. En nú komst hún að raun
um, að þeir voru menn, eins og
landar hennar, þó að hinir nor-
rænu væru öllu ofstopafyllri.
Hún hélt sig í fjarlægð frá
blótveizlunni og lagði enga dul