Heima er bezt - 01.06.1955, Blaðsíða 7

Nr. 6
167
Heima er bezt
Sveinbjörn Benteinsson:
1. Þér að senda botnlaust bréf mér byrjar eigi,
lötra ég um ljóðavegi
á Lafrans heitins messudegi.
2. Hver var þessi kynjakarl, ég kannast ekki
glöggt við manninn, þó ég þekki
þjóðir víða heims um bekki.
3. Annar Lafrans einatt var með anda hressum,
átti hlut að Hólamessum.
Hér skal nokkuð sagt af þessum.
4. Ögn mig rámar í að hann væri afarfróður
og að þéssi bókabjóður
borðaði mikið sálarfóður.
5. Bar hann sína biskupskápu á báðum herðum,
fussandi yfir fúlum gerðum
fólks hjá grúa lítilsverðum.
6. Það var hann sem bjó til barn á brekadögum,
það var austur í Þrændalögum;
því varð ekki sleppt úr sögum.
7. Hann var sá er séra Einar sögufrægði,
svo það yfir aldir nægði,
allan skugga burtu fægði.
8. Hleyp ég nú frá einu í annað, eins og stundum
er við saman bragi bundum
og býsna marga skemmtun fundum.
9. Samhengið er seigt og fast í sumra Ijóðum;
sjálfur er ég á söngvaslóðum
sem á nálum eða glóðum.
10. Óstjórn gerir meira mein en margur hyggur;
völvan mörg í landi liggur —.
Lestu þetta og vertu hryggur.
11. Hver sem ekki velkjast vill í veðragrandi,
þiggur hlut á þurru landi,
það er orðinn hægur vandi.
12. Margur lifir maður nú á maurum stolnum;
eins og bungan upp af hvolnum
ýstran stendur fram af bolnum.
13. Ort hef ég um ýmsa hluti uppi og niðri:
tvfætt dýr í flík eða fiðri;
furðuverkin nyrðri og syðri.
14. Ort hef ég um frost og fönn og fegurð blóma,
hégómann og helga dóma,
hraklega smán og mesta sóma.
15. Einkanlega orti ég þó um ungu fljóðin.
Ber ég sprek á hyggju hlóðin,
heit svo brenni ástarglóðin.
16. Kátur skal ég kveða meðan kvistir vinnast.
Þá er líka mál að minnast
margs, er gaman var að kynnast:
17. Ennþá man ég ljósan lokk í léttum vindi;
þegar flestallt lék í lyndi
lífið sýndist fullt af yndi.
3 8. Seinna, þegar húmdökkt hárið hugann tældi
alla sorg ég frá mér fældi;
fögrum kroppi mjög ég hældi.
19. Ráðnum huga renni ég nú til rauðra lokka;
hún er ung, með yndisþokka —;
oft hef ég lofað verri skrokka.
Sveinbjörn Benteinsson
girðingu er var á leiðinni, í stað
þess að krækja í hlið, sem
varð til þess, að ég reif buxurn-
ar á slæmum stað og varð að
halda saman rifunni, svo minna
bæri á og því ekki sem upplits-
djarfastur þegar heim kom, enda
var það fyrsta verk mitt inni að
rympa saman buxurnar. Við það
gleymdi ég tímanum um stund,
en hinir liðu sárar kvalir af ó-
þreyju eftir matnum, sem nokk-
ur bið varð á að kæmi. Loksins
kom svo maturinn á mörgum
smáum diskum, sem raðað var
á stórt borð, eftir öllum kúnst-
arinnar reglum og var borðið hið
glæsilegasta yfir að líta, enda
heimasætan nýkomin úr hús-
stjórnarskóla. Bauð hún okkur
að gjöra svo vel og gekk síðan
fram. En ég efast mjög um, að
hún hafi verið komin alla leið
til búrs, því húsið var stórt, þeg-
ar hver einasti diskur var ger-
samlega hroðinn og stóðu ílöng-
unartár eftir meiru, í augum
okkar, því þetta lítilræði gerði
varla meira en að æra sultinn,
eins og stundum er komist að
orði.
Nú leið góð stund, sem okkur
fannst mjög löng, þar til ung-
frúin kom aftur og held ég að
hún hafi verið nær hnigin nið-
ur af undrun og örvæntingu,
þegar henni varð litið á auðn-
ina. Það fyrsta sem við heyrð-
um henni verða að orði, var fyr-
irbæn og síðan: „Þið hafið lik-
lega ekki fengið nóg, á ég ekki
að bæta við!“ „Jú takk, gott að
fá svolítið meira.“ Var síðan
bætt aftur á diskana álíka
skammti, en allt fór á sömu leið
og má þó vera að stúlkan hafi
verið komin skrefi lengra, þeg-
ar lokið var. Enn leið nokkur
tími þar til stúlkan kom, en hafi
hún orðið hissa, bar lítið á því,
enda sótti hún þegjandi þriðja
skammtinn og lauk viðureign-
inni þannig, að eftir voru 2—3
kökur af svokölluðu þrælakexi,
en áður vorum við búnir að
fljúgast á um þær og hafði ég
stungið einhverju af því í vas-