Heima er bezt - 01.06.1955, Blaðsíða 25

Nr. 6
Heima er bezt
185
Ævintýrið um H. C. Andersen
Efter Karen Margrethe Bitsch
Einkennilegur drengur.
Uppskerunni var nýlega lokið.
Sólin skein á akrana, sem voru
gulleitir á lit og alsettir smáum
stubbum og öxum, sem höfðu
orðið eftir þegar hirt var.
Síðustu kornhlössin voru kom-
in í hlöðu stórbóndans, og hlað-
an var orðin full. Vinnumenn-
irnir og stúlkurnar réttu úr sér
og drógu andann léttilega.
Herragarðseigandinn stóð þrek-
vaxinn og mikilúðlegur á hlað-
inu og gladdist yfir auðæfum
sínum.
Einn vagninn skrönglaðist yf-
ir ójafna steinlagninguna. Tveir
vinnumenn stóðu í honum og
studdust við langar hrífur, til
þess að missa ekki jafnvægið.
Þeir voru á leiðinni út á akur-
inn, til þess að hirða dreifarnar.
Ráðsmaðurinn stendur nokkra
stund og lítur í kringum sig.
Undanfarnar vikur hefur hann
haft nóg að gera við að stjórna
hestum og vinnufólki. Hann
hefur auga með vagninum, sem
er á leiðinni frá bænum, og lít-
ur um leið út yfir auða akrana.
„Hvað er þetta? Er þarna ekki
komið fólk að safna öxum? Nú
Þegar?“
Hann verður þrútinn af reiði,
gripur svipu af einum vagninum
og þýtur af stað. —
Lengst úti á akrinum eru
tvær konur á gangi, ásamt litl-
um dreng. Önnur kvennanna er
há og grönn, ljóshærð, hún
beygir sig niður í skyndi, til þess
að bjarga ögn af hinni ríkulegu
uppskeru, meðan henni er nokk-
urnveginn óhætt. Hin konan er
eldri, lítil og þreytuleg; hún tín-
ir í pokann sinn.
Á undan þeim gengur renglu-
legur, fimm ára gamall dreng-
ur, langur eftir aldri; hár hans
er gult og flókið og fellur niður
fyrir augun. Hann hefur óvenju
stórt nef. Klæði hans eru fátæk-
leg og hann er berfættur í tré-
H. C. ANDERSEN.
Fyrir rúmum tveimur mánuðum var
150 ára afmælis danska œfintýraskáldsins
H. C. Andersens minnst um víða veröld,
en mest þó í föðurlandi hans, Danmörku.
Fá eða engin skáld hafa öðlazt slíka frœgð
sem hann. Æfintýrin eru þýdd á flest
tungumál heims. Við Islendingar eigum
þau í hinni ágœtu þýðiingu Steingríms
Thorsteinssonar. — Hér verða birtir
nokkrir kaflar úr bók um skáldið. Er hún
rituð í söguformi, en hvergi farið út fyrir
takmörk þess, sem er sögulega rétt.
skónum. Hann þarf ekki að
beygj a sig eins mikið og konurn-
ar, enda er pokinn hans úttroð-
inn af gildum öxum.
En friðurinn varir ekki lengi.
Ráðsmaðurinn kemur bálreiður,
sveiflar keyrinu og skammar-
yrðin dynja eins og óveður á
konunum.
„Komdu, komdu, Anna María!“
hrópar eldri konan. „Hann tím-
ir ekki að gefa okkur korn.“
Anna Maria verður dauðskelfd
og verður fyrst fyrir að líta eftir
drengnum, sem er kominn burt
frá þeim.
„Hans Christian! Hans Christ-
ian!“ hrópar hún um leið og
hún flýtir sér út á veginn.
„Komdu og flýttu þér!“
Drengurinn er svo ákafur við
starf sitt, að hann hefur ekki
tekið eftir ráðsmanninum. Hann
sér móður sína og ömmu flýta
sér burt, og í sama bili heyrir
hann reiðilega rödd ráðsmanns-
ins rétt hjá.
„Bannsettar kerlingarnar!
Hvað eruð þið að gera hérna?
Getið þið hypjað ykkur burt!
Bölvaður strákurinn! Ég skal
láta þig finna, hvað þetta kost-
ar!“
Hans Christian sér keyrið
hvirflast í loftinu skammt frá
sér. Hann ætlar að taka til fót-
anna, en missir af sér tréskóna
og stingur sig í fæturna á stubb-
unum. Móðir hans, sem annars
er vön að vera hiá honum, þeg-
ar hætta er á ferðum, getur ekki
hjálpað honum. Hann starir á
þennan vonda mann með skæru,
bláu augunum sínum.
Hann heyrir móður sína kalla;
en hann er skelfdur og getur
ekki hreyft sig. Hann setur sig í
kryppu til þess að vera viðbúinn
högginu, sem honum er ætlað.
Þegar ráðsmaðurinn er kom-
inn til hans, réttir hann samt úr
sér, lítur á hann og segir: „Hvers
vegna ætlarðu að berja mig. Guð
gæti séð það.“
Maðurinn lætur keyrið síga;
hann er ekki reiðilegur lengur.
Hann horfir beint í augu drengs-
ins og spyr: „Hvað heitirðu?“
„Hans Christian Andersen,"
svarar drengurinn.
„Nú, en þú mátt ekki safna
öxum fyrr en við erum búnir að
hreinsa akurinn.“
Þá gerðist hið undarlega at-
vik, sem drengurinn gat aldrei
síðan gleymt.
Sú hönd, sem hafði sveiflað
keyrinu yfir höfði hans fyrir ör-
fáum augnablikum, klappaði