Heima er bezt - 01.06.1955, Blaðsíða 32

í lcstinni ræðum við um ástæðurnar til A leiðinni til verzlunarinnar segir Villi allt
þess, að grunur féll á mig. (En eins og þið í einu: „Eg gruna báða þessa karla, sem
ef til vill munið, vorum við Línus teknir tóku ykkur í búðinni. Fundu þeir ekki pen-
fastir fyrir rán.). inga í vösum ykkar — pcninga, sem þið
hölðuð ekki tekið?“
Jú, það var satt, og þess vegna mátti það
ekki bregðast, að við hefðum upp á körl-
um þessum! Þegar skammt er eftir til verzl-
unarinnar, fer Villi einn í humáttina þang-
að í njósnaskyni.
Eg bíð fullar þrjár stundir í skógarhalli
einu. Og loks kemur Villi aftur — og ljómar
allur af gleði. „Eg hef aflað mér allra nauð-
synlegra upplýsinga," segir hann. „Komdu,
Oli, við skulum heilsa upp á þessa karla.“
Og ég þekki mennina undir eins, — menn-
ina, sem ákærðu okkur fyrir rán og fundu fé
í vösum okkar, — fé, sem við höfðum aldrei
tekið, aldrei dottið í hug að ræna.
„Annar þeirra heitir Lang, en hinn Krans,“
segir Villi, um leið og hann gengur með mér
að afskekktu húsi. „Sjáðu, þarna búa þeir
saman. Og fólkið segir, að þetta séu verstu
skálkar."
Villi, sem alltaf er karl í krapinu, stingur
upp á því, að við skulum freista þess að
komast upp að loftsglugganum og reyna að
hlera tal þeirra. „Sannanir verðum við að
fá,“ segir Villi. „Og það tekst, ef við höfum
vit á að hlusta með athygli.“
Við athugum húsið í fjarlægð og göngum
ekki upp að því, fyrr en skyggja tekur. Við
laumumst að glugga, sem ljós er í og gægj-
umst inn um svolitla rifu undir rennirjald-
inu.
Mér finnst raunar, að Villi sé nokkuð
djarfur, en mér er i mun að geta sannað
sakleysi mitt, fellst því á þetta og fer á
eftir Villa, sem reist hefur stiga upp við
vegginn.