Heima er bezt - 01.06.1955, Blaðsíða 18

178
Heima er bezt
Nr. 6
OG HÚN LAÐAÐI GESTI
Söguþáttur frá fornöld
Knörrinn skreið frá landi fyr-
ir þöndum seglum.
Hann stefndi beint til hafs-
ins, hins volduga úthafs, og klauf
bylgjurnar eins og risaörn,svo að
brimlöðrið stóð um bógana og
þvoði drekahöfuðið, sem gnæfði
yfir framstafninum og fyllti alla
skelfingu, sem hugðust gera
þeim, sem um borð voru, mein.
Ef hraðinn yrði lengi svona mik-
ill, myndi ekki líða á löngu áður
en strendur Noregs hyrfu sjón-
um.
Á afturþiljum skipsins sat
miðaldra kona, tíguleg á svip og
í fasi, og horfði til landsins, sem
fjarlægðist smátt og smátt.
Augu hennar voru vot, skiln-
aðurinn við hið fagra, kæra land
hafði haft dýpri áhrif á hana,
en hana hafði órað fyrir áður
en hún steig um borð. Þarna
lengst innfrá, milli fjallanna
tveggja, sem gnæfðu hæst, var
æskuheimili hennar, í djúpum
dal inn af firðinum. Hún fengi
sennilega aldrei framar að líta
það augum. Minningarnar sóttu
að henni, minningar frá löngu
liðnum dögum, þegar hún lifði í
allsnægtum og faðir hennar var
höfðingi héraðsins, einskonar
konungur þar í dalnum, og þeg-
ar hún, tvítug að aldri, var gefin
hinum unga víkingi, Birni Böl-
verkssyni, veizlunni miklu er
þeim var haldin, og hamingju-
daganna. Þá hefði henni þótt
það slæm fyndni, ef einhver
hefði spáð henni því, að hún
yrði landflótta. En nú var það
orðið að veruleika.
Forlögin hegða sér sjaldnast
samkvæmt óskum mannanna.
Seytján árum eftir að hún var
Birni gefin, „bjarta víkingnum“,
sem félagar hans nefndu hann í
gamni, af þvi að hár hans var
svo ljóst, bárust óhugnanlegar
fregnir um byggðirnar. Það var
sagt, að einn af fylkiskonungum
af austurlandinu hefði ásett sér
að leggja allan Noreg undir sig.
Að vísu höfðu menn í fyrstu ekki
tekið frétt þessa mjög alvarlega,
en brátt kom annað í Ijós. Eftir
því sem Haraldur náði lengra á
leiðöngrum sínum, varð mönn-
um hættan, sem stafaði af her-
konungi þessum, ljósari. Og er
hann nálgaðist með her sinn,
safnaði Björn bændum saman og
veitti Haraldi harða andstöðu.
Kom nú til orustu, en Haraldur
vann þar mikinn sigur, og Björn
Bölverksson, ásamt mörgum
vöskum mönnum, lá eftir i valn-
um. Það voru dapurlegir dagar
fyrir Geirríði, hina ungu konu
hans. En ekkert tóm gafst til
þess að sýta, nú var aðeins eitt
að gera til þess að komast hjá
afarkostum fjandmannanna, og
það var að flýja land hið skjót-
asta. Þórólfur, sonur þeirra
Björns, fékk félaga sína, þá er
af lifðu orustuna, í lið með sér.
Bjuggu þeir í skyndi knör Bjarn-
ar og sigldu af landi.
ísland, hið nýja land langt
vestur í hafinu, átti að verða hið
nýja heimkynni þeirra, ef örlög-
in létu þau komast heilu og
höldnu yfir hið mikla úthaf.
n.
Geirríður vissi, að hún átti
ættingja á íslandi, auk bróður
hennar, sem hafði numið þar
land fyrir tveimur árum. Hann
var framsýnn og hafði strax
skilið að hverju bar, og hvernig
þeim myndi farnast, sem dirfð-
ust að sýna ríki Haralds konungs
mótþróa, og hafði því gert allar
nauðsynlegar ráðstafanir í góð-
um tíma. Þá hafði Björn Böl-
verksson hlegið að mági sínum
og kallað hann hræddan við
austlenzkan smákonung, en
hann fór sínu fram eigi að síður.
Og nú hafði allt farið á þann
veg, sem bróður hennar grun-
aði.
Geirríður lagði upp í þessa
ferð með þungum huga, og því
varð skilnaðarstundin við hið<
gamla land henni svo óumræði-
lega þungbær.
Innst inni hafði hún í raun og
veru ætíð haft samúð með Har-
aldi konungi, þrátt fyrir ofríki
hans, og ef til vill vegna þess..
Hún elskaði friðinn framar öllu.
öðru, og sá eini maður, sem gat
eflt friðinn í Noregi, var einmitt
Haraldur konungur. Sterk stjóm
yfir landinu öllu var einasta
ráðið til þess að koma á varan-
legum friði.
Og nú kveið hún því, að ástand'
það, sem verið hafði í Noregi,
myndi flytjast til hins nýja lands
með landnemunum. Þar myndu
höfðingjarnir líka berjast inn-
byrðis. Já, þeir myndu efna til
ófriðar, þar sem þeir gætu kom-
izt höndum undir. Þannig voru
þeir skapi farnir.
En hún lét samt ekki neitt á
slíkum hugsunum bera við Þórólf
son sinn. Hann myndi ekki geta
skilið hana. Hann taldi einmitt
sverðaleikinn, þar sem teflt var
um líf og dauða, æðstu skemmt-
un lífsins og mestan heiður
hverjum hraustum dreng. Enda
þótt hann væri næstum því ung-
lingur að árum, hafði hann þeg-
ar tekið þátt í víkingaferðum i
Vesturveg, og á hinni síðustu
hafði hann náð í heilan hóp af
þrælum og ambáttum. Henni
rann til rifja að vera vitni að ó-
hamingju hins hernumda fólks,
og reyndi að gera því tilveru sína
léttari með því að sýna því sam-
úð og nærgætni.
Ein af ambáttunum var henni
sérstaklega fylgispök og Geirríð-
ur hélt mjög upp á hana. Hún
var ólík öllum hinum, sem voru
þverar og óhlýðnar, eins og ekki
gat talizt annað en eðlilegt. Am-