Heima er bezt - 01.06.1955, Blaðsíða 28

188
Heima er bezt
Nr. 6
lega fögrum einkennisbúningi,
En um það, sem gerist í Munka-
myllustræti, er talað í hálfum
hljóðum í eldhúsinu hjá Önnu
Maríu, eða úti á stéttinni bak
við húsið. Eyru Hans Christians
heyra margt, sem setur ímynd-
unarafl hans á hreyfingu, og æf-
ir eftirtektargáfu hans.
En um kvöldið, þegar myrkrið
kemur, heimsækir amma þau og
kemur öllum í gott skap.
Amma.
Gömul, fremur fátæklega
klædd kona, kemur til skósmiðs-
ins. Hún hefur klút um höfuðið
og sjal á herðunum.
„Amma! Amma!“ hrópar Hans
Christian og hleypur á móti
henni. Hún faðmar hann að sér
og setzt með hann í kjöltu sinni.
Hún horfir á þau öll með mildu
og kærleiksríku augnaráði; það
er gott að koma til fólks, sem
maður veit, að þykir vænt um
mann, hún þarfnast kærleika og
umhyggju eftir amstur dagsins.
Skósmiðurinn verður glaður að
sjá móður sína.
„Já, seztu, mamma“, segir
hann.
„Þökk“, segir amma. „Ég þarf
sannarlega að setjast niður. Ég
hef verið að strita í spítalagarð-
inum allan daginn. — Já, svo
sannarlega. Ó, hvað þeir eru vit-
lausir allir saman!“
„Það er sjálfsagt líka þess
vegna, að vesalings brjálaða
fólkið er þarna“, sagði Hans
Andersen.
„Það hafa verið stöðug óp og
ólæti“, sagði amma, „svo að mér
er orðið illt í höfðinu af því“.
„Það er víst ekki skemmtilegt
að verða að hlusta á það“, segir
Anna María. „Hans Christian er
hræddur við að heimsækja þig.
Hann þorir varla að koma ná-
lægt Grábræðraspítalanum“.
„Það er gott, að þú getur unað
við þáð“, sagði skósmiðurinn aft-
ur, „þú vinnur þér ögn inn á því“.
„Unað því — unað því! „endur-
tekur gamla konan. „Maður veit,
að þeir verstu eru læstir inni“.
Amma tekur af sér skupluna
og leggur frá sér sjalið og fer með
hendina, sem er rauð og veður-
bitin af garðavinnunni, niður í
vasa sinn eftir litlum poka.
„Hvað heldurðu að amma sé
með handa þér?“ spyr hún
drenginn.
„Brjóstsykur!“ hrópar hann.
„Já, en fyrst verðurðu að
syngja fyrir mig“.
Hans Christian fer ofan úr
kjöltu hennar og syngur vísur,
sem pabbi hans er búinn að
kenna honum. Hann langar svo
til að gleðja ömmu sína. Hann
finnur á sér að henni líði ekki
vel, og hún verður að erfiða
mikið. Hann skilur alls ekki, að
sumum skuli ekki líða vel. Það
skyldi vera öðruvisi, ef hann væri
drottinn.
Þegar hann hefur lokið söngn-
um, fær hann brjóstsykurspok-
ann; amma brosir. „Já, þú getur
sungið“, segir hún. „Þú ert líka
skynsamur og lítur einnig vel út
— já, það gerirðu. Nefið er
kannske full stórt, en þú breyt-
ist, þegar þú stækkar".
„Útlitið er ekki fyrir öllu“, seg-
ir skósmiðurinn.
„Nei, sannarlega ekki“, segir
hún. „Það verður eitthvað úr
honum. — Ójá. Maður ætti að
hafa meira milli handanna, já
sannarlega. — Þegar ég minnist
þess, að amma mín var fín kona
frá Cassel, já“.
„Hvar er Cassel, amma?“ spyr
drengurinn.
„Það er borg í stóru landi hérna
langt frá — já, alla leið suður í
Þýzkalandi. — En þessi fína kona
giftist skopleikara og strauk að
heiman, að því er móðir mín
sagði mér“.
Hans Christian hlustar og
hugsar um það, hvernig komið
væri fyrir ömmu hans, ef amma
hennar hefði ekki hagað sér
svona. Hún hefði áreiðanlega
verið fín kona, já, kannske prins-
essa. — Já, hann hefði kannske
verið prins og átt heima í höll“.
Skósmiðurinn og Anna María
líta hvort á annað. Þau hafa oft
heyrt söguna um þessa fínu konu
frá Cassel; en hafa engar sann-
anir fengið fyrir því, að hún hafi
nokkru sinni verið til.
Amma heldur áfram eins og
við sjálfa sig: „Og svo að hugsa
sér öll þau óhöpp, sem ég og vesl-
ings maðurinn minn urðum fyr-
ir. — Búgarðurinn brann og hann
varð sinnisveikur. — Kannske
var það gott fyrir hann. Ég skal
ekki kvarta. Ég hef matinn ofan
í mig. Og svo hef ég þig, Hans
Christian". Gamla konan dregur
drenginn að sér og klappar hon-
.um á kinnina.
„Þú ert nú líka hraust,
mamma", segir Hans Andersen.
„Það er þakkarvert fyrir fólk á
þínum aldri“.
„Já, víst er um það“, segir
amma og andvarpar.
„En ég kom hingað til að
heyra, hvernig það gengur með
stöðuna í sveitinni, sem þú sóttir
um, Hans. Og fínu silkiskóna! Ég
vildi gjarna sjá þá einu sinni
enn, áður en þú skilar þeim“.
Skósmiðurinn verður alvarleg-
ur á svip. Amma hefur fitjað upp
á óþægilegri sögu. Hann hefur
sótt um stöðu á herragarði og
átti að sauma tvenna skó til
reynslu, en þeir voru ekki teknir
gildir sem góð vara.
„Það verður ekkert af því“,
segir hann.
„Hvað segirðu!“ hrópar hún,
„og ég hafði hlakkað svo til þess
að Hans Christian færi út í
sveitina í allt frelsið“.
Anna María hefur verið gröm
yfir óhappi manns síns í marga
daga, og er bitur út í hina fínu
frú, sem viðurkenndi ekki vinnu
hans.
„Já, svona frúr eru stórar upp
á sig“, segir hún. „Þegar Hans
kom með skóna, fannst henni
þeir ekki vera nógu fínir“.
„Voru þeir ekki nógu fínir?“
spyr amma. „Þeir voru þó svo
snotrir, að meira að segja keis-
aradrottning hefði verið sæmd
af þeim“.
Hans Christian hafði hlakk-
að til að komast í sveit, en hon-
um fannst það ónærgætið gagn-
vart föður sínum, að tala meira
um það. Á hverju kvöldí, þegar
hann var háttaður, hafði hann
hugsað um herragarðinn í sveit-
inni, og litla garðinn, sem átti
að vera hans. Þegar hann lokaði
augunum, sá hann fyrir sér akra
og engi, þar sem fiðrildin flögr-
uðu milli blómanna.
„En ég lét nú ekki hlunnfara
mig“, segir skósmiðurinn. „Ég
var í sparifötunum, setti rauða
klútinn utan um skóna til þess
að afhenda hennar náð þá, eins
og hún krafðist, til þess að ég
fengi stöðuna. En láttu þér ekki
Framhald á bls. 189.