Heima er bezt - 01.06.1955, Blaðsíða 17

1
Nr. 6 Heima er bezt 177
STUÐLABERG.
Margar fagrar og einkennilegar stuðlabergsmyndanir finnast í blágrýlisfjöllunum hér á
landi og víðar. Flestir kannast við rnyndir frá Dverghömrum á Síðu, en þar eru óvenju-
lega fagrar stuðlabergsmyndanir, þótt ekki séu þcer tröllauknar á neinn hátt. Kirkjugólfið
hjá Kirkjubcejarklaustri á Siðu er landsfrœgt. Þar standa nokkrir stuðlabergsdrangar upp
úr sléttum sandi, en svo sléttir eru þeir að ofan, að það er engu líkara, en að hér sé
vandlega hellulagt gólf. Enda var það lengi trú almennings, að þetta vcéri gólfið úr
klausturkirkjunni, eða jafnvel Papakirkju frá því á Landnámsöld. I Lómagnúpi er og
stórkostlegt sluðlaberg, og algengt er það á Austfjörðum og Vestfjörðum. Þessi mynd er
af stuðlabergi hjá Akbraut, sem er eyðibýli i Hollum (Rangárvallasýslu).
(Ljósm.: Jón Jónsson).
hafa lagst rólegur í leyni sitt og
búist við að skufsi léti ekki lengi
standa á sér. Var hann nú stöð-
ugt á gægjum, en ekkert bar til
tíðinda. Honum voru það því
mikil vonbrigði, að skufsi lét
hann bíða, þangað til þolinmæð-
in brast og hann ákvað að hverfa
heim. Hann sagðist hafa haldið
að skufsi væri eitthvað vant við
látinn og hefði að líkindum í
mörgu að snúast, eins og orð
færi af. Ákvað hann því að vitja
naglanna á hverju kvöldi, áður
en hann færi að hátta. Hann
valdi kvöldið, því að hann kvaðst
hafa búist við, að myrkrahöfð-
ingjanum þætti gott að sofa á
morgnana eins og sér.
En ekkert gerðist og vonbrigð-
in héldu áfram. Leifi gáði að
naglatuskunni á hverju kvöldi,
en skufsi lét ekki svo lítið, að
vitja naglanna, eða láta sjá sig.
„Endemis ókindin brást mér
alveg“, sagði Leifi. Kvað hann
svo að orði, að þessi tilraun til
viðskipta við þann hornótta,
hefði alveg farið út um þúfur. En
trúin á dugnað hans og smíði
naglaskipsins hefði orðið fyrir
æði miklu áfalli. Bjóst hann ekki
við, að hann mundi leggja út í
það aftur, að afla skufsa efnis í
annað naglaskip.
Eins og áður er að vikið, lá
aldrei illa á Hjörleifi Benedikts-
syni. Hann var bókhneigður og
stundaði mikið lestur góðra bóka,
þegar tóm gafst til. Svo vildi og
vel til, að hann var langdvölum
á heimili séra Jóns prófasts
Jónssonar fróða, sem keypti þá
allar íslenzkar bækur, blöð og
timarit, er út komu og auk þess
mikið af bókmenntaritum hinna
noröurlandanna. Mun óvíða á
þeim tíma hafa verið til eins
fullkomið bókasafn og mikið að
vöxtum, eins og þar. Við þann
andlega heilsubrunn, sem þarna
var tiltækur, undi Hjörleifur
sér vel. Auk þess kunni hann að
meta og færa sér í nyt hin göf-
ugu og menntandi áhrif próf-
astshjónanna, sem voru öllum
bóklestri betri. Varð hann því
fróður um margt og kunni vel
við sig í því holla andlega and-
rúmslofti, sem víðfrægt var þá á
heimilinu að Bjarnanesi og
Stafafelli.
í endurminningum mínum um
frú Margréti Sigurðardóttur, gat
ég þess, er Hjörleifur gaut gráum
glettnum augum, fjörlegum og
brosandi á söngfólkið, er það
söng þessi orð í Passiusálmun-
um: „Enginn kann utan .hann
leyfi“, en þetta augnatillit Hjör-
leifs hafði þau áhrif, að söng-
fólkið fleygði frá sér sálmunum
og flúði hlæjandi út úr baðstof-
unni. Sýnir þetta betur en orð
fá lýst, áhrifavaldi augnanna
hans Hjörleifs og gletturnar
hans og gáska. En jafnframt
breiðir það birtu yfir þann
frjálsa hlýja blæ og saklausu
glaðværð, sem átti heima á
nefndu heimili.
S M Æ L K I.
Oft er hægara að vinna vel, en
að skýra frá því, vegna hvers
maður hefur skilað slæmu verki.
★
Leyndardómurinn við þbegi-
legar samræður er sá, að maður
á ekki að segja neitt, nema að
maður hafi eitthvað að segja af
viti.
★
Það er ekkert, sem gerir mjóan
veg eins breiðan, og þegar mað-
ur stendur með skóflu í hend-
inni og ætlar að fara að moka af
honum.
★
Flestum finnst þeir ekki vera
miðaldra fyrr en þeir eru það
ekki lengur.