Heima er bezt - 01.06.1955, Blaðsíða 6

166
Heima er bezt
Nr. 6
ur af tveim, þar sem ég hefi
mætt svo mikilli gestrisni, að
gengið væri í veg fyrir óþekkta
ferðalanga, eingöngu til þess að
bjóða þeim í bæinn.
Nóttina eftir gistum við í
Neðra-Nesi og komumst daginn
eftir niður í Borgarnes í tæka
tíð. Sjóveður var sæmilegt, en
undiralda nokkur, svo að ég
varð eitthvað sjóveikur, en
hundurinn okkar þó enn meira
og er það eina sagan af honum.
Skipið reyndist hægfara mjög,
svo að til Reykjavíkur komum
við ekki fyrr en eftir miðnætti.
Ég fékk þó leiðbeiningu að húsi
föðursystur minnar, sem ætlaði
að hýsa mig og fæða á meðan
ég dveldi í borginni, en óbeit mín
á því að vekja upp, varð þess
valdandi að ég notaði nokkurn
hluta næturinnar, sem var bæði
björt og fögur, til að skoða mig
um og auk þess fékk ég mér
blund á stórum steini einhvers
staðar í Skólavörðuholtinu. Þeg-
ar mér þótti líklegt að kominn
væri fótaferðatími, fór ég að
nálgast húsið aftur og þarf ekki
að efast um móttökurnar, nema
hvað ég fékk ávitur fyrir það,
að hafa ekki gert vart við mig
um nóttina.
Þó Reykjavík væri ekki fyrir-
ferðamikil á þeim árum, miðað
við daginn í dag, var auðvitað
margt að sjá fyrir sveitadreng-
inn, enda sparaði maður föður-
systur minnar engan tíma eða
fyrirhöfn til að sýna mér allt,
sem hugsast gat að ég hefði
gagn eða gaman af, enda þótt
allt yrði að fara fótgangandi.
Meðal annars sýndi hann mér
bæði Vífilsstaði og Klepp, þó
báðir þeir staðir væru allfjarri
Reykjavík á þeim árum. Að
sjálfsögðu fylgdist ég vel með og
sá allt sem fram fór opinber-
lega 17. júní og þá fyrst og
fremst íþróttamótið, sem vand-
að var til eftir föngum. Einnig
var ég við hátíðalega afhjúpun
myndar af Jóni Sigurðssyni í
Menntaskólanum og yfirleitt
alls staðar þar sem eitthvað var
um að vera.
Þegar ég hafði verið nokkra
daga í borginni, taldi ég erindi
mínu lokið og fór að hugsa til
heimferðar og að sjálfsögðu
gangandi og einn, svo ég ráð-
gerði að fara þjóðveginn að
mestu. En rétt í þessu rakst ég
á Valtý Stefánsson, sem ég var
dálítið kunnugur og þegar hann
komst á snoðir um fyrirætlanir
mínar, bað hann mig að bíða sín
á meðan hann væri að ljúka
prófi sem þá stóð yfir, því hann
væri brátt á leið norður, en
skipsferð ekki þá í bráð. Bauðst
hann til að lána mér reiðhjól,
sem ég gæti farið á til Þingvalla
á meðan, en á því hafði ég að
vísu haft nokkurn hug án þess
að sjá tiltækileg ráð. Með því að
mér lá ekki mjög á og þótti auk
þess góð samfylgdin, tók ég boði
hans með þökkum.
Vegurinn til Þingvalla lá um
Mosfellsheiði og var erfiður
nokkuð, en um slíkt var ekki
fengist þá. Ekki hafði ég eins
góð not af komunni á Þingvöll
og æskilegt var, með því að ég
naut engrar leiðsagnar, en naut
hennar þó í ríkum mæli, enda
bezta veður, en ónæðissamt
þótti mér um nóttina í Valhöll
og áttu mesta sökina á því
nokkrar stúlkur, sem mér var
sagt að væru ítalskar. Settust
þær ekki að fyrr en undir morg-
un, en létu öllum illum látum og
voru meðal annars lengi uppi á
þaki hússins.
Á tilteknum degi mættumst
við Valtýr og með honum ann-
ar félagi, Sigfús Halldórs frá
Höfnum og tókum okkur far
með skipi í Borgarnes. Veður var
kyrrt og blítt, en allþung undir-
alda, svo að skólapiltarnir munu
hafa fórnað Ægi einhverju úr
forðabúri sínu, enda lá skipið
langan tíma úti í firðinum, að
því er talið var, til að bíða flóðs,
svo komist yrði inn í Borgarnes
og valt það mjög í stað þess að
liggja rótlaust, eins og ætlast
mátti til í logninu. Þegar til
Borgarness kom, var fyrsta verk-
ið að fara inn í veitingahús og
fylla eitthvað í svanginn. Að því
búnu gengum við upp í Galtar-
holt til gistingar og komum þar
laust fyrir háttatíma. Var bor-
inn fram matur mjög bráðlega
og minnist ég ekki að hafa séð
stærra fat, en þarna var borið
fram þakið smurðu brauði, á-
samt einhverri vökvun. Bóndi
sat inni hjá okkur á meðan við
snæddum og spurði tíðinda eins
og þá var venja í sveitum. Man
ég það að ég varð einkum fyrir
svörum til að byrja með og
missti þvi athyglina frá brauð-
fatinu, þegar ég var við aðra
sneiðina, en þegar ég hugðist
taka þá þriðju, var fatið ger-
samlega hroðið og minnist ég
þess ekki að hafa séð svo stórt
fjöruborð verða á jafn skammri
stund, nema ef vera skyldi síð-
ar í þessari ferð og efast ég um
að Þór og Logi hafi gengið bet-
ur fram er þeir átu í kapp úr
troginu góða hjá Útgarðaloka.
Að vísu var fatið sjálft eftir í
þessari áthríð. Einsetti ég mér
því að fylgjast betur með næst.
Að lokinni máltíð, losnaði um
málbein félaga minna, svo að ég
þurfti sizt að standa fyrir svör-
um úr því. Nú skal það strax
tekið fram, sem margir þó vita,
að þegar kyrrsetumaður fer að
hreyfa sig til muna, en er ann-
ars fullhraustur, gengur fæðan
undra fljótt til þurrðar (brenn-
ur ört), svo að hann svengist
fyrr, en sá sem þjálfaður er, en
þetta var mér ekki fullljóst þá,
svo að ég undraðist eða jafnvel
dáðist að átþoli þessara félaga
minna. En þetta var nú bara
upphafið.
Morguninn eftir fengum við
svo vel að borða, því þetta var
hið mesta rausnarheimili. Næsti
áfangi var að veiðimannahúsi
við Laxfoss. Þar voru Englend-
ingar að veiðum og þekktu fé-
lagar mínir leiðsögumann þeirra
sem þeir vildu endilega hitta.
Húsráðandi leyfði þjóni sínum
að bióða okkur inn og vorum við
spurðir um hvaða góðgerðir við
vildum þiggja. Jú, gott væri að
fá eitthvað að borða. Ekki stóð
á því og þó ég muni óglöggt hvað
á borðum var, man ég að það var
bæði mikið og gott því Englend-
ingar nestuðu sig vel á þeim ár-
um og gerðum við þvi hin beztu
skil.
Ákveðið var að gista í Sveina-
tungu og náðum við þangað tím-
anlega, en samt munu þeir sem
óvanir voru göngulaginu, hafa
verið búnir að fá nóg, en sultur-
inn mun þó hafa yfirgnæft þreyt-
una, og var mjög hlakkað til
snæðings. Til þess að stytta okk-
ur leið heim að bænum, fórum
við beint af augum og klifum