Heima er bezt - 01.06.1955, Blaðsíða 29

Nr. 6
Heima er bezt
189
Gönguför . . .
Framhald af bls. 168.
leiðis að Höfnum á Skaga, en ég
beið fundarloka og slóst í för
með fundarmönnum er ég
þekkti, þeim Sigurði skólastjóra
á Hólum, Sigurði kennara þar,
Jakob Líndal og Birni á Veðra-
móti, sem lofuðu að skjóta und-
ir mig hestum á meðan við ætt-
um samleið. Fyrst lánaði Jakob
mér brúnan fola, nær ótaminn
og fremur óþjálan, og lafði ég
einhvernveginn á honum á með-
an til var ætlazt, en síðan skipt-
ust hinir á að lána mér hesta
til Blönduóss. Þar skildu enn
leiðir og flutti Björn á Veðra-
móti mig heim til sín um Kol-
ugafjall, sem mér þótti heldur
langur og leiðinlegur fjallveg-
ur, enda komið fram undir
háttatíma þegar við lögðum á
fjallið og ég hálf syfjaður og
öllu þreyttari af reiðinni en
göngulaginu áður.
Frá Veðramóti fór ég daginn
eftir niður á Sauðárkrók og var
nú gangandi aftur. Þar tafði ég
um tíma hjá föðursystur minni,
sem lét fylgja mér að ferjustað
við Héraðsvötnin, þar sem Jón
Ósmann var ferjumaður. Þaðan
gekk ég svo upp að Litla-Dal til
gistingar.
Einhvernveginn höfðu menn á
þessum slóðum fengið fregnir
um, að gangandi maður væri á
leið austur í sýslur, því fyrir mér
lágu boð um það, að taka fola í
taum, sem þangað átti að fara,
en hann var með öllu ótaminn
og illa bandvanur og kom því á-
seta á honum ekki til greina.
Sjálfsagt fannst mér að taka
folann. Morguninn eftir komu
til mín boð um annan fola, sem
átti að fara austur í N.-Þing-
eyjarsýslu og var hann ekki með
öllu ótaminn, svo að komið gat
til greina að setjast honum á
bak, spöl og spöl, en bezt væri
þó að honum væri alveg hlíft við
því, enda sennilega gagnslítið
og auk þess fylgdi ekkert reið-
verið. Ekki kom mér annað til
hugar en að verða við þessari
kvöð einnig, og hugsaði lítið út
i það hvernig teymingin kynni
að ganga, né heldur hitt, að ein-
hverjum kynni að finnast skop-
legt að sjá gangandi langferða-
mann með tvær ótemjur í taumi.
En bóndinn sem ég gisti hjá, var
svo hugulsamur að benda mér á
annmarkana og taldi að vísu, að
þetta gæti ekki komið til greina.
Það vildi ég auðvitað ekki heyra,
úr því að fullvita mönnum gat
dottið í hug að fara fram á það.
Samt lyktaði með því, að ég
leigði mér góðan hest með reið-
týgjum til Akureyrar, en ég ætla
svo að sleppa því að mestu að
greina frá þeim viðskiptum, en
aðeins geta þess, að það var
fjarri því að vera stríðlaust,
einkum framan af, svo að nærri
lá uppgjöf um tíma.
Ferðin frá Akureyri og heim
gekk hægt en slysalaust, og gerði
ég ýmist að ganga og teyma
báða folana, sem nú voru orðn-
ir þjálli, eða setjast á bak þeim
sem meira var taminn og hvíla
mig á því stund og stund, og
skal þá þessari sögu lokið.
Eftir 42 ár er ferð þessi og
margt af því, sem við bar, enn
í svo fersku minni, að margir at-
burðir 2—5 ára gamlir, eru þeg-
ar huldir meiri móðu og veldur
sennilega fleira en eitt. í fyrsta
lagi var hraði ferðarinnar ekki
meiri en svo, að góður tími
vannst til að festa atburði í
minni, og í öðru lagi minnkar
sennilega hæfileiki manna til að
muna glöggt, þegar aldur færst
yfir. Og í þriðja lagi er nútíma
hraðinn og fjölbreytnin á flest-
um sviðum, afleit skilyrði til þess
að muna vel hvað eina og er
það óneitanlega hættuleg þró-
un, ef enn færist í vöxt.
Október 1953.
Sigurður Egilsson.
Leo Tolstoj
Framhald af bis. 175.
nokkru leyti, því eftir hans dag
skullu yfir tvær mestu styrjaldir
mannkynssögunnar, þá ber því
ekki að neita, að ef hver einstak-
ur maður sýndi þann þroska, að
neita að bera vopn á meðbræður
sína, myndi lítið verða. úr hjali
óábyrgra herforingja og annarra
valdbeitingarsinna. Stefna Tol-
stojs hlýtur að sigra, eða mann-
kynið að tortímast ella. Hér
virðist vera aðeins um tvennt að
velja.
(Stuðst við: Alexandra Tolstoj: Tolsroj,
min faders liv. Dönsk útg.)
Hafraklettur . . .
Framhald af bls. 173.
siglum til Akureyja, Hafraklett-
ur er að baki. Þar er hvorki álfa-
kirkja né kaupstaður. — Hann
er köld marmarahöll, séður úr
fjarska, en dásamlegur dýra-
garður þegar í hann er komið.
H. C. Andersen
Framhald af bls. 188.
koma til hugar að hún hafi mát-
að skóna! Nei, hún þaut upp og
hrópaði: „Ó, þér hafið eyðilagt
silkið mitt!“ Þá varð ég líka reið-
ur, tók upp hnífinn minn og risti
sólana undan: Ef þér hafið eyði-
lagt silkið yðar, get ég líka eyði-
lagt leðrið mitt, sagði ég og fór,
já og fór“.
Amma hristi höfuðið yfir þess-
ari sögu og gat vel unnt náðugu
frúnni slíkrar meðferðar. „Þú
átt duglegan pabba, Hans Christ-
ian. Hann bjargar sér. En Anna
María, á drengurinn ekki að fara
að hátta? Það er komið langt
fram yfir háttamálin hans“.
„Þá verður ekkert úr lestri í
kvöld“, segir Anna María.
„Nei, en í stað þess fengum við
ömmu“, svarar skósmiðurinn.
„Góða nótt, drengur minn, farðu
nú að hátta“.
Móðirin breiðir ofan á hann.
Hún sezt á rúmstokkinn hjá hon-
um og þau hafa yfir kvöldbæn-
ina í sameiningu. Hún raular vers
fyrir hann, kyssir hann á ennið
og dregur svo rúmtjöldin fyrir.
Hans Christian spennir greipar
og biður sína eigin kvöldbæn.
Hann biður guð að hjálpa föður
sínum til að fá vinnu í sveitinni,
þar sem er sólskin og fögur blóm.
Framhald.
Danski mynd-
höggvari. . .
Framhald af bls. 184.
birtist í höggmyndum Johannes
C. Bjerg. Listamenn hylla tækni
hans og hugkvæmni. Sjálfur
leggur hann áherzlu á viljann til
að berjast til sigurs, án hans
hefði hann ekki komizt í fremstu
röð, jafnvel þótt öll tækifæri
heimsins hefðu verið lögð við
fætur hans. — Ó. G.