Heima er bezt - 01.06.1955, Blaðsíða 22

182
Heima er bezt
Nr. ft
til þess að hlynna að ennþá
fleiri nauðstöddum en áður.
Um vorið var Þórólfur vænt-
anlegur heim, ef allt hefði geng-
ið eftir áætlun hans. — Geirríð-
ur þráði heitt að sjá son sinn
aftur, og bað þess, að hann
mætti heill aftur koma, sam-
tímis því, að hún kveið fyrir að
heyra sögur þær, sem hann og
félagar hans myndu segja af
frægðarverkum sínum. Nú hat-
aði hún þessar ferðir, sem voru
orsök til svo mikillar óhamingju
í lífi friðsamra þjóða. Hún trúði
á hið góða í manninum og til-
verunni — sigur þess og ham-
ingju, er góðverkin skópu hverj-
um manni. í hjarta sínu hafði
hún nú algerlega aðhyllzt átrún-
að hinnar írsku vinkonu sinnar.
Geirríður þóttist kenna breyt-
ingu á Murgail upp á síðkastið.
Hún var orðin óvenju þögul og
fór einförum og starði þá
dreymandi augnaráði út í blá-
inn. Stundum talaði hún á máli,
sem Geirríður skildi ekki orð af,
og er hún spurði, sagði Murgail,
að hún væri að fara með írsk
kvæði, sem hún hafði lært í æsku
sinni.
„Fýsir þig mjög að fara til ír-
lands?“ spurði Geirríður.
„Nei, ég kýs að vera hérna,“
svaraði hún.
Þá var eins og hugur Murgail
opnaðist fyrir vinkonu hennar.
Það var um Þórólt, sem hún var
að hugsa og heimkomu hans,
sem brátt myndi bera að, ef allt
gengi að óskum.
Sólríkan sumardag einn, þegar
Murgail og Geirríður sátu á tún-
inu og nutu hins góða veðurs,
sáu þær hvar skip sigldi inn í
fjörðinn. Brátt sáu þær, að það
var ekki skip Þórólfs, þetta skip
var miklu minna og óásjálegra,
steiningin var slitin af og reið-
inn í ólagi. Þannig bjó Þórólfur
ekki að knerri sínum.
Skipið varpaði akkerum rétt
úti fyrir ströndinni. Sáu þær, að
báti var skotið út. Var honum
róið knálega upp að ströndinni.
Murgail fékk ákafan hjartslátt.
En svo langt var á milli, að eng-
in leið var að kenna mennina.
En hver gat þessi föngulegi mað-
ur verið, sem stóð uppi í bátnum
og skimaði kringum sig? Hver
annar en einmitt Þórólfur?
Mennirnir og báturinn hurfu
inn undir sjávarbakkann. Nokk-
ur tími leið. Geirríði var sýni-
lega órótt. Hún var milli vonar
og ótta. En loksins komu menn-
irnir í Ijós í móanum fyrir utan
túnið. Kenndu þær þar Þórólf.
Hann hvarf til móður sinnar
og heilsaði Murgail kurteislega.
Var sem hann væri forviða yfir
að hitta þær hérna.
„Ég þekkti ekki skip þitt,“
sagði hún afsakandi, „því að
annars hefði ég gengið á móti
þér til strandar."
„Þetta er heldur ekki knörr-
inn minn,“ sagði Þórólfur.
„Hefurðu þá misst skip þitt?“
„Já, ég vil skýra það fyrir ykk-
ur síðar meir. Ég er þreyttur og
þarfnast hvíldar. Við lentum í
stormum og hafvillum — langt-
um verra en síðast.“
Þórólfur var þannig á sig
kominn, að það var auðséð, að
hann hafði lent í miklum raun-
um. Það var eins og hann væri
úrvinda af þreytu og svefnleysi
og andlit hans var orðið ellilegra
en áður.
Þau fylgdust öll að heim á bæ-
inn. En áður en þau gengu til
skála, hvíslaði Geirríður að syni
sínum:
„Eruð þið með þræla um
borð?“
Hann hristi höfuðið.
„Það er gott,“ sagði hún, „því
að einmitt þ a ð höfum við Mur-
gail óttast mest af öllu,“ bætti
hún við og varð glaðlegri á svip-
inn.
VI.
Víkingaför Þórólfs hafði byrj-
að eins og hann hafði helzt kos-
ið. Hafði hann siglt meðfram
ströndum Eystrasalts, lent í
mörgum orustum og aflað mik-
illa verðmæta. Þá er skipið var
hlaðið, sigldi hann til Noregs
beina leið. Ætlun hans var að
leggja í haf til íslands næsta
vor.
Þá er þeir komu út í Norður-
sjóinn, lentu þeir í þoku og
logni, svo að þeir urðu áttavillt-
ir. Síðan gerði á þá storma og
óveður hörð, svo að skipið hrakti
mjög af leið, í vestur, að því er
þeir hugðu. Nótt eina rak skipið
upp að klettóttri strönd, þar sem
það brotnaði í spón, en mönnum
tókst með naumindum að kom-
ast á land upp. Sáu þeir, að þeir
voru staddir á ey einni. Komust
þeir síðar að því, að eyja þessi
lá úti fyrir norðurströnd írlands.
Könnuðu þeir eyna og fundu
þar fátæklegan bæ. íbúar bæjar
þessa eða húss komu þeim und-
arlega fyrir sjónir; voru þeir
klæddir í fótsíðar kápur og höf-
uð þeirra nauðrökuð. Eigi var
kvenfólk þarna. — Voru þeir
komnir að munkaklaustri.
Munkarnir tóku skipbrots-
mönnum af mestu virktum. Urðu
þeir að dveljast meðal munk-
anna um veturinn, því að eigi
gengu nein skip milli eyjar og
lands allan þann tíma. Eftir því
sem tíminn leið, tóku þeir að
venjast hinum undarlegu siðum
munkanna, og Þórólfur, sem var
orðinn góðvinur ábótans, lærði
margt af honum um hina
kristnu kenningu. Margt féll
honum vel í kenningu þessari,
en framkoma munkanna gagn-
vart þeim hafði þó dýpst áhrif á
hann, einkum þar sem munkun-
um gat ekki verið ókunnugt um,
að gestir þeirra tilheyrðu þeim
þjóðum, sem verst höfðu farið að
gagnvart írum með ránum og
manndrápum. Þótti Þórólfi lítt
skiljanlegt, að munkarnir skyldu
í engu láta þá gjalda hinna nor-
rænu víkinga.
Snemma um vorið kom bátur
til eyjarinnar. Þórólfur neytti
tækifærisins og tók sér fari með
honum, ásamt mönnum sínum,
til írlands. Þá er hann kvaddí
ábótann og munkana, hét hann
því, að hann skyldi a 1 d r e i
framar gera strandhögg við ír-
land, og koma í veg fyrir, að aðr-
ir gerðu slíkt, að því leyti er
hann gæti.
Frá írlandi fékk hann bráð-
lega far til Noregs, en þaðan var
alltaf hægt að fá skip til íslands-
ferðar á þessum tíma árs.
Geirríður varð glöð, er hún
heyrði frásögn sonar síns. Nú
hafði friðurinn náð hjarta hans
líka, en þess hafði hún lengi
beðið, að augu hans opnuðust
fyrir hryllingum þess lífs, er
víkingarnir lifðu.
„Þú ert þó ekki orðinn krist-
inn?“ spurði hún.
„Nei,“ svaraði hann, „en þó er
margt í þeirri kenningu, sem mér