Heima er bezt - 01.06.1955, Blaðsíða 19

Nr. 6
Heima er bezt
179
bátt þessi hét Murgail. Faðir
hennar hafði verið ríkur höfð-
ingi á Norður-írlandi. Víking-
arnir sóttu bæ hans heim eitt
sinn er hann var á ferðalagi, og
rændu þar öllu og tóku heim-
ilisfólkið til fanga. Murgail hafði
hlotið þung örlög, en hún bar ó-
hamingju sína með rósemi, sem
aflaði henni virðingar þeirra,
sem hún átti að þjóna.
Murgail lauk upp nýrri veröld
fyrir Geirríði með frásögnum
sínum, veröld, sem hana hafði
aldrei dreymt um að til væri.
Murgail var kristin. Ættland
hennar hafði verið kristið um
aldir. Og það varð ekki hjá því
komizt, að norrænir menn yrðu
fyrir áhrifum af þessari trú,
meira að segja harðsvíruðustu
víkingar. Margir þeirra urðu því
daufir í trúnni á hin gömlu goð.
Ásatrúin var orðin veik, enda
þótt ennþá liðu langir tímar,
þangað til hún þokaði algerlega
um set fyrir trúnni á Hvíta Krist.
Murgail veitti Geirríði fyrstu
fræðslu hennar um kristindóm-
inn. í kenningu þessari voru
margir hlutir, sem Geirríði geðj-
aðist ekki að, en boðorðið um ná-
unganskærleika náði hjarta
hennar. Hún hafði ætíð viljað
vera öllum góð. Endurgjaldskrafa
Ásatrúarinnar bliknaði í saman-
burði við þetta. Það var stærri
hetjudáð að gjalda illt með góðu,
en að vera ætíð að hugsa um að
hefna sín. Hún skildi nú til fulls,
að það, sem hún hafði stundum
verið að hugleiða með sjálfri sér,
var eitt æðsta boðorð mann-
kynsins.
Mynd hins milda Hvíta Krists
þokaði goðamyndunum burt úr
huga hennar og hjarta.
En skyldi hið nýja land gefa
henni tækifæri til þess að lifa
samkvæmt þeim sannleika, sem
hún hafði fundið? Hún bar duld-
an kvíða um, að það myndi veit-
ast henni erfitt.
En örlögin áttu eftir að sýna
það.
III.
Kvöldið var komið og napur
vindurinn nisti hana gegnum
klæðin, svo að henni varð hroll-
kallt, þar sem hún stóð uppi í
lyftingunni og horfði til gamla
landsins, sem fjarlægðin huldi
blágrárri móðu. En er hún ætlaði
að ganga undir þiljur kom Þór-
ólfur til hennar.
Nú var Þórólfur ánægður. Þeg-
ar hann sigldi um óravíddir
hafsins þöndum seglum, fannst
honum hann vera frjáls og öll-
um óháður, eins og konungur í
ríki hafsins. Hérna þurfti hann
ekki að hlýðnast boðum annarra
en storma og sjóa.
Hann lagði höndina á öxl Geir-
ríðar og mælti:
„Þú áttir að vera komin niður
fyrir löngu, móðir. Varaðu þig á
að þér verði ekki of kalt“.
„Ég vildi sjá Noreg hverfa —
Noreg, landið, þar sem forfeður
mínir hafa lifað í blíðu og stríðu.
Ég mun aldrei framar fá að sjá
hið gamla land“.
„ísland kemur í stað Noregs.
Það er sagt, að þar sé svo gott
undir bú“, anzaði Þórólfur kæru-
leysislega. „Ég sakna ekki Nor-
egs. En heldur eigi hef ég í
hyggju að setjast um kyrrt á ís-
landi, því að næsta sumar hygg
ég á að fara í víking. Kannske
veitist mér þá sú hamingja, að fá
að heilsa upp á Harald konung,
eða einhverja af mönnum hans“,
bætti hann við og brosti ísmeygi-
lega.
„Ferðu ekki bráðum að þreyt-
ast á ferðum þessum?“ spurði
hún.
„Af heiðri og hetjudáðum
verður djarfur víkingur aldrei
þreyttur“, sagði Þórólfur og hló.
„Komdu nú með mér og farðu
að hvíla þig“.
Hann leiddi hana niður hinn
mjóa stiga ofan úr lyftingunni.
Síðan gekk hann aftur upp á
þiljur til manna sinna.
Geirríði þótti ákaflega vænt
um Þórólf son sinn. Þessi sonur
minnti hana svo sterkt á föður
hans, hin sama trú, og hinn sami
kraftur einkenndi þá báða, og
báðir tilbáðu þeir heiðurinn, sem
hið dýrmætasta í veröldinni. En
hún leit öðruvísi á það mál, þótt
hún flíkaði því sjaldan. Ef þessi
sami kraftur og sama trú væri
notuð í þjónustu Hvíta Krists,
hversu margt myndi þá ekki
verða öðruvísi? — En slíkan
hugsunarhátt myndi sonur
hennar ekki skilja. —
Ferðin yfir hið mikla útha'f
gekk vel fyrstu dagana, en svo
breyttist það til hins verra. Eft-
ir nokkra daga skall á stormur,
svo að sjóirnir höfðu nærri fært
knörrinn í kaf. Mennirnir urðu
að standa í austri dag og nótt.
Segl og reiði stórskemmdist, stór-
ráin brotnaði og margt annað
fór aflaga, sem mikinn tíma
þurfti til þess að koma aftur í
lag. En Þórólfur var allsstaðar
nálægur, þar sem hættan var
mest, og talaði kjark í menn sína,
þegar við lá að þeir létu bugast.
Áfram skyldu þeir, hvernig sem
höfuðskepnurnar hömuðust!
Ekkert stormviðri myndi buga þá
á meðan knörrinn var ofansjáv-
ar. Hættulegra en stormurinn
var ládeyðan. Og hún lét heldur
ekki standa á sér. Dutlungar haf-
guðsins voru óútreiknanlegir.
Þegar stormurinn lægðist tók lá-
deyðan við. Seglin héngu slöpp á
ránni, sem búið var að setja sam-
an með miklum erfiðleikum, og
skipið lá blýkyrrt. Þetta óttuðust
allir sjófarendur meira en storm-
ana. Dagur leið eftir dag með
blæjalogni, og þykk, grá þoka
hvíldi yfir haffletinum, svo þétt,
að varla var hægt að greina
stafna á milli á skipinu,. Og þar
sem hvorki sáust sól né stjörnur,
höfðu þeir enga hugmynd um,
hvort þá hafði borið af réttri leið
í storminum.
Mennirnir urðu daufir. Þetta
var verra en veðurofsinn. í slíku
veðri var ekkert hægt að hafast
að. Það var þó alltaf hægt að
berjast gegn storminum. Ef þessi
ládeyða varaði lengi, var hætta
á ferðum.
Á hverjum degi var Þórólfur
að vona, að veður breyttist, en
hann varð fyrir stöðugum von-
brigðum. Ládeyðan stóð yfir í
fullar þrjár vikur. Ástandið um
borð varð alvarlegra með degi
hverjum. Vistir og vatn voru að
ganga til þurrðar, svo að Þórólf-
ur varð að skipa fyrir um að
spara hvorttveggja, eins og fram-
ast var unnt. Hver maður, sem
tók meira en sinn skammt, átti
á hættu að verða höggvinn.
Útlitið var þannig, að lítil lík-
indi voru til þess að skipið næði
hinu fyrirheitna landi.
Geirríður sýndi hugrekki og
þolinmæði í öllum þessum raun-
um. Hún var óþreytandi að tala
kjark í konur og börn skipverja,