Heima er bezt - 01.05.1960, Síða 4

STEFAN JONSSON:
egar framhaldssagan Sýslumannssonurinn tók að
birtast í tímaritinu Heima er bezt, vakti sagan
strax athygli. Hún birtist í þætti unga fólksins,
Hvað ungur nemur, en hún vakti ekki síður at-
hygli þeirra eldri. — Ingibjörg Sigurðardóttir var þá
nær óþekkt sem rithöfundur, en þó hafði framhalds-
saga eftir hana komið út í Nýju-Kvennablaði árið 1956.
Margir spurðu um þennan unga rithöfund, sem öllum
var ókunnur, en farinn var að birta framhaldssögur í
víðlesnum tímaritum, sem vöktu athygh lesenda.
Þegar lokið var framhaldssögunni Sý slumannssonur-
inn, hófst þegar önnur ný í ritinu. Það var saga úr
sveitalífinu um ástir og ósamlyndi og hlaut nafnið
Ást og hatur. — Enn var spurt um þennan ókunna rit-
höfund, og nú þegar þriðja framhaldssagan, 1 þjónustu
meistarans, er að hefjast í ritinu, þá þykir það hlýða
að segja ofurlítið frá höfundinum, sem samið hefur
þessar sögur.
Ingibjörg Sigurðardóttir er fædd hinn 17. ágúst 1925
að Króki í Skagahreppi í Austur-Húnavatnssýslu. For-
eldrar hennar voru: Sigurður Óli Sigurðsson og Guðrún
Oddsdóttir. Ingibjörg telur þau ættuð frá ísafjarðar-
djúpi og Breiðafjarðar-byggðum. Ekki veit Ingibjörg
um skáldhneigt fólk í sinni ætt, en þó mun faðir hennar
hafa verið talinn með hagyrðingum og eitthvað orti
hann af rímum á sínum yngri árum. Hann er látinn
fyrir nokkrum árum, en móðir hennar er á lífi, búsett
í Sandgerði. — Ingibjörg segir, að sér hafi verið sagt,
að hún væri skyld þeim systrum Herdísi og Ólínu
Andrésdætrum, en ekki getur hún rakið þá ættfærzlu.
Nú er skáldkonan búsett í Sandgerði. Hún er gift
Óskari Júlíussyni, sem stundar þar smíðar. Þau eiga
tvö börn, Jóhann Grétar, 12 ára og Magneu Ósk, 10 ára.
Þetta er í fáum dráttum hin ytri lífssaga skáldkon-
unnar, en við þessa einföldu frásögn vil ég bæta nokkr-
um orðum.
Einn góðviðrisdag í aprílmánuði, brá ég mér suður
í Sandgerði og átti tal við Ingibjörgu Sigurðardóttur
á heimili hennar þar. Bar þá margt á góma og verður
sumt af því skrásett hér.
Ingibjörg Sigurðardóttir er, sem fyrr segir, fædd
að Króki í Skagahreppi, en á fyrsta ári fluttist hún að
Hátúni á Kálfshamarsnesi við Kálfshamarsvík í Skaga-
hreppi í Austur-Húnavatnssýslu.
Kálfshamarsnesið er eiginlega eyja, en malar-grandi
tengir eyjuna við landið. Á þessu nesi voru þá sex smá-
býli og fylgdi hverju býli ofurlítið tún, en nú er þessi
byggð í auðn. Ennþá standa þarna uppi tveir gamlir
bæir og er annar bærinn Hátún. Viti er þarna á nesinu
og gamalt fundar- og skólahús.
Bæirnir á nesinu voru lágreistir og fátæklegir. Bærinn
Hátún, sem enn er uppistandandi, er reglulegur torf-
bær í gamla stílnum. Þar er enginn þilstafn, en stafnar
eru hlaðnir upp í topp úr torfi. í þessum lágreista, fá-
tæklega torfbæ átti Ingibjörg Sigurðardóttir heima
fyrstu tuttugu ár ævinnar.
Af Kálfshamarsnesi er útsýn víð og fögur. Fjöllin í
Ingibjörg Sigurðardóttir með börn sin.
148 Heima er bezt