Heima er bezt - 01.05.1963, Blaðsíða 16

Hlöðver hefði hlotið högg af bátnum og flyti þarna.
Ég hugði því tafarlaust til sunds. Virtist mér þetta ör-
stutt, en það reyndist noltkru lengra en ég hugði, senni-
lega einar fjórar bátslengdir. Ég mun þó ekki hafa ver-
ið lengi fram, og sannfærður var ég um að þetta væri
Hlöðver, þar til ég þreif í jakka einn saman. Þá fyrst
greip mig ótti um að hér hefði örlögum skipt og ógæfu-
samlega farið.
Mér varð bakaleiðin allerfið. Ég var auðvitað full-
klæddur, og með óþægilegan fótabúnað, var því þung-
ur í sjónum, og mæddist nokkuð. En svo harðnaði mér
hugur, reiður þeim öflum, sem mér virtust að mér veit-
ast svo harkalega. Þegar ég náði landi og að bátnum,
kom Hallgrímur til liðs við mig og gátum við nú velt
honum um og náð Hlöðver. Var hann þá enn með
nokkurri rænu.
Mér kom fyrst til hugar að fara á bátnum, en þá kom
í ljós, að Hallgrímur var svo lamaður og miður sín að
ég gat ekki á hann treyst. Með engu nióti treysti hann
sér heldur til að fara upp bakkann og hlaupa til bæja
eftir hjálp.
Það var talsvert frost og fljótt virtist draga af Hlöð-
ver. Ég ákvað því að fara sjálfur og reyna að vera sem
skjótastur í förum, en bað Hallgrím hlúa að Hlöðver
eftir getu á nteðan.
Ég náði fyrst í föður minn, sem beið okkar í lending
í \rík, fór hann heim í Jökulsá og var unglingur sendur
að Brettingsstöðum, eftir hjálp. Ég fór heim í Vík og
sagði Björgu systur minni, hvernig komið var.
Við fórum síðan úteftir systkinin og faðir okkar,
sem kominn var að vörmu spori, tókum með okkur eitt-
hvað til að hlúa að Hlöðver með, en er þangað kom
var Hlöðver skilinn við.
Hallgrímur var kaldur og leið illa, varð að fylgja hon-
um heim sem skjótast. Björg systir mín fylgdi honurn
þá heim. Brast hana í engu þrek, fremur en endranær.
Vorum við feðgarnir þá tveir eftir hjá Hlöðver.
Bráðlega setti nú að mér skjálfta, ekki af kulda, held-
ur mun hann hafa stafað af áreynslunni. Föður mínum
leizt ekki á þetta og lagði fast að mér að fara heim og
varð ég að láta að vilja hans. Eftir að upp á bakkann
kom mætti ég brátt Guðmundi Pálssyni á Brettings-
stöðum. Aðrir höfðu lagt af stað sjóleiðis frá Naust-
eyri, en horfið síðan frá því, lent og haldið áfram land-
veginn, en farið neðar eftir bökkunum, og urðu því
ekki á vegi mínum. Guðmundur hafði tekið með sér
sleða og varð það til léttis við að koma líkinu upp
bakkann, en það var erfitt og seinlegt; varð að fara upp
gjá eftir svellbólgnum læk.
Ég hélt heim, en þeir sem að því unnu að koma Hlöð-
ver heirn voru:
Guðmundur Pálsson, Gunnar Tryggvason, Gísli Sig-
urgeirsson, Ólafur Tryggvason og Sigurður Hrólfsson.
Hlöðver var jarðsettur frá Brettingsstaðakirkju af sr.
Jóni Arasyni í Húsavík, en af sr. Jóni hafði hann verið
skírður fyrir 33 árum.
Hlöðver var fæddur 18. apríl 1890 og voru foreldrar
hans Jón Kristjánsson og Guðrún Hallgrímsdóttir hjón
búandi á Björgum.
Hlöðver var maður í hærra lagi, sýndist ekki sver,
en var þykkvaxinn og sívalur. Var hann talinn sterkur
maður. Hann var hið mesta prúðmenni í sjón og raun.
Var að honum mikil eftirsjá.
Guðmundur á Sandi kvað eftir hann:
Elve sælt- og létt að gráta góðan mann,
er griðastað í hverju brjósti fann,
í sambúð allri vinsældir sér vann.
Og fyrir handan brim og skerjaboða
er birta í vændum, sú er hann mun skoða
á yndisstöðum óttu og morgunroða.
Hlöðver og Björg áttu einn son: Hlöðver Þórð, sem
nú er bóndi að Björgum í Kinn.
Nú eru liðin rúm 39 ár frá því að atburður þessi gerð-
ist. Hallgrímur Grímsson, sem með mér var er slysið
varð, er dáinn fyrir allmörgum árum og ég því einn til
frásag-nar nú. Má vera að mönnurn finnist ég vilja gera
hlut Hallgríms lítinn í þessari frásögn.
Því vil ég leggja sérstaka áherzlu á þetta:
Hallgrímur hafði búið í Vík í 7 ár, og ég þau ár átt
heima hjá foreldrum mínum á Jökulsá. Við höfðum
tíðlega unnið eitt og annað saman, og líkað hvorum vel
við annan. Hallgrímur var glaðvær og hressilegur jafn-
an og karlmenni að burðum. Aldrei hafði hann legið á
liði sínu að ég gæti merkt.
Ég er því sannfærður um, að hann var þarna sjúkur
maður; hafði fengið taugaáfall, meira en ég gerði mér
grein fyrir á slysstaðnum.
Af síðari kynnum, raunar strjálum, er mér í grun, að
hann hafi aldrei náð sér að fullu eftir þennan atburð.“
Jökulsá. Jökulsá er vatnslítil á, sem kemur úr háum
fjallskálum og fellur í gili niður fjall og ásalendi, en
myndar síðan framburðardyngju á láglendi skammt
innan við Vík. Bærinn á Jökulsá stendur ofarlega á ár-
Flateyjardalur frá Vik. Barinn á myndinni er Jökulsá. Fjall-
ið á miðri mynd Hágöng, til hœgri sér til Flateyjardalsheiðar,
Lambafjöll í fjarska lengst til vinstri. (Mynd þessa málaði
Grimur Sigurðsson frá Jökulsá.)
168 Heima er bezt