Heima er bezt - 01.05.1963, Blaðsíða 18

Menn, sem ég man
V. SR. MAGNÚS HELGASON SKÓLASTJÓRI
KENNARASKÓLANS.
Um veturnætur haustið 1913, á svalköldum haust-
degi, bar gest að garði á heimili mínu, Snorra-
stöðum í Hnappadalssýslu. Var hann sjald-
séður gestur, þótt hann ætti heima í næstu
sveit, en mikill vinur foreldra minna, enda uppalinn á
næsta bæ. Gestur þessi var Kristján Eggertsson, bóndi
í Dalsmynni í Eyjahreppi. Þeir, sem þekktu, og muna
enn, Kristján frá Dalsmynni, vita það, að hann gekk
ætíð hratt og hildaust að hverju verki. Svo var og í
þetta sinn. Hann hafði ekki lengi setið inni í baðstof-
unni, er hann bar upp erindið. En erindi hans, í þetta
skipti, var að útvega kennara í farskólahverfi Eyja-
hrepps. Ákveðið var að kennt skyldi í 8 vikur og
kennslustaðir yrðu fjórir og kennt yrði hálfan mánuð
á hverjum bæ.
Ég hafði þá lokið tveggja vetra námi í skólanum á
Hvítárbakka. Hafði ég verið í vorvinnu í Borgarfirð-
inum um sex vikna tíma um vorið, en komið heim í
sláttarbyrjun og unnið heima um sláttinn. Nú var haust-
önnum lokið og ég hafði enga áætlun gert fyrir vetur-
inn, en ekki var beint þörf fyrir mig heima.
Er ég ekki að orðlengja það, að ég ákvað að taka
þessu tilboði og ráðast kennari í Eyjahreppi um tveggja
mánaða tíma. I kaup átti ég að fá eins og lög mæltu þá
fyrir um kaup farkennara, 9 krónur á viku eða 1 krónu
og 50 aura á dag, en auk þess frítt fæði og húsnæði.
Frá þessu atviki segi ég hér, vegna þess, að ég tel, að
þessi ákvörðun mín sé ef til vill merkasta og örlagarík-
asta ákvörðun, sem ég hef tekið um framtíð mína. Ég
tel að nokkru hafi ráðið um það, hve fljótur ég var að
ákveða mig, að ég hafi gengizt upp við það traust, sem
mér var sýnt, að bjóða mér þetta ábyrgðarstarf, svo
ungur og óreyndur, sem ég var. En ég var þá aðeins
tvítugur að aldri.
Fyrir þessa ákvörðun mína varð ég síðar sá ham-
ingjumaður að njóta kennslu og handleiðslu þess'manns,
sem ég tel mig hafa lært mest af, af þeim mönnum, sem
ég hef átt samleið með á minni lífsleið. En sá maður er
sr. Magnús Helgason skólastjóri Kennaraskólans.
Veturinn 1913—1914 kenndi ég eins og ákveðið var
tvo mánuði sem farskólakennari í Eyjahreppi og var
auk þess nokkrar vikur heimiliskennari í Kolbeinsstaða-
hreppi.
Síðla vetrar sá ég svo auglýsingu í einu vikublaðinu
um það, að haldið yrði kennaranámskeið í Reykjavík
í Kennaraskólanum um sex vikna skeið vorið 1914. Ég
fann að mig skorti margt það, er kennara mátti prýða,
þótt ég hefði tekið að mér kennslustarf, svo að ég greip
tækifærið og sótti um þetta námskeið. Ég áleit að vetr-
arlaun mín, 72 krónur, myndu duga að mestu fyrir
dvöl í Reykjavík í 5—6 vikur. Ég fékk svo eiginhandar
hlýlegt bréf frá skólastjóranum sr. Magnúsi Helgasyni,
og kvaðst hann ætla að leyfa mér þátttöku í námskeið-
inu, þótt ég hefði aðeins kennt þessa tvo mánuði.
Það er ekki efni þessa þáttar að segja frá þessu náms-
skeiði, en þar kynntist ég fyrst manninum, sem ég aldrei
glevmi, sr. Magnúsi Helgasyni.