Heima er bezt - 01.05.1963, Blaðsíða 23

Skáldsaga eftir Magneu frá Kleifum
HOLD OG HJARTA
SJOTTI HLUTI:
„Stundum finnst mér, eins og þú sjáir ekkert nema
Björn,“ sagði Hans allt í einu.
Ég vonaði að hann tæki ekki eftir, hve hverft mér
varð við, og óskaði að ég færi nú ekki að roðna.
„Og hvað með það? Varla kemst ég hjá að sjá hann,
fyrst hann er ekki ósýnilegur,“ svaraði ég hvatskeyt-
lega og stóð upp. Mér leizt ekki á, ef hann færi að rök-
ræða um Bjöm, „og auk þess skil ég ekki, að mér sé
ekki frjálst að horfa á hvern, sem ég kæri mig um, eða
hvað heldurðu eiginlega að þú sért? — einhver guð al-
máttugur, eða hvað?“
Hans svaraði þessu engu, en ég sá á því, hvernig
hann kramdi vindlinginn í öskubakkanum, að hann ósk-
aði þess innilega, að það væri Björn, sem hann hefði hér
á milli fingranna. Hann bauð mér með sér á ball út í
sveit, og ég ákvað að fara með honurn. Mig var farið
að langa til að dansa og skemmta mér með ungu fólki.
Við fórum strax eftir kvöldmatinn af stað. Bjöm var
ekki kominn úr sjúkrahúsinu, en Hans sagði, að Páll
hefði lánað sér bílinn.
Hans ók hægt og rólega. Ég lá með aftur augun og
lét mig dreyma „gamla daga“, þegar við vomm að stel-
ast á sveitaböllin. Þar var oft mesta fjörið, því þangað
sóttu krakkarnir úr þorpunum til að geta gert það sem
þeim datt í hug.
Við ókum gegnum tvö smáþorp, áður en áfangastað
var náð. Ballið var rétt að byrja, og enginn farinn að
dansa. Hans náði í borð úti í horni, og fyrr en mig
varði, vorum við svifin út á gólfið. Ég naut þess að finna
öll þessi augu stara á mig, meðan við sýndum listir okk-
ar í eins konar villimannadansi, sem Hans hafði mikið
dálæti á. Mér var heitt og fór úr peysunni, blússan
var kannski nokkrum sentimetrum of flegin, og pilsið
í það þrengsta, en ég var ekkert á móti því að lofa pilt-
unum að sjá, að ég hefði „kropp“ ekki lakari en margar
aðrar.
Það var klappað ákaft, þegar við hættum. Ó, hve það
var gott að vera ungur og léttur á sér. Ég vildi dansa
meira, en Hans var þyrstur, og við setmmst aftur við
borðið.
Ég reykti og saup við og við á glasinu mínu, og fyrr
en varði, var ég farin að finna á mér. Brátt tók fjörið
að færast í mannskapinn. Þetta voru nú meiri lætin og
hávaðinn, en ég var svo létt á mér og hló að öllu, sem
sagt var. Ég bað Hans að sjá til, að ég drykki mig ekki
fulla, og hann fullyrti, að engin hætta væri á því, ég
skyldi bara treysta honum.
Ég man ekki allt sem gerðist, en ég dansaði við marga,
og allir urðu beztu vinir mínir. Ballinu var ekki lokið,
þegar við fórum. Það var heill hópur, 8 eða 10 piltar,
en við vorum aðeins fjórar dömurnar. Það átti að halda
áfram hjá einni stúlkunni, sem var svo heppin að vera
einsömul heima í húsinu um helgina.
Djammið hélt áfram. Ég var alltaf með glas í hend-
inni, og það var sama þó ég sypi á því, eða skvettist
niður úr því, alltaf var það fullt. Ég veit ekki, hver
átti uppástunguna, en ég var strax til í tuskið. Við röð-
uðum okkur á gólfið, og svo var plata sett á fóninn.
Það var rólegt lag, og hægt og letilega hreyfðum við
okkur eftir hljóðfallinu og létum sem við værum fræg-
ar dansmeyjar. Ég apaði eftir hinum, sem tíndu af sér
flíkurnar hægt og rólega, hverja eftir aðra. Mér tókst
vel upp með pilsið, renndi niður rennilásnum og vagg-
aði mér svo í mjöðmunum, meðan það seig hægt niður
um mig við mikil fagnaðarlæti karlmannanna.
Það var hálfgerð leikfimi að komast úr sokkunum, og
þá var það brjóstahaldarinn, hann var kræktur á bak-
inu, og aldrei þessu vant geltk mér mjög illa að halda
jafnvæginu, meðan ég krækti honum frá.
Einn karlmaðurinn kom þá og vildi hjálpa mér, en
Hans var þá þar kominn, og manngreyið fékk einn á
kjammann og hrökklaðist út að vegg.
„Snertu hana ekki, svínið þitt!“ heyrði ég Hans
hvæsa. „Hún er mín!“
Heima. er bezt 175