Heima er bezt - 01.05.1963, Blaðsíða 28

FIMMTÁNDI HLUTI:
EIRÍKUR SIGURBERGSSON:
Eftir
EU
Og tímar líða, árin mjakast áfram. Unglingar, sem
fyrir nokkru voru börn, álpast í hjónaband og fara að
bolloka og hrúga niður ómegð, þótt voðinn sé vís fyrir
hreppinn. En hjónaleysin á Bakkakoti eru enn þá hjóna-
levsi. Sex ár eru nú liðin síðan Páli var holað niður í
kirkjugarðinn á Laugum að viðstöddu fjölmenni, svo
enginn getur lengur efast um, að hann sé kominn undir
græna torfu og Manga ekkja. Og þó er Gvendur ekki
enn þá farinn að tala aftur við séra Ingimund og biðja
hann að lýsa. Þetta kann að þykja undarlegt. Jafnvel
séra Ingimundur er fyrir löngu farinn að vonast eftir
Gvendi í áðurnefndum erindagerðum. Hann hefur lát-
ið Gvend á sér skilja, að nú væri ekkert til fyrirstöðu
með að gefa þau saman, hann og Möngu. Gvendi kom
það ekki á óvart. Þó vildi hann, að það drægist eitthvað
enn. Prófastur hafði minnst á þetta aftur og fékk sama
svar. Gvendur hafði sínar ástæður til þess að vilja draga
framkvæmd þessarar alvarlegu athafnar.
Ástæðan var vissulega fleiri en ein. Fyrst og fremst
var nú hreppstjórinn. Hann sat fast við sinn keip, vafa-
laust. LTm það þurfti ekki að spurja, enda hafði Gvend-
ur ekki spurt um það. Hann hafði ekki mikla löngun
til að selja aleiguna, eða mikinn hluta hennar og leggja
andvirðið fyrir fætur hreppstjórans. Og þurfa svo að
öllum líkindum að leita á náðir hreppsins að vörmu
spori.
En svo var annað. Manga hafði semsé breyzt eftir
komu Páls heitins. Og þó kannske sérstaklega eftir, að
hann fannst. Gvendur fann vel, að hún hafði fjarlægst.
Honum fannst jafnvel anda af henni kulda. Það bar við
oftar en einu sinni, að hún var allstygg við hann í orð-
um. Svo Gvendur var farinn að örvænta um sinn hag,
Það hafði gengið svo langt, að hann hafði látið Möngu
á sér skilja, að kannske væri bezt fyrir þau að slíta sam-
vistum og hætta að búa. Þá hafði Manga sagt ekkert,
en orðið hljóð við. Gekk svo um hríð. Fór Manga enn
að breytast. Blíðkaðist hún nú mjög. Það endaði með
því, að þau eignuðust saman barn. Það var telpa. Hún
líktist móður sinni. Gvendur vildi láta hana heita
Möngu. Var hún vatni ausin og skírð Margrét Guð-
mundsdóttir. Það var síðast liðið haust. Vildi séra Ingi-
mundur fyrir alla muni, að foreldrarnir gengu þá þeg-
ar í hjónaband. Sagðist hann líta svo á, að hann bæri
að nokkru leyti ábyrgð á því, hversu komið væri fyrir
þeim, með því að hann hefði á sínum tíma bent Gvendi
á að taka Möngu sér fyrir bústýru. Var séra Ingimund-
ur ákveðinn í að láta ekki við svo búið standa og sagði
Gvendi, að annað hvort yrðu þau að gifta sig eða hætta
að búa saman á næsta ári, hann vildi ekki, að þau hlæðu
niður ómegð ógift.
Þetta hafði séra Ingimundur sagt Gvendi eftir messu
pálmasunnudag. Hafði þetta komið svo flatt upp á
Gvend, að hann hafði ekkert orð sagt. En þegar heim _
kom tilkynnti hann Möngu boð prófastsins. Möngu
varð líka orðfall. En þegar þau fóru að ræða málið kom
brátt í Ijós, að það var í raun og veru sveitarskuldin,
sem nú var þrándur í götu. Að lokum komust þau að
þeirri niðurstöðu, að bezt væri að Gvendur færi upp
að Laugum og segði prófasti eins og satt var, að hrepp-
stjóri krefðist þess, að Manga borgaði alla skuld sína
við hreppinn, áður en hún fengi samþykki yfirvalds-
ins til þess að ganga í hjónaband.
Þetta gerði Gvendur um sumarmálin. Hlustaði pró-
fastur á mál Gvendar og sagðist skyldi tala við hrepp-
stjóra og vita, hvort ekki myndi vera hægt að fá hann
til að slá af kröfum sínum og samþykkja, að greiðsla
færi fram í mörgum áföngum, smátt og smátt. Lofaði
prófastur að beita áhrifum sínum í þá átt, en þar stóð
180 Heima er bezt