Heima er bezt - 01.05.1963, Blaðsíða 30

Brynjólfur svaraði ekki strax. Svo sagði hann:
„Ég skal segja þér, Sveinki minn, að þetta kemur nú
nokkuð flatt upp á mig. En ég skal hugsa málið og tala
um þetta við hann Kjartan við fyrsta tækifæri. Ég vona,
að þið Gunna verðið alla vega hjá mér næsta ár. Ég
þarf að ná mér í hjú í staðinn fyrir ukkur.“
Svo varð samtalið ekki lengra. Brynjólfur skýrði
konu sinni frá þessum fréttum þá um daginn og Kristín
sagði Guðrúnu um kvöldið. Þegar hún heyrði fréttina,
varð henni að orði:
„Ertu að gera að gamni þínu, Kristín mín?“
En þegar Kristín sór og sárt við lagði, að svo væri
ekki, sagði Guðrún:
„Ég á engin orð til, önnur eins bölvuð vitleysa! Og
þó .... þegar ég sá þau í auða básnum forðum, þú
manst — já, það lagðist allténd illa í mig. Ég á engin
orð til.“
Þetta var töluvert áfall fyrir þau Bakkahjón. Nú var
útséð um það, að Gunna yrði Guðrún önnur. Bezt að
gera sér það ljóst. Bezt að athuga í tíma, hvaða ráðstaf-
anir er hægt að gera. Þær töluðu um þetta fram og aft-
ur, fóstrurnar.
„Ætli það sé fyrir þessu, að mig hefur verið að
dreyma hana Imbu gömlu undanfarið,“ sagði Kristín.
Guðrún var ekki frá því.
Niðurstaðan varð sú, að Kristín ákvað að breyta
ferðaáætlun sinni og fara út í Tungur um þriðju helgi
sumars. Þegar öllu var á botninn hvolft, stóð þá einna
bezt á að fara. Þá var fénaður kominn af gjöf nema
kýmar, en sauðburður ekki byrjaður. Að vísu myndi
hún standa styttri tíma við hjá systur sinni heldur en
ef hún færi um ferðirnar, auk þess var lítt farið að gróa
svo snemma vors og ólíkt fallegra um Jónsmessuna. En
í allt varð ekki horft. Eftir tvö—þrjú ár gæti hún farið
aftur um það leytið. Nú lá á öðra meir en hugsa um
fegurðina eina saman. Hún Kristín var ekki í rónni,
fyrr en hún var búin að krækja í aðra Gunnu, fram-
tíðar-Gunnu. Kannske gæti Guðný systir hennar bent
henni á einhverja þarna úti í Tungum. Það var bezt að
hafa fyrra fallið á þessu og draga ekki ferðina. Góðar
stúlkur liggja ekki að jafnaði á lausum kili.
Þau lögðu af stað snemma morguns miðvikudag í
þriðju viku sumars. Veður var bjart, sólskin, næturfrost.
Sama veður og verið hafði undanfarið. Ár og vötn næst-
um þurr. Eldáin í mjóa-Iegg á vaðinu. Börnin vora ekki
komin á fætur, þau voru nývöknuð er foreldrarnir
kvöddu. Kristín kvaddi þau og vafði þau að sér. Þetta
var í fyrsta skiptið, sem hún ætlaði að vera að heiman
lengur en eina eða tvær nætur. Guðrún sat hjá Ólöfu
litlu, hún sætti sig furðu vel við skilnaðinn. Nikulás
líka. Kjartan aftur á móti hafði verið að nauða á því,
síðan þetta ferðalag var ákveðið, að fá að fara með
þeim. Var hann óánægður yfir því að hafa ekki fengið
sínum vilja framgengt. Og þegar mamma hans kvaddi
hann, stóðu tárin í augunum á honum.
Þeir komu upp að Bökkunum nokkru fyrir hádegið,
strákarnir frá Bakkakoti. Þeir komu í fylgd með
Gvendi En þótt hann væri tíður gestur á Bökkunum,
komu Möngusynir þangað allsjaldan. Að einhverju leyti
kann það að hafa verið af völdum Illu-Keldu. Þeir
höfðu lengi haft beyg af henni, ekki kannske að ástæðu-
lausu. Auk þess voru þeir feimnir og ekki kjarkmiklir.
Nú um morguninn brá svo við, að þeir höfðu beðið
Gvend og mömmu sína að fá að fara í ferðalag. Það
höfðu þeir aldrei gert fyrr. Þau Manga og Gvendur
skildu hvorki upp né niður. Kannske var það vegna
þess, að undanfarið hafði verið talað óvenjulega mikið
um ferðalög á heimilinu. I fyrsta lagi var það nú ferða-
lag Gvendar, sem stóð fyrir dyrum. Það var ákveðið,
að hann færi rúmum hálfum mánuði fyrir hvítasunnu í
kaupstaðinn til þess að kaupa brennivínið í véizluna.
Um það ferðalag var mikið talað í Bakkakoti. Svo lá
fyrir þeim öllum að ferðast upp að Laugum um hvíta-
sunnu. Þangað átti að halda á laugardeginum og vera
um nóttina á staðnum. Drengjunum fannst það ferða-
lag og brúðkaupið sjálft stórviðburður. Ofan á allt
þetta bættist svo ferðalag þeirra Bakkahjóna út í Tung-
ur. Það ferðalag vakti umtal, með því að það var óvænt.
Það var yfirleitt óvanalegt, að fólk' færi í orlofsferð um
þetta leyti árs. Ef Kristín hefði farið um lestirnar, eins
og annars stóð til, hefði verið minna um það rætt. sem
sagt, það hafði verið óvenjulega mikið talað um ferða-
lög undanfarið, og kann það að hafa valdið nokkru um
það, að Möngu-synir hófu máls á því þennan umrædda
morgun að fá að skreppa í smáferðalag. Ein af ástæðum
þeim, sem þeir töldu fram og mælti með, að þeir fengju
að lyfta sér upp, var sú, að svo var þurrt um, að hægt
var að ganga á sokkaleistunum um mýrarnar án þess að
vökna í fætur. Það kom ekki fyrir á hverjum degi í
Bakkalandi; Páarnir minntust ekki að hafa upplifað slíkt
á ævi sinni.
Þeim hjónaefnum var ekkert vel við að leyfa þetta
ferðalag. Þegar strákar voru inntir eftir, hve langt þeir
hyggðust halda, sögðu þeir sem svo, að þá langaði bara
að vaða upp yfir Eldána, fyrst hún væri ekki nema upp
í kálfa á vaðinu, það væri svo skrítið, svo mikið vatn,
sem í henni væri að jafnaði. Svo langaði þá að ganga
svolítið upp með nefjunum. Þeir skyldu koma heim
aftur um nón, að minnsta kosti fyrir miðaftan. Þeir
sögðust ekki skyldu biðja um að fara oftar slíka ferð,
enda byggjust þeir ekki við að lifa það, að allt yrði
svona þurrt.
Það varð úr, að þeir fengu leyfi til að fara. Á leið-
inni upp að Bökkunum var Gvendur að gefa þeim heil-
ræði.
Þið megið ekki fara of langt upp með hraunbrún-
inni,“ sagði hann. „Og svo verðið þið að átta ukkur
vel á því, þegar þið snúið við, að snúa svo ekki aftur
við, án þess að þið takið eftir.“
Strákarnir jánkuðu án þess að skilja almennilega, hvað
Gvendur átti við. Líklega hefur Gvendur veitt því eftir-
tekt, því hann hélt áfram:
„Vikin í hraunbrúninni eru svo lík hvert öðru, að
182 Heima er bezt