Heima er bezt - 01.05.1963, Blaðsíða 35

172. Við nálgumst nú göngin og lítum
inn í þau og hlustum í hörkuspenningi.
Allt er dauðahljótt. Við fetum okkur
inn í myrkrið, læðumst á tánum og
hlustum. Allt í einu heyrum við grjót-
skruðning.
175. Meðan Flökku-Jói blæs mæðinni
fyrir utan, hefur ráðsmaðurinn beygt sig
niður að dálitlu opi undir steininum og
gægðist út um það. Þetta er alveg niður
við jörð, og steinninn er ávalur að neð-
an.
173. Þessi hávaði er ekki inni í náma-
göngunum, heldur fyrir utan. . . Þarna
hefur þorparinn Flökku-Jói leikið illa á
okkur. Hann hefur laumazt út og reynir
nú að velta stóreflis steini fyrir opið.
176. Hvað skyldi ráðsmaðurinn hafa
séð fyrir utan? Ekki nema sjálft peninga-
skrínið! Hann þrífur fjalarstúf, sem ligg-
ur í göngunum, stingur honum út um
opið og getur dregið skrínið inn um
opið.
174. Áður en við erum komnir fram í
gangmynnið, hefur Flökku-Jóa tekizt
fantabragð sitt: Við erum innilokaðir,
því steinninn byrgir næstum alveg fyrir
mynnið. Flökku-Jói lilakkar yfir afrek-
inu.
177. Þetta gerðist allt í slíku skyndi, að
Flökku-Jói varð einskis var, fyrr en allt
var uni garð gengið. Honum brá nú
heldur í brún og spratt upp blótandi
og ragnandi, og munnsöfnuður hans var
ógurlegur.
178. Vart mun hægt að hugsa sér reiði-
trylling Flökku-Jóa og heiftar-æði. Hann
steytir hnefana og hrópar upp með alls
kyns hótanir og gífuryrði: Ef þið skilið
ekki skríninu undir eins aftur, læt ég
ykkur aldrei sleppa lifandi út!
179. Ráðsmaðurinn tekur illyrðum
Flökku-Jóa og hótunum með mestu still-
ingu. — Við munum ekki láta skrínið frá
okkur aftur, segir hann ósköp rólega. —
Það eru öll líkindi til þess, að menn
komi og finni okkur bráðlega ....
180. — Vertu nú ekki of viss um það,
urrar Flökku-Jói. — Ef ég fer með vél
hjólið ykkar eina eða tvær mílur lengra
áleiðis í einhverja átt, kemur enginn
hingað að leita ykkar á þessum afskekkta
stað! — Svei ykkur báðum!