Heima er bezt - 01.05.1963, Blaðsíða 26

ég var og gekk settlega niður stigann, svo sem sómdi til-
vonandi húsfreyju.
Hans sat einn við eldhúsborðið og las í blaði. Það rétt
muldraði í honum, þegar ég kom inn. Stórt vatnsglas
var við diskinn hans. Jæja, nú sótti þá bannsettur þorst-
inn á hann rétt einu sinni. Það hlaut að vera, fyrst hann
var kominn á fætur, og klukkan aðeins rétt níu. Hann
var rauðeygður og órakaður eins og eftir margra daga
nætursvall.
Björn og Páll komu samtímis inn. Bjöm beygði sig
niður að mér og kyssti mig á vangann, og ég sá, að
Hans dreyrroðnaði, og fát kom á hann, svo hann hellti
niður úr vatnsglasinu á borðinu. Svo faldi hann and-
litið bak við blaðið, svo ég sá ekki framan í hann. Það
myndi verða hvellur, þegar hann fengi fréttirnar.
Það stóð ekki á því. Ég var ekki fyrr komin upp, en
Hans var kominn á hæla mér og ýtti mér inn í herbergi
sitt. Þar hnakkrifumst við eins og hundar og bárum upp
á hvort annað allar þær vammir og skammir, sem okkur
gat dottið í hug. Loks var Hans orðinn svo reiður, að
hann réðst á mig. Auðvitað hafði ég eltki við honum,
en gerði þó það sem ég gat, bæði beit og klóraði. Fyrst
fannst mér þetta bara svolítið gaman. Þetta var svo sem
ekki í fyrsta sinn, sem við Hans reyndum með okkur.
Það hafði alltaf endað á einn veg, með hlátri og kossum
og fullkominni sætt. En þetta var eitthvað öðruvísi, mér
stóð ekki á sama um svipinn á Hans. Hann reyndi að
draga mig að dívaninum, en þangað vildi ég ekki fara.
Þetta var ójafn leikur, en ég stóð mig bara vel. Aftur
og aftur slapp ég, en undankomuleið var engin, hann
stóð alltaf á milli mín og dyranna. Loks náði hann taki
á mér og sló mér við þilið.
„Hann skal aldrei fá þig, aldrei! Ég skal fara svo-
leiðis með þig, að hann víki úr vegi í hvert sinn, sem
hann mætir þér,“ hvæsti Hans lafmóður.
„Það er of seint, Hans, héðan af getur þú ekki gert
neitt,“ sagði ég og hló ögrandi. „Þú, vesalingur, sem
ræðst á varnarlausar konur, dreptu mig bara og sýndu
karlmennsku þína í því!“
Honum féllust hendur og sleppti mér, svo að ég var
nærri dottin. Æðið var runnið af honum, og eftir var
aðeins stór, óttasleginn drengur.
„Guð minn góður, Sóley, hvað hefi ég gert,“ sagði
hann og reyndi að faðma mig að sér.
Ég hratt honum frá mér og reyndi að halda saman
rifinni blússunni.
Þá fór hann að gráta. Það var óhugnanlegt að sjá hann
reiðan, en að sjá hann gráta, það var þó þúsund sinnum
verra!
„Fyrirgefðu, fyrirgefðu mér,“ sagði hann aftur og
aftur. Mér gafst ekki tóm til að svara. Páll var allt í einu
kominn inn í herbergið.
Hann leit á okltur á víxl undrandi á svip.
„Hvað hefur gengið hér á?“ spurði hann.
Hvorugt okkar svaraði. Það var þungur niður fyrir
eyrum mínum, og ég var með dynjandi höfuðverk.
Hans stóð og hallaði sér upp að veggnum hálf ringl-
aður. Hann strauk á sér vangann og leit svo á höndina
á sér, hún var alblóðug. Þrjár rispur náðu frá auga nið-
ur á kjálka. Gat það verið, að ég hefði klórað hann
svona?
Páll tók undir handlegg minn og leiddi mig inn í her-
bergi mitt.
„Þú verður kyrr, ég þarf að tala við þig, drengur
minn,“ sagði hann við Hans, um leið og hann fór út úr
dyrunum.
Ég svaf allan daginn og hafði erfiða drauma. Hans
var farinn, þegar ég vaknaði, en Björn sat á rúminu hjá
mér. Hann sagði fátt, og ég skammaðist mín niður fyrir
allar hellur, þegar ég reyndi að gera honum Ijóst, hvem-
ig þetta hefði byrjað.
Björn ásakaði sjálfan sig fyrir, að þetta skyldi hafa
farið svona, en ég maldaði í móinn. Hvernig hefði hann
átt að vita, að Hans yrði svona reiður, að hann sleppti
sér alveg.
„Ójú, það var nú einmitt það, sem ég mátti vita, ég
þekki Hans svo mörgum sinnum betur en þú, vina mín.
Hann hefur svo margar hliðar, að það eru fáir, sem hafa
séð þær allar,“ sagði Björn hugsi.
„Én nú vona ég, að hann láti sér skiljast, að hann hef-
ur enga von um þig lengur og sætti sig við það.“
IX.
Viku seinna var ég gift kona, ekki samt í hvítum kjól
með slæðu, eins og Anna vildi, heldur í fallegum fölblá-
um kjól.
„Hvítt táknar sakleysið,“ sagði Anna. „Mér finnst
allar brúðir ættu að klæðast hvítu.“ Hún var sármóðg-
uð yfir smekkleysi mínu.
„Þær verða þá að geta borið hvíta litinn með sóma,“
sagði ég og lét Önnu um að ráða í, hvað ég meinti.
Hún roðnaði alveg eins langt niður og ég gat séð
fyrir kjólnum.
„Eltki hefði ég trúað því á Bjöm,“ sagði hún svo og
var mikið niðri fyrir.
„Það em til fleiri en Björn í þessu landi,“ svaraði ég.
Ég hálf vorkenndi gömlu konunni, því nú vissi hún
ekki, hvað hún átti að segja og flýði að lokum fram í
eldhúsið, litla konungsríkið sitt. Þar hefur hún sjálfsagt
hugsað um tál og spillingu ungu stúlknanna, sem ját-
uðu það án þess að skammast sín hið minnsta, að þær
vildu og gætu ekki gengið í lit sakleysisins á sínum
heiðursdegi.
Fyrsta misklíðin varð, þegar við komum heim frá
giftingunni. Björn þaut inn rétt til að hafa fataskipti,
svo var hann farinn út í sveit.
Mér fannst, að Páll hefði getað farið, þótt ég vissi,
að hann væri sílasinn, en sonur hans var nú heldur ekki
á hverjum degi að gifta sig.
Svona lagað varð ég að láta mér lynda. Hann var ekki
kominn, þegar ég fór að hátta, og þá var skapið ekki
orðið sem bezt. Ég æddi um eins og ljón í búri. Það var
178 Heima er bezt