Heima er bezt - 01.05.1963, Blaðsíða 24

Ég undraðist sjálf, hvernig ég gat hagað mér, en það
var eins og ég réði ekki lengur hvorki orðum mínum
né gjörðum. Ég man eftir háreysti, braki, höggum og
formælingum. Einhver þreif mig og bar mig út. Ég
barðist um, en ekkert dugði. Mér var stungið inn í bíl,
og svo var ekið af stað, eftir að ég hafði verið vafin
inn í teppi, svo fast að ég gat mig hvergi hreyft. Þar
lá ég í aftursætinu og hló. Ég man líka eftir, að hikst-
inn vildi ekki hætta, hvernig $em ég reyndi.
Okumaðurinn svaraði mér ekki einu orði. Loks varð
ég þreytt og ákvað að tala við sjálfa mig og sofna. Mig
dreymdi hræðilega og grét með þungum ekka, þegar
ég vaknaði. Líðanin var slæm, höfuðið að springa, mag-
inn í uppreisnarhug, og skrælþurr tungan loddi við
góminn.
„Hérna, drekktu þetta,“ sagði rödd sem kom utan úr
tóminu umhverfis mig. Ég svolgraði sætbeiskan vökv-
ann, sem mér var réttur. Hver átti þessa rödd? Ég
reyndi að hugsa. Hvar var ég, og hvað hafði skeð? Hví
grét ég, og af hverju? Það var pabbi sem vafði sæng-
inni utan um mig og tók mig í fangið. Enginn gat ver-
ið eins góður og hann. Enginn strauk svona mjúldega
á mér hárið nema hann, ekki einu sinni mamma. En
þetta var ekki rödd pabba. En það var sama, hver sem
þetta var, hjá honum vildi ég vera.
Það var komið kvöld, þegar ég vaknaði loks almenni-
lega. Skömmin flæddi um mig, þegar ég lifði upp aftur
eins og í rauðri þoku atburði næturinnar. Ég gat varla
hafa verið með réttu ráði, ég hlaut að hafa drukkið
meira en lítið. Var það Björn sem sótti mig? — og
hvernig hafði hann vitað, hvar ég var?
Raddir Bjöms og Páls bámst inn til mín úr næsta her-
bergi, en ég heyrði ekki orðaskil. Hafði aðeins á til-
finningunni, að þeir væm að tala um mig.
„Björn, Björn!“ hvíslaði ég niður í koddann. „Hvað
hefi ég gert? Nú er allt vonlaust, en hví geturðu ekki
séð, hvað ég þrái mest? Hví ferðu alltaf með mig eins
og krakka, þegar ég veit, að þú límr á mig sem konu?“
Hvert hljóð í húsinu verkaði á mig eins og hníf-
stunga. Því kom ekki einhver? Og þó myndi ég ekki
geta litið framan í neinn. Skyldi Anna vera búin að
frétta það?
Stutt stund leið, ég heyrði að komið var inn í her-
bergið og bakki settur á borðið. Svo var sængin tekin
hægt ofan af mér til hálfs.
Hver var þetta? Væri það Anna, hlaut hún að tala til
mín. Svo fann ég, að setzt var á dívaninn, og tvær hend-
ur tóku utan um mig. Ég var sveitt á enninu, og Ióf-
arnir rakir. Hjartað barðist svo ótt og títt, að senn hlaut
það að sprengja brjóstið.
Loks sagði róleg rödd:
„Lítm upp, litli kjáni. Ég skal ekki bíta þig!“
Bara að hann hefði skammað mig, og jafnvel barið
mig, allt væri betra en þessi rólega framkoma. Það sýndi
að honum var algerlega sama um mig, hann vildi bara
halda loforð sitt við pabba.
Ég sneri höfðinu til hliðar, og hann lagði lófa sinn á
vanga minn. Þá var mér allri lokið, ég tók hönd hans
og kyssti hana í lófann.
„Bjöm, fyrirgefðu mér,“ hvíslaði ég.
Þegar ég leit framan í hann, var svipur hans í senn
sársaukafullur og klökkur. Langa stund sagði hann ekki
orð, bara horfði á mig og strauk fingrunum gegnum
hárið á mér.
Loks sagði hann lágt:
„Sóley, ég mátti vita, að eitthvað svipað þessu kæmi
fyrir, ef þú færir út að skemmta þér með Hans, en ég
hélt samt, að þú værir sjálfstæðari en þetta. Tvisvar
hefi ég ætlað að tala alvarlega við þig um Hans, — en
í bæði skiptin varð ekkert af því. — Drekktu nú mjólk-
ina, sem ég kom með, og svo skulum við tala betur sam-
an á eftir.“
Ég fann þegar ég fór að borða brauðið, að ég var
sannarlega sársvöng. Ég Iauk því sem á diskinum var og
lagði hann svo á borðið.
„Hvernig er heilsan annars?“ spurði Björn, og ég sá
ekki betur, en að bros leyndist í augnakrókum hans.
Ég roðnaði aðeins, en svaraði engu. Honum var ljóst,
að mér leið ekki vel.
„Ég lofaði föður þínum og lagði við drengskap minn
að gæta þín og vernda þig. Nú sé ég ekki fram á, að ég
geti staðið við það loforð lengur nema með einu móti,
og það er að þú giftist mér. Þá er ég í mínum fulla
rétti. Þú þarft eltki að vera hrædd um, að ég misnoti
aðstöðu mína, þó ég teljist eiginmaður þinn. Og þú
skalt fá fullt frelsi aftur, um leið og þú verður tuttugu
og eins árs. — Hvernig lízt þér á þetta?“
Þannig var það þá, sem hann bar upp bónorðið til
mín, rólega eins og um viðskiptamál væri að ræða, —
og var þetta nokkuð annað?
Mig langaði til að hrópa:
„Já, Björn, ég vil eiga þig, ekkert vil ég frekar,“ en
ég sagði það ekki. Þetta bónorð kom bæði einni nóttu
of seint, og auk þess, hvernig gat ég látið tilfinningar
mínar í ljós, þegar hann var svona ósnortinn og ró-
legur?
„Ég veit að ég er ekki sá draumaprins, sem þig hefur
dreymt um, en samt sem áður ættir þú að hugsa um
þetta,“ hélt hann áfram.
„Ég get flutt burt.“
„Nei, það getur þú ekki, vina mín. Ég er vanur að
standa við gefin heit. Þér finnst það eflaust skrítið,
Sóley, en pabbi þinn vildi, að við giftumst, jafnvel þótt
ekki væri nema til bráðabirgða. Hann vonaði að það
færi vel.“
„Og varst þú eini maðurinn, sem hann vildi fyrir
tengdason?" spurði ég.
Hann roðnaði eins og skólastrákur.
„Þú trúir því ekki, en það er samt satt.“
Ó, pabbi. Minningarnar streymdu fram. Ég gróf mig
niður í koddann. Bara að Björn kæmi nú og huggaði
mig. En hann stóð kvrr út við gluggann og lét sem
ekkert væri, meðan ég var að jafna mig.
Svo settist ég aftur upp og þurrkaði mér í framan.
176 Heima er bezt