Heima er bezt - 01.08.1967, Blaðsíða 10

Krónprinsessan og Hansen forstjóri.
sand“ með þremur röddum. Var þá mikið klappað. Að
endingu vorum við landarnir beðnir að syngja íslenzka
þjóðsönginn. Var yfirleitt vel látið af þessu kvöldi.
Miðvikudaginn 2. ágúst, klukkan 7, var haldið af stað
frá Askov og staðnæmst við „Kollunds Grænsehjem“,
sem er nokkurs konar „Vandringshjem“ eða sæluhús,
eins og þau gerast nú bezt hér á landi.'Á Kollund feng-
um við að gista, endurgjaldslaust, en urðum sjálf að sjá
um ræstingu á herbergjunum. Mat gátum við líka feng-
ið. Annars er þetta yndislegur staður, sem stendur á
hæð norðan við Flensborgarfjörðinn og er útsýni hið
fegursta. Borgin blasir við innan við fjarðarbotninn og
er hin fegursta á að líta. Annars stóðum við ekki lengi
við í Kollund að þessu sinni, því að þegar við höfðum
gengið frá farangri okkar, héldum við ferðinni áfram
og kl. 10 ókum við yfir landamærin og inn í Þýzkaland.
Á tollstöðinni gekk allt slysalaust, enda höfðum við
ekkert að sýna nema vegabréfin. f Flensborg dvöldum
við stundarkorn og skoðuðum þar danskan skóla. Eftir
það héldum við til Slésvig og skuðuðum dómkirkjuna
frægu, sem byggð er 1160. Þaðan var svo haldið til
Isted, en þar var mikil orusta í stríði, sem Danir áttu
við Prússa árin 1848—50. Hlustuðum við þar á fyrir-
lestur um staðinn, en héldum því næst áfram og skoðuð-
um fornleifagröftinn í Heiðabæ og Valdemarsgarðinn,
en það er mikið mannvirki frá því á 12. öld, og er garð-
urinn kenndur við Valdemar mikla Danakonung, föður
Valdemars sigurs. Ef ég man rétt, var garðurinn upp-
haflega 4 km á lengd, en víða eru nú brotin skörð í
hann. Þegar við fórum til baka, var snæddur miðdegis-
verður á dönsku hóteli í Flensborg. Eftir það var hlýtt
á fyrirlestur, sem ritstjóri „Flensborg Avis“ hélt. En þó
að ég þættist allvel fær að skilja daglegt mál, var annað
mál þegar komið var suður að landamærunum eða vest-
ur að hafi, því að þar bar danskan ýmist keim af þýzku
eða ensku. En hvort heldur var, að mér gekk illa að
skilja manninn, eða þá heldur hitt, að ég hafði takmark-
aðan áhuga á málefninu, þá laumaðist ég út, áður en
maðurinn var hálfnaður. Ástæðan var aðallega sú, að
mig langaði til að hitta íslenzka konu, sem ég áleit að
ætti heima þar skammt frá. Ég hitti einn þjóninn, sýndi
honum nafn og heimilisfang konunnar og spurði hann
um vegalengdina. Hann tók mér vel og vísaði mér tif
vegar og átti konan, til allrar hamingju, heima stutt frá
hótelinu. Má þó segja að þetta hafi verið hálfgerð
glæfraferð eins og á stóð. Ég var ókunnugur og „mál-
laus“ í stórri borg og. hafði þar að auki mjög nauman
tíma. En bæði er það, að ég hef alltaf verið góður að
rata, og svo setti ég vel á mig afstöðu húsanna, svo að
ferðin til baka yrði greiðari. Sem betur fór, var leiðin
ekki löng og þegar ég kom að húsinu, sem var frekar
fornfálegt, gekk ég strax inn í anddyrið og minnir mig,
að það væri einu þrepi neðar en gatan, sem var mjög
mjó. Til hægri, þegar inn var komið, var opið herbergi
og voru þar inni tvær konur, sem töluðu af hinum mesta
ákafa, sérstaklega þó önnur konan. f þessu gekk dreng-
ur um anddyrið og fékk ég honum þá miða, sem á
stóð: „Diina Maack, Suderstrasse 22“. Ég sá, að hann
fékk konunni, sem meira talaði, miðann og kom hún
strax fram í anddyrið til mín. Ég kynnti mig og sagðist
vera frá Vopnafirði og hefði viljað finna hana, þar ég
væri hér á hraðri ferð, svo að ég gæti sagt frænda henn-
ar, hvernig henni liði. Fyrst var eins og hún þyrfti að
leita eftir orðunum, en það lagaðist þegar frá leið og
eftir stutta stund flaut íslenzkan af vörum hennar. Hún
bauð mér auðvitað inn, en tímans vegna varð ég að
hafna því boði. Við töluðum því saman þar sem við
stóðum og var útidyrahurðin alla tíð opin. Ég tók eftir
'því þegar ég fór, að allir gluggar í húsunum á móti
voru opnir og höfuð í hverjum glugga. Mun fólk hafa
furðað sig á hinu útlenda máli, sem það heyrði, en
sldldi ekki, frekar en það væri kínverska.
Það mátti ekki tæpara standa með afturkomuna.
Menn voru farnir að tínast út í bílinn, og þegar ég nálg-
aðist, heyrði ég að þjónninn hrópaði: „Þar kemur Sví-
inn“. Hann tók mig sem sagt fyrir Svía, blessaður mað-
urinn. Eftir þetta ókum við aftur út úr Þýzkalandi og
meðfram firðinum, Danmerkur megin, unz við komum
til Kollund.
Veðrið var dásamlegt þetta kvöld, logn og glamp-
andi tunglsljós. Við Guðmundur og Skovman kennari
fundum því upp á því að fara ofan að sjó. Bratt er frá
Grænsehjemmet niður að sjónum og liggja þangað
tröppur til hægðarauka fyrir þá, sem þar fara um. Við
vorum dálitla stund niðri við sjóinn, en þegar við kom-
um aftur, var búið að loka, enda klukkan orðin meira
en 10. Við reyndum margar dyr, en árangurslaust. Loks
tókum við það ráð, að fara inn um gluggann á herbergi
okkar, en hann var opinn og lágt upp í hann.
Næsta dag var farið á fætur kl. 8, í glampandi sól-
skini. Þegar við höfðunt borðað, kl. 9, var lagt af stað
í nýjan leiðangur og átti nú að fara til Dybböl og Als.
Fyrst heimsóttum við kvennaskóla í „Rönhoved“ og
hlýddum þar á ræðu, sem forstöðumaðurinn Aage
266 Heima er bezt