Heima er bezt - 01.08.1967, Blaðsíða 37

— Dengsa, hver er það?
— Hann er í bláum buxum og stundum svörtum.
Já, þær voru áreiðanlega svartar. — Nei, hún hafði
ekki séð Dengsa. Spurði svo, hvort hann væri afi hans.
— Nei, nei. Við erum vinir, eiginlega fóstbræður.
Gamlinginn hló. Svo varð hann alvarlegur á ný og spurði
konuna, hvort hún héldi, að nokkurt slys hefði orðið á
veginum.
— Guð minn góður, sagði konan, — nei, en heldurðu
það?
Nei, hann hafði bara spurt si svona. En svo mátti kon-
an ekki vera að því að tala meira við hann; hún var víst
að elda mat. „
Gamli maðurinn rölti suður með veginum og spurðist
fyrir um Dengsa. En það hafði enginn séð hann, eða
réttara sagt, það þekkti hann enginn. Þá fór gamli mað-
urinn að áfella sjáifan sig fyrir það að hafa ekki spurt
drenginn hvar hann ætti heima. Skeifing gat maður verið
orðið mikill auli, að inna ekki barnið eftir því. Þá hefði
allt verið auðveldara.
Svo gafst gamli maðurinn upp við leitina og rólaði
heimleiðis. Þegar hann kom að hliðinu, beið hans þar
Jítil stúlka.
— Ert þú vinur hans Dengsa? spurði hún.
— Vinur hans Dengsa. Jú, jú það stemmir. Hvar er
hann, blessaður stúfurinn? Hann er þó ekki lasinn?
— Nei, hann bað mig að skila kveðju til þín, því hann
er farinn til útlanda með pabba sínum og mömmu.
— O, já .Til útlanda.
Garnla manninum fannst eins og sólin skini ekki eins
glatt og rétt áðan. Hann ók sér.
— Ó, já. Til útlanda?
— Já, og hann kemur ekki fyrr en í vor. Hann bað
mig að skila því til þín, að hann kæmi strax að finna þig,
þegar hann kæmi heim aftur.
Svo var hún þotin.
Eftir þetta fannst honum vera komið haust. Hann fór
minna út og aldrei Jengra en niður að hliðinu. Hann
þóttist ekki lengur kunna á læsinguna og lét sér nægja
að staldra litla stund við grindina og tala nokkur hlýleg
orð við vini sína, rimlana.
Dagarnir tóku að styttast smátt og smátt og loftið fór
að verða svalara. Þá hætti gamli maðurinn að ganga út,
fór rétt sem snöggvast í leppana eftir hádegið. Nokkru
seinna hætti hann að fara á fætur. Gigtin tók að hrjá
hann, og hann gat ekki lengur haft fótavist. Þá kornu
þau með olíuvélina og köflótta teppið. Rúmið var fært
undan glugganum, svo nú sá hann ekki lengur út í garð-
inn. Honum fannst hann skelfing einmana. Og mikið var
langt til vorsins. Hann fór að telja mánuðina á fingrum
sér. Það urðu fimm fingur, fimm mánuðir.
O, jæja. Allt tók enda. Það myndi vora eins og vana-
lega. Fyrst myndi hann heyra, þegar droparnir færu að
falla niður af upsinni. Fyrst hægt og bara rétt yfir bjart-
asta daginn. En svo myndu þeir brátt halda áfram að
sytra lengur og lengur fram eftr. Og að lokum féllu þeir
látlaust allan sólarhringinn, hratt og þungt.
Þá væri óhætt að taka köflótta teppið frá glugganum,
svo að hann gæti séð bláan himininn. Næst yrði svo rúm-
ið fært á sinn gamla stað undir stafnglugganum. Þá gæti
hann risið upp og horft niður í garðinn. Fyrst í stað
mundi hann vera grár. En eftir nokkra daga, færi að
örla á litlum, grænum nálum, sem teygðu sig upp úr
moldinni. Já, blessaður nýgræðingurinn myndi brátt
klæða gamla Frónið. Þá færu þeir að sleppa í sveitinni.
Öldungurinn sat uppi í rúminu og reri fram í gráðið.
Glærar og sinaberar hendur hans krepptust utan um
pontuna. Það var orðið æði skuggsýnt úti, herbergið var
myrkt.
Tengdasonurinn gekk inn og kveikti loftljósið. Hann
kastaði kveðju á gamla manninn og spurði, hvort hann
ætti ekki að kveikja á olíuvélinni. Gamli maðurinn hélt
áfram að róa fram í gráðið. Svo hætti hann því skyndi-
iega, hallaði undir flatt, setti pontuna á nef sér og saug
innihald hennar að sér, dæsti.
— Ég veit ekki. Er mjög kalt hér inni?
— Já, það er fremur svalt finnst mér, sagði tengdason-
urinn.
— Jæja, er það. Ég finn engan kulda.
— Já, það er bara svalt finnst mér, endurtók tengda-
sonurinn.
Hann hafði komið með olíu í flösku os var tekinn að
O
hella henni á geymi vélarinnar.
— Það er skömm, hvað ég eyði mikilli olíu frá ykkur,
sagði gamli maðurinn.
— Ha, olíu, Nei, nei, þú eyðir ekki mikilli olíu. Öðru
nær.
— Jú, víst eyði ég einhverju, víst geri ég það, tuldraði
gamlinginn úti í horni.
Það var farið að hvessa og stóð á gluggann. Köflótta
teppið bærðist til, eins og fáni á stöng. Tengdasonurinn
hafði lokið við að láta olíuna á geyminn og það var
daufur þefur af henni í kompunni. Hann kveikti á vél-
inni.
— Þetta er hálfgerður garmur, sagði tengdasonurinn.
— Hún dugar, meðan ég tóri.
— Ég ætla að reyna að fá nýja.
— Vitleysa. Hún dugir mér.
Tengdasonurinn virtist ekkert gefa orðum gamla
mannsins neinn gaum. Hann stóð með olíuflöskuna i
hendinni og leit í kringum sig í kompunni.
— Er ekki vondur gusturinn frá glugganum?
— Nei, ekki svo mjög, svaraði gamli maðurinn lág-
róma.
— Það væri betra, ef það væri tvöfalt gler í glugg-
anum, sagði tengdasonurinn.
— Já, líklega væri það betra, gegndi sá gamli.
— Ég ætla nú bara að láta verða af því einhvern dag-
inn.
Tengdasonurinn hafði gengið út að glugganum og
reyndi að strekkja köflótta teppið betur fyrir hann.
Heima er bezt 293