Heima er bezt - 01.08.1967, Blaðsíða 31

En nú fór gamanið að grána. Leiðin var þverbrött,
eins og við værum að klifra upp eftir snarbröttu hús-
þaki og fönnin í heiðarbrúninni var orðin svo hörð,
að rétt aðeins var hægt, að höggva tánum inn í harð-
fennið og spora sig þannig upp. Ég lofaði guð í hljóði
fyrir það, að harðfennið skyldi ekki vera verra, því að
þá held ég að ég hefði misst kjarkinn, enda var ég ekki
laus við lofthræðslu, er nálgaðist heiðarbrúnina. Ég
mæddist líka nokkuð, því að ég var ekki mjög vanur
gangi, þar sem ég gat oftast farið á hesti, en slíkt kom
ekki til rnála á þessari leið, því að heiðin var illa hest-
fær um hásumarið, hvað þá á þessum tíma árs. Ég minni
enn á það, að heiðarbrúnin er um 600 metra há, og
snarbratt efst. — Ég skammast mín ekkert að viður-
kenna það, að síðast mátti heita að ég gengi á fjórum
fótum. Ég studdi höndum á harðfennið og hjó tánum
inn í skafiinn jafnóðum og ég þokaðist upp. Ég þorði
varla að líta aftur, því að ef kjarkurinn hefði bilað eða
þrekið brostið við að klífa brattann, þá var niðurleiðin
miklum mun erfiðari og hættulegri, því að á niður-
leið hefði verið örðugra að fóta sig á harðfenninu.
Ennþá þokaðist áfram upp undir brúnina, og enn
reyndist snjórinn hæfilega mjúkur, þannig að hægt var
að höggva tánum inn í skaflinn og ná fótfestu. Enn
var frostið vægt og blækyrrt.
Pilturinn, sem með mér var, lét engan bilbug á sér
sjá, og bar bagga sína léttilega, en þó fór hann með
fullri gætni, er nálgaðist efstu brúnina. Loks kom að
hinu þráða marki. Við klifum efstu heiðarbrúnina og
stóðum upp á brúninni heitir og móðir, og ég fagnaði
því, að hafa haft þrek til að klífa brattann.
Enn var veðrið gott, en þó var farið að snjóa í logni.
Líka hafði frostið stínið nokkuð og héluðu fötin utan
á okkur og sömuleiðis augnabrúnir.
Er við höfðum kastað mæðinni, héldum við áfram
ferðinni. Allt var alþakið snjó og hvergi sá á dökkan
díl. Pilturinn tók stefnuna í norðaustur og ég tók eftir
því, að öðru hverju sást á vörður, sem aðeins yddi á
upp úr snjónum. Pilturinn sagði, að sjálf heiðin væri
fremur stutt og brátt færi að halla norður af, en við
yrðum að gæta þess, að fara ekki of langt í austur, eða
til hægri, því að þá lægi leiðin fram á þverhnípt hamra-
belti.
Fannkoman jókst nú mjög, er lengra kom austur á
heiðina, og sá ekki spönn frá sér. Ég missti af áttun-
um, því að ekkert var til að átta sig á annað en vörðu-
brotin, sem öðru hverju yddi á upp úr snjónum. Færð-
in þyngdist og allt rann saman í eitt fyrir augunum,
hjarnbreiðan, muggukafaldið og þokublindað útsýnið.
Ef snögglega hefði hvesst, þá hefði útlitið hjá okkur
ekki verið gott. Ég gætti þess, að ganga jafnan í slóð
fylgdarmannsins, til að trufla hann ekki í stefnunni.
Ékkert töluðum við saman og aldrei stönzuðum við,
því að við það gátum við ruglast í stefnunni, en á hægri
hönd voru þverhnípt hamrabelti. Bezta og eina trygg-
ing okkar voru vörðubrotin.
En þar kom, að við sáum hilla undir tröllvaxinn
Gamalt steingert tré i Loðmundarfirði. Ljósm. Páll Jónsson.
mann í kafalds-muggunni. Hann virtist í fyrstu vera
stærðar tröll, því að muggu-kafaldinu fylgdi blind-
þoka. Er nær dró, sáurn við að þetta var aðeins vörpu-
legur maður í stærra lagi, sem glaður og reifur kastaði
á okkur kveðju úr nokkurri fjarlægð. Þetta var hrepp-
stjórinn í Loðmundarfirði, Stefán bóndi í Stakkahlíð,
— og hafði honum ekki skeikað ratvísin fremur en
fylgdarmanni mínum.
Þarna mættust þeir á ákveðnum stað á heiðinni eins
örugglega í blindþoku og muggu-kafaldi, eins og skip
sem sigla á rúmsjó eftir nýtízku siglingatækjum og sjó-
kortum.
Nú var farið að skyggja, en heldur dró úr fannkom-
unni. Stefán bóndi var kátur og léttur í máli, talaði
hátt eins og væri stórhríð, og hafði spaugsyrði á vör-
um.
Um stund stóðum við þarna í lausamjöllinni, sem tók
okkur meira en í miðjan kálfa. Stefán hreppstjóri var
á skíðum og allvígamannlegur. I fyrstu leit hann á mig
undrandi og spurði, hvort ég væri virkilega skíðalaus.
Ég sagði að svo væri og bætti því við, að ég hefði
eiginlega aldrei stigið á skíði.
„Ertu vitlaus, maður,“ sagði Stefán bóndi. „Þú legg-
ur í vetrarferð um Austurland skíðalaus. — Þú þekkir
víst ekki Austurland,“ bætti hann svo við.
En um þetta þýddi ekki að deila á þessum stað, því
að enn var alllöng leið fyrir höndum. Stefán tók við
póstpokanum á aðra öxlina og greip svo hnakktösku
mína og hengdi hana á hina öxlina, og steig svo á skíð-
in. Fylgdarmaður minn kvaddi okkur í hasti og sneri
aftur sömu leið til baka, og fór nú greitt, því að nú gat
hann fylgt slóð okkar, þar sem ennþá snjóaði í logni.
Stefán stóð um stund kyrr á skíðunum og leit á mig
stórum undrandi augum, síðan sagði hann og talaði
ennþá hátt og glettnislega:
„Nú renni ég mér niður daladrögin og fer hratt. Þú
reynir svo að fylgja mér eftir, og gættu þess vel að
missa ekki af skíðaslóðinni. Síðan kvaddi hann mig
Heima er bezt 287