Heima er bezt - 01.08.1967, Blaðsíða 26

Ritgerðasamkeppni „Heima er bezt . 3. verðlaun
JÓRUNN ÓLAFSDÓTTIR FRÁ SÖRLASTÖÐUM:
HREFNA
Fögur álitum, reist, fínbyggð, með kvik eyru og
tindrandi augu, stóð hún í heimahlaði ásamt
fleiri hestum. Þeir voru allir stilltir og í kyrr-
stöðu. Hún ein sýndi óþol. Hún grafsaði upp
grasrótina í hlaðvarpanum, stiklaði um hring eftir hring,
svo langt sem taumur leyfði, frísaði skarpt og saup
hregg svo að kvað við.
Hrafnsvartur belgurinn var brennheitur af geislum
sólarinnar. Hann var hreinn, glansandi og silkimjúkur og
af honum lagði sterkan, næstum áfengan ilm.
Eg strauk um stinnan makkann og hvelft brjóstið og
hún sefaðist örlítið við þessa kunnu snertingu og virtist
ekki taka það illa upp þegar ég þrýsti léttum kossi á
titrandi flipann.
Þetta var kveðjukoss, því nú átti Hrefna að fara að
heiman til náms, svo sem æskunni heyrði til.
Hún átti að vera að heiman sumarlang undir hendi
tamningamanns og einmitt í dag var hann kominn að
sækja hana. Hesturinn hans stóð tygjaður í hlaðinu og
beið eiganda síns, sem hafði skroppið inn í bæinn að
þiggja góðgerðir og ræða við foreldra mína. Hann var
góður kunningi þeirra og þau höfðu valið hann til að
kenna Hrefnu, sem þau bundu svo miklar vonir við.
Þau treystu honum til að skila henni úr skólanum, list-
fengri, en jafnframt óbugaðri og lausa við ótta og tor-
tryggni.
Tamningamaðurinn kom út á hlaðið, leysti hest sinn
og tók við taumunum á Hrefnu, úr hendi þess sem í
hana hélt. Hann strauk henni létt um háls og vanga og
horfði inn í tindrandi augun. Faðir minn gekk með hon-
um upp fyrir túngarðinn. Þar fóru kveðjur fram.
Tamningamaðurinn steig á bak reiðhesti sínum, sem
þegar tók fallegan sprett og Hrefna rann, reist og fram-
sækin við hlið hans. Ég horfði fast á eftir þeim, en þau
bar fljótt yfir og hurfu á skammri stund.
Lítil stúlka þerraði burt tár, sem læddust niður vang-
ann og fór ein sér það sem eftir lifði dagsins. Þegar
Hrefna var horfin að heiman fannst mér allt tómlegra
en áður. Við Hrefna höfðum átt sama heimili frá því að
við litum dagsins ljós, vorum með vissum hætti aldar
upp saman. Þegar Hrefna litla var orðin bandvön og
pabbi teymdi hana með reiðhsti sínum, fékk ég einstöku
sinnum að koma henni á bak. Hún virtist kunna því vel,
reisti sig fallega og fór á dúnmjúku spori, eða svo fannst
mér, og ég gerði mér miklar vonir um að ég fengi að
njóta kosta hennar, þegar lengra liði.
Ég hlakkaði ákaft til að hún yrði fulltamin, og ég
'jafnframt það vaxin, að ég fengi taumhaldið á henni í
eigin hendur, og við mættum fara frjálsar um veg.
Hins vegar fannst mér talsvert tortryggilegt, að láta
hana til skólunar í hendurnar á mér ókunnum manni.
Hann mundi að vísu kenna henni margar listir, um það
efaðist ég ekki. En hvernig mundi hann fara með hana?
Um það braut ég heilann oft og lengi og hafði ýmsar
áhvggjur.
Ég hafði heyrt slæmar sögur af hörku sumra tamn-
ingamanna og heyrði talað um að hrossin kæmu skemmd
og „hvumpin" frá þeim eftir meðferðina. En pabbi og
mamma treystu þessum manni og þá hlaut þetta að vera
í lagi. Tamningmaðurinn bjó tiltölulega skammt frá
heimili mínu og kom því stundum í heimsókn. Alltaf
var Hrefna þá með í för hans. Hún var reist og frjáls-
leg og auðséð á yfirbragði hennar öllu, að henni leið
vel. Tamningamaðurinn hlaut að fara um hana vinar-
höndum.
Hann hrósaði henni mikið, taldi hana öruggt loforð
um prýðilegt reiðhross. Fótfimin og gangmýktin var
einstök, kvað hann, fjörið létt en ekki mjög skarpt, en
myndi fara vaxandi.
Þegar leið á sumarið, fór tamningamaðurinn að falast
eftir að fá Hrefnu keypta. Hann var þá nýgiftur og
vildi gleðja brúði sína með svo skemmtilegri gjöf sem
gæðingi, og það því fremur, sem hún var hestelsk mjög
og mikill dýravinur. Hjá henni mundi Hrefnu óefað
líða mjög vel. En samt mátti ég ekki til þess hugsa, að
hún hyrfi af heimili mínu. Nú þegar uppfylling óska
minna í sambandi við hana var því nær komin, mátti
ekki þurrka út þennan veglega þátt vona og drauma. Ég
fékk kökk i hálsinn hvenær sem ég sá til ferða tamn-
ingamannsins. Eg óttaðist að pabbi léti undan sókn síns
góða vinar. Ég vissi að hann vantaði stundum peninga,
og Hrefna mundi áreiðanlega verða vel borguð.
282 Heima er bezt