Heima er bezt - 01.08.1967, Blaðsíða 38

— Þú værir nú vís með að minna mig á það, ef ég
skyldi gleyma því.
— Jú, víst gæti ég það. En ég held, að það sé barasta
mesti óþarfi.
— Ha, óþarfi. Nei, nei, langt því frá, andæfði tengda-
sonurinn, — skárra væri það nú. Það yrði miklu betra,
ég meina, það myndi ekki trekkja eins.
— Nei, líklega gerði það ekki.
Tengdasonurinn var kominn fram í dyrnar. — Þar
staldraði hann við, dinglaði olíuflöskunni og mælti:
— Get ég annars nokkuð gert fyrir þig núna?
— Nei, blessaður minn. Þetta er nú orðið eitthvað
nóg. Að fá sama sem nýja olíuvél og tvöfalt gler í glugg-
ann. Margur gat nú gert sig ánægðan með minna.
— Það er nú svo sem ekki komið, en það skal ekki
dragast öllu Iengur.
Með þeim orðum hvarf tengdasonurinn út um dyrnar,
og gamli maðurinn varð einn á nýjan leik.
Vindinn jók, er líða fór á kvöldið og varð að roki.
Svo kom snjórinn. Köflótta teppið bærðist í trekknum
og einsatka snjókorn smaug inn með rúðunni og settist
á gluggakistuna. Trekkurinn hafði truflandi áhrif á
olíuvélina, því hún tók að ósa af og til. Gamli maðurinn
fann ósloftið berast að vitunum, og hann fór að hósta.
Fyrst með all löngu millibili, síðan þéttar. Þá staul-
aðist hann með erfiðismunum fram úr og dró kveikinn
niður. Svo fór Ioginn að blikka og að lokum dó hann
út, en örlítil blá reykjarsúla steig hægt upp í Ioftið. Hún
riðlaðist skjótt í trekknum.
Hafði honum runnið í brjóst eða hvað? — Nei, hann
var áreiðanlega glaðvakandi. En var hann þá farinn að
heyra ofheyrnir?
Gamli maðurinn Iagði við hlustirnar, hélt niðri í sér
andanum og hlustaði. Jú, nú heyrði hann það aftur, og
nú var hann viss. Það var situr vatns. Jú, það bar ekki
á öðru. Vatnið draup hægt, ofurhægt af ufsinni. Það
var ekki um að villast. Þá hlaut vorið að vera í nánd.
Það færðist bros yfir ásjónu gamla mannsins. Loksins
var veturinn að kveðja og vorið að taka við völdum.
Þá gæti hann víst bráðum farið að klæðast og ganga út.
Kæmist kannske út að hliðinu. Skyldu vinir hans, riml-
arnir hafa breytzt? Varla. — Annars var ekki gott um
það að segja. Einhver þeirra gat hafa brotnð undan snjó-
þunga. Annað eins hafði skeð. Og gamli maðurinn and-
varpaði yfir fallvaltleika þessa lífs.
En hvað var nú þetta? Hann heyrði ekki betur en
vatnið streymdi viðstöðulaust niður af upsinni. Það var
bísna skrítið. Sennilega ætlaði að vora fljótt og vel. —
Gamli maðurinn dæsti af feginleik. Það yrði sennilega
óhætt að taka köflótta teppið bráðum frá glugganum.
Skelfing gat þetta teppi gert skap hans eitthvað önugt.
Sennilega var það af því, að ráðskonan, sem hann hafði
haft síðustu búskaparárin, hafði ávallt gengið í þannig
köflóttu pilsi. Hún hafði verið skelfing uppáþrengj-
andi, manneskjan. Hafði trúlega haldið, að hann ætlaði
sér að eiga hana og........
En hvað var þetta? Var ekki teppið horfið? Jú, það
bar ekki á öðru og hann sá meira að segja dálitla bláa
rönd á gráleitum himninum. Það var ekki ofsögum sagt,
að það ætlaði að vora óvenju snemma.
Og hann heyrði ekki betur en einhver vræri að syngja
dýrðin, dýrðin. Lóan var þá komin. Það var líklega bezt
að fara að komast í garmana. Og hann smeygði fótunum
undan sænginni. Þá fann hann, að hann var bara furðu-
góður af gigtinni, fann bara vægast sagt sáralítið til
hennar.
Svo var hann allt í einu kominn út á hlað. En sú un-
aðslega birta, sem flæddi á móti honurn. Hann heyrði
líka fallegan söng. Var það fuglasöngur? Jú, það hlaut að
vera. En mildð óskaplega gátu þá litlu krílin sungið dá-
samlega vel. Svona fallegan söng hafði hann ekki heyrt
frá því hann var drengur og dreymdi, að hann væri kom-
inn til álfheima.
Nú leit gamli maðurinn niður fyrir fætur sér og sá
stíginn. Sá var nú breyttur. Hann var orðinn eggsléttur
og mjúkur. Svo undur mjúkur, og meira að segja hvít-
ur. — Ja, þetta var meira blessað vorið. Og gamli mað-
urinn breiddi út faðminn og langaði til þess að faðma
allt að sér. Honurn leið svo einstaklega vel.
Þá heyrði hann barnsrödd. — Það var röddin hans
Dengsa. Hann var sjálfsagt niðri við hliðið. Gamli mað-
urinn brosti með sjálfum sér og fór að labba niður stíg-
inn. Og honum fannst hann varla snerta þennan hvíta,
mjúka stíg. Hann var eins og ull — eins og hvítt ský.
Hann sér Dengsa utan við hliðið. En þó fannst hon-
um, að hann væri langt burtu.
— Ætlarðu að opna klinkuna fyrir gamlan rnann?
spurði gamlinginn.
— Nú get ég það ekki, kvakaði rödd Dengsa langt
burtu. Hann sást orðið varla.
— Hvað, geturðu það ekki?
— Nei, ég get það ekki. Ég kom bara til að kveðja
þig. Nú er ég að fara heim.
Gamli maðurinn rétt greindi síðustu orðin, svo langt
virtust þau koma að. Og nú var Dengsi horfinn. Hvað
var eiginlega að honum Dengsa? Því gat hann ekki
opnað? Það var allt orðið svo undarlegt.
Nú heyrði hann sungið svo undur þýtt og sefandi
rétt hjá. Hann leit í kring um sig og þá sá hann, að
hliðið var ekki eins og það var. Hann gekk að því og
strauk hendinni yfir enni sitt. Nei, um það var ekki að
villast. Hliðið var orðið logagyllt......
Stormurinn buldi án afláts á hússtafninum og í hörð-
ustu hrinunum söng einmanalega í upsinni.
294 Heima er bezt