Heima er bezt - 01.03.1970, Blaðsíða 18

og fékk þau aldrei nógsamlega lofuð. En hann var
frændrækinn, og hélt sambandi við skyldulið sitt eins
og kostur var á. Erfiðar samgöngur torvelduðu sam-
fundi, og engin farartæki um að velja. Elesturinn var
eini farkosturinn milli fjarlægra staða. Þrátt fyrir langt
og erfitt ferðalag, þar sem fara varð yfir mestu fall-
vötn landsins á ferju, fór séra Brynjólfur til Reykja-
víkur, venjulega tvisvar á ári. Aðra ferðina í langdegi
vorsins en hina á haustnóttum.
Svo er það í nóvember árið 1879, að séra Brynjólfur
tók sér ferð á hendur og hélt til Reykjavíkur. Meðan
hann dvaldi þar, bjó hann að venju á æskuheimili sínu,
hjá föður og systkinum.
A þessum tímum höfðu húsmæður í kaupstöðum
vinnukonur til aðstoðar við heimilisstörfin, og því fleiri
sem heimilin voru stærri og rismeiri. Þótti það heppni
mikil og þá ekki síður frami fyrir stúlku utan af lands-
byggðinni, að komast vinnukona í hús í kaupstað.
Læra þar eitthvað í matargerð og kynnast dönskum
siðurn, er þá voru hér allsráðandi við sjávarsíðuna. Kom
þessi vinnumennska í stað kvennaskóla nútímans, og er
því ekki að neita, að námfúsar stúlkur, sem voru hjá
góðum húsmæðrum, fengu oft þá þekkingu í ýmsum
greinum sem þær bjuggu að alla æfi.
A þessum vetri var vinnukona á heimili Jóns háyfir-
dómara, glæsileg bóndadóttir austan úr Flóa, sem engum
var minnkun að líta hýru auga. Ekki er vitað hverja
athygli gesturinn á heimilinu veitti stúlkunni ungu. En
gæfan kemur á mismunandi hátt til mannanna, oftast
að óvörum. Er þá mikils vert hverjar viðtökur hún
hlýtur. LTm miðnæturskeið, þegar séra Brynjólfur svaf
vært í rúmi sínu, kom gæfan til hans í líki fagurrar
stúlku. Hún barði ekki að dyrum, en gekk hljóðlaust
um í húmi næturinnar og smaug undir sængina hjá
sveitaprestinum unga. Hamingjudísirnar brostu.
Framhald.
„Það hillir í vonanna veldiu.
Framhald af bls. 84. -----------------------------
vatni í sjóðandi og gjósandi hverum. Er nú í undirbún-
ingi að leggja hitaveitu frá þessum hverum til Húsavíkur
og láta alla bæi Reykjahrepps, sem ekki hafa hverahita,
fá eftir vild og þörfum heitt vatn frá veitunni. Garð-
ræktarfélagið leggur til aðalvatnsmagnið, — leigir eða
selur vatnsréttinn. — Hinsvegar mun það halda eftir
nægilegu jarðhitavatni til eigin þarfa.
Rætt er um að koma upp heykögglaverksmiðju og
fóðurbirgðastöð í Reykjahreppi.
Leitun mun vera á íslandi að sveit, sem „hillir í von-
anna veldi“ jafn hagsældarlega og þessa litlu sveit nú.
Atli Baldvinsson er gifturíkur maður m. a. af því,
að örlögin settu hann þarna niður. En sjálfur hefir hann
verið góður gæfusmiður fyrir sig, — fyrir félagið, sem
hann veitir forstöðu og fyrir sveit sína. Hann hefir sem
forustumaður í sveitinni átt ómetanlegan þátt í að stýra
málefnum hennar í það farsældarhorf, sem þau eru
komin, — gera hillingar vona föður síns og samaldra
hans að virkileika.
r
lslandsferð
Framhald af bls. 88. ---------------------------
þess afla bændurnir heyja í hlíðargeirum, mýrum og
flóum, sem eru í nánd við bæina. Ljáblöðin eru mjög
stutt, enda væri ómögulegt að nota langa ljái vegna þýf-
isins. Þegar veður leyfir vinna menn að slætti og hey-
þurrk allan sólarhringinn. Jafnskjótt og heyið er þurrt,
er það bundið með reipum eða ólum í bagga og flutt
heim á hestum og látið í torfhýsi, sem það er geymt
í við hliðina á peningshúsunum. Heybandslest er mjög
skrýtin sjón. Hestunum er hnýtt í tagl þess sem á undan
fer, og þessi smávöxnu dýr hverfa svo undir klyfjum
sínum, að nær ekkert sést af þeim nema fæturnir og
tevmingarnir, sem hnýtt er í töglin. Lestin líkist mest
tilsýndar hóp af heyböggum, sem skríða sjálfkrafa í átt
til húsanna.
Þegar fé er geymt í húsum fjarri bæjum er heyhlaða
við hvert hús, því að ómögulegt er að flytja þangað
hey að heiman í vetrarsnjóum og hríðum.
Framhald.
Hvar eru vökumennirnir?
Framhald af bls. 90. ---------------------------
af ríkisfé, en það er víst óhætt að treysta því, að rímna-
skáld og bragfræðingur má draga fram lífið á útigangi
— eins og Grímur sagði um Daða fróða. Ekki þarf að
efa, hvorn kostinn Einar Benediktsson mundi hafa valið.
Ofurlítið hefði ég viljað víkja hér að ritgerð Guð-
rnundar Finnbogasonar um „Töfra bragarháttanna“,
sem prentuð var í Skírni 1938. En hún er mér ekki til-
tæk og á rninni gamals manns er ekki að treysta. Lesar-
inn mætti gjarna athuga hana, ef hann á þess kost. Ætlað
hafði ég líka að minnast Rímnatals Finns Sigmunds-
sonar (Rvk. 1966), sem er með öllu ómetanleg handbók
hverjum þeim, er leggur sig nokkuð eftir bókmenntum
okkar, og er auk þess bóka skemmtilegust. En hér verð-
ur að láta staðar numið.
Já, vökumennina sem standa eiga vörð um bók-
menntaarf þjóðarinnar, hvar er þá að finna?
Portchester á Englandi 1910.
Snæbjörn Jónsson.
94 Heima er bezt