Heima er bezt - 01.03.1970, Blaðsíða 36

nótt! Slíkt framferði finnur enga náð fyrir mínum
augum, Þorfinnur, og það skal ekki endurtaka sig, hafi
ég báða fætur jafnlanga!
— Jæja, látum þetta þá vera útrætt, svarar Þorfinnur
og snýr aftur til svefnherbergis síns. Hann er þreyttur
eftir langan vinnudag og þráir svefn og hvíld nætur-
innar. En frú Alma var of æst í skapi til að geta farið
að sofa strax, hún dvelur því um stund frammi í eld-
húsi, og þar fær hún að vera ein og hugsa mál þetta
betur. Hún hefir hingað til haft ráðin yfir dóttur sinni,
og svo skal það vera, þar til Ásgerður er komin í þá
öruggu framtíðarhöfn, sem hún hefir fyrir löngu ætlað
henni. Og með þá ákvörðun efst í huga sofnar frú
Alma að lokum. Og stormurinn stillir sína strengi eftir
sem áður.
Tryggvi skipstjóri gengur rösklega inn í verbúð
sína. Hann leggur af sér blaut hlífðarfötin frammi á
ganginum og hraðar sér svo inn í eldhúsið. Sóley er
þar enn að störfum, þótt liðið sé langt á kvöld, og hún
býður Tryggva strax heitt kaffi, um leið og hann kem-
ur inn í eldhúsið, áður en hún spyr hann nokkurs um
ferðalagið. Og Tryggva þykir gott að fá heitan sopa
eftir útivistina. Hann tekur sér því þegar sæti við lang-
borðið, og Sóley er fljót að koma með kaffið handa
honum. En síðan spyr hún:
— Er veðrið ekki hræðilega vont?
— Það lætur hálfilla, svarar Tryggvi rólega.
— Þér hefir samt tekizt að koma Ásgerði minni heim
heilli á húfi? ég efast ekki um það.
— Eg veit ekki annað, en að svo hafi tekizt, svarar
ungi skipstjórinn brosandi, og léttum roða slær yfir
svipfrítt andlit hans.
— Eg þakka þér mikið vel fyrir greiðann, Tryggvi,
segir Sóley innilega, og heldur síðan áfram: — Blessuð
Ásgerður mín að leggja það á sig mín vegna að koma
hingað í þessu óveðri, hún á fáa sína líka.
— Hafið þið þekkzt lengi? spyr Tryggvi.
— Síðan í vetur, er ég var nýkomin hingað. í fyrsta
skipti sem ég fór í Þorfinnsbúð, afgreiddi Ásgerður
mig, og ég hefi aldrei mætt slíkri alúð sem hún sýndi
mér þá strax, bláókunnugri, og frá þeim degi hefir hún
verið mér eins og bezta systir.
— Það var fallegt. Varstu ekki öllum ókunnug hér
í Stóravogi, þegar þú komst hingað í vetur?
— Jú, hér þekkti ég engan í fyrstu, nema hann frænda
minn, sem ég kom með hingað og er á bátnum hjá
þér, og hann gaf sér auðvitað lítinn tíma til þess að
sinna mér, þegar hingað var komið.
— En leiddist þér þá ekki fyrst, eftir að þú komst
hingað, Sóley?
— Af hverju spyrðu að því?
— Mér fannst þetta einhvern veginn; þú varst svo
döpur.
— Jú, það er ekkert launungarmál nú, að mér leiddist
— og leiddist afskaplega mikið. En þá kom Ásgerður
eins og góður engill inn í þetta leiðindalíf mitt. Hún
færði mér gjafir og gladdi mig á allan hátt, og ég á
það henni að þakka, að nú hefi ég alveg sigrazt á þessum
hræðilegu leiðindum.
— Eftir þessu öllu að dæma, er Ásgerður ágætis stúlka.
— Ásgerður Þorfinnsdóttir er góð stiilka, segir Sóley
orr leggur sterka áherzlu á orð sín. — Hún er sú allra
bezta vinkona, sem ég hefi þekkt á allri minni ævi.
— Jæja, það er svo. Tryggvi hefir nú lokið úr kaffi-
bollanum og afþakkar rneira, en situr samt kvrr og
ætlar að halda áfram þessu hugljúfa spjalli við Sóleyju,
en hann fær ekki tóm til þess að njóta þess lengur.
Skyndilega heyrist dynjandi fótatak og hávært manna-
mál frammi á ganginum, og það leynir sér ekki, að
þar eru á ferðinni félagarnir, sem fóru á dansleikinn
um kvöldið, en Tryggva langar ekkert til þess að lenda
í neinum samræðum við þá að þessu sinni.
Hann rís snögglega á fætur, þakkar Sóleyju fyrir
kaffið, býður henni góða nótt og hraðar sér inn í svefn-
skálann og leggst til hvíldar, en hann sofnar ekki strax.
Hugljúfar endurminningar kvöldsins fylla vitund hans
alla, þrátt fyrir hávært og margraddað spjall félaganna
og glymjandi hlátrasköll, sem stöðugt berast inn til
hans framan úr eldhúsinu, þar sem félagarnir sitja nú
að kaffidrykkju, lifir hann upp aftur, er hann hélt ungu,
yndislegu kaupmannsdótturinni í armi sínum, og hún
hallaði sér að honum á meðan þau brutust áfrarn í
óveðrinu, og hve þau spor gátu verið honum unaðsrík.
Já, hann óskaði þess í hjartans leynum, þegar stormur-
inn lét sem hæst umhverfis þau og þrýsti þeim sem fast-
ast saman, að þannig mættu þau styðja hvort annað
ævina alla, bæði í blíðu og stríðu, og honum fannst
hann skynja það í voldugum strengjaleik veðurgnýsins,
að sú sama ósk bærðist einnig í hjarta kaupmannsdótt-
urinnar ungu, þótt engin orð færu þeirra á milli.
En þegar samleið þeirra var á enda, og hún rétti hon-
um hönd sína í kveðjuskyni, fékk hann að heyra þau
orð af vörum hennar, sem voru honum dýrmætari fylgd-
arlaun, en þótt gull heimsins hefði verið í boði: — Eg
þakka þér hjartanlega fyrir fylgdina, Tryggvi, hún
verður mér ógleymanleg! — Og síðan hvarf hún hon-
um inn í húsið.
— Ásgerður Þorfinnsdóttir er góð stúlka, sagði Sóley
við hann áðan, og hann vissi að þannig var það, áður
en Sóley gaf henni sinn fallega vitnisburð. — Og er það
ekki einmitt slík tengdadóttir, sem hann vildi færa sinni
göfugu, kærleiksríku móður? — Jú, vissulega! hljómar
í vitund unga skipstjórans, á meðan svefninn hrífur
hann Ijúflega inn á draumalönd sín. Og aldrei fyrr hefir
Tryggvi Heiðar sofnað jafnsæll í hjarta sem að þessu
sinni.
112 Heima er bezt