Heima er bezt - 01.03.1970, Blaðsíða 2

Heima er bezt - 01.03.1970, Blaðsíða 2
Ekki velclur, sá er varar Fyrir nokkru kvaddi hópur ungs fólks sér hljóðs í útvarpinu, til þess að vara þjóðina, og þá sérstaklega jafnaldra sína við notkun fíknilvfja, og var þá sérstak- lega rœtt um hash og inarijuana. Ekki verður um það dæmt hér, hvort hættan er þegar svo mikil, sem þetta unga fólk sagði, eða ef til vill enn nieiri en það vissi til. Vér höfum enn sem komið er flotið sofandi að feigðar- ósi í þessu efni, og erum fyrst nú að vakna. Vér höfum vissulega stungið höfðinu í sandinn og hvorki þótzt sjá né hcyra, enda þótt utanað komandi fregnir hefðu vel getað ýtt við oss. Og alvarlegast er þó, að þær raddir hafa heyrzt í fjölmiðlunartækjum vorum, að hér sé í rauninni einungis um meinlausa hluti að ræða. En þess megum vér vera fullvís, að flest þau félagsleg vanda- mál, sem aðrar skyldar þjóðir eiga við að etja, verða einnig vandamál vor fyrr en varir. Ef til vill fá þau að einhverju leyti aðra mynd, en vandamál eru þau engu að síður. í því efni er neyzla eitur- og fíknilyfja engin undantekning, síður en svo. Fámennið og strjálbýlið ásamt fjarlægðinni frá öðrum löndum er oss ekki lengur nokkur vörn. í þéttbýli voru eru að skapast flest vanda- mál erlends þéttbýlis, og það raunar miklu meir en vér gætum búizt við, ef vér berum saman fólksfjölda í bæj- um hér og annars staðar. Fíknilyf þau, sem hið unga fólk ræddi um, eru af ýmsum talin meðal hinna meinlausari lyfja af því tagi, og því er ekki barizt gegn þeim að jafnmikilli einbeitni og þeim lyfjum, sem skaðlegri eru talin líkamlegri heilsu manna. En um eitt eiga öll þessi efni sammerkt, og það er að neyzla þeirra er flótti frá lífinu og þeirri ábvrgð, sem það leggur manninum á herðar. Kemur þar að einu mesta vandamáli samtíðar vorrar. Ólga sú og órói, sem hvarvetna gætir, og ekki sízt meðal æskufólks víða um lönd, á að verulegu leyti rætur að rekja til þess, að menn þora ekki að leggja til atlögu við þau raun- verulegu verkefni, sem fyrir hendi eru, en leita athafna- þrá sinni útrásar í niðurrifi og stjórnleysi undir því kjörorði að láta allar fornar dyggðir lönd og leið, af því að þær séu í raun réttri ódyggðir, án þess þó að þessir sömu bendi á nokkuð, sem komið geti í þeirra stað. Hinn flokkurinn er svo sá, sem beinlínis gefst upp, gerist hálfgerður flökkulýður og eiturlyfjaneytendur, og ef til vill fær ekkert safnað fólki saman í flokk þeirra jafn örugglega og einmitt fíknilyfin. Þessar atgerðir þeirra eru uppreisn gegn þjóðfélaginu, sem þeir þykjast vera þreyttir á, og ef til vill til að slæva þann ótta, sem þeir telja sig bera í brjósti. Látum svo vera, ef til vill mætti segja, að aðgerðaleysið og sefjun fíknilyfjanna skapi ekki umrót eða skemmdarverk í samfélaginu. En einu gleymir þetta fólk þó, og það er, að það lifir ekki á loftinu einu saman, og sefjunarlyf þeirra detta ekki til þeirra af himnum ofan. Til þess að þeir fái lifað sínu óvirka lífi verða þeir þó að fá það, sem til þess þarf frá því samfélagi, sem þeir hata og vilja brjóta niður. Án vinnu verður ekkert fengið, því fleiri meðlimir hvers samfélags, sem leggjast í ómennsku, því örðugra verður því samfélagi að vera til, þannig bana hinir óvirku með- limir þess bæði sjálfum sér og því með atferli sínu, á sama hátt og sníkjuveran eyðir veitanda sínum og um leið sjálfri sér. í þessu liggur ef til vill mesta hætta fíknilyfjanna fólgin. Þau gera neytendurna óvirka, kærulausa um allt og alla, þeir verða þannig eins konar dauðir limir á þjóðarlíkamanum, og stefna þannig með atferli sínu að andlegum og líkamlegum þjóðardauða, En því miður verður vart fleiri sefjunaratgerða í sam- félagi voru, sem stefna í sömu átt, þótt ef til vill séu þær seinvirkari en eiturlyfin. Eg gat í upphafi um varnarhreyfingu unga fólksins gegn þessum ófögnuði. Fáum tíðindum hefi ég fagnað meira nú í seinni tíð. Ekki er það þó eingöngu vegna þess verkefnis, sem þessi hópur hefir valið sér, enda þótt þörfin sé brýn, heldur miklu fremur af því, að í samtökum þessum má sjá tákn þess, að til eru öfl, sem vilja sporna gegn ógæfunni, og hafa þor til að koma fram á vígvöllinn og taka upp stríðshanzkann. Þegar þannig er farið af stað á einum vettvangi, getum vér gert oss vonir um, að upp verði risið víðar til viðnáms eða sóknar. Á alltof mörgum sviðum þjóðlífs vors fara hlutir aflaga, vér sjáum niðurrifs- og óþurftaröfl vaða uppi og setja svip sinn á umhverfið, þótt þar sé oft um sáralítinn minni hluta að ræða, en meiri hlutinn þegir og hefst ekki að fyrr en um seinan. Lítinn vafa tel ég á, að neytendur fíknilyfja séu enn örlítill minni hluti meðal þjóðarinnar yngri sem eldri. En meðan enginn rís upp, grefur meinsemdin um sig og vex, og sama má segja um hvaða þjóðarmeinsemd sem er. Því ber að 78 Heima er bezt

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.