Heima er bezt - 01.03.1970, Blaðsíða 24

og póstað sjálfur, eftir viðtal sitt við hinn ókunna gest.
Það út af fyrir sig staðfesti framburð ráðskonunnar. Eftir
þessu að dæma hafði gesturinn hótað honum lífláti, ann-
ars hefði Sir James ekki álitið hættuna svo yfirvofandi að
hann þyrði ekki lengra en yfir götuna til þess að pósta
bréfið.
Sendisveinn kom inn með símskeyti. Það var frá Coll-
ins um að hann væri á leiðinni til Lundúna. — Aðhafist
ekkert fyrr en ég kem, endaði það.
— Það er honum líkt, tautaði Sinclair.
Hann gekk vandlega frá bréfinu í vasabók sinni, tók
hatt sinn og staf og sagði við sendilinn: — Ég fer til
Leveson Square. Það er ekkert svar.
Strax og hann kom inn í húsið, eftir að hafa brotizt í
gegnum forvitna mannþyrpingu, sem beið þar fyrir utan,
mætti hann lögregluþjóni á verði.
— Er nokkuð nýtt, spurði hann, þegar lögregluþjónn-
inn heilsaði honum.
— Nei, þeir eru enn að eiga við veggina, loftið og góílf-
ið, svaraði hann.
Heill hópur sérfræðinga hafði verið fenginn til þess að
leita að hvar morðinginn hefði getað komizt út úr les-
stofunni. Engar leynidyr höfðu fundizt og engin smuga
það stór að mús gæti sloppið út eða inn. Þeir höfðu jafn-
vel rifið upp gólfborðin og tekið eikarklæðninguna af
veggjunum. Alit loftið hafði verið rannsakað og reyk-
háfurinn líka. En ekkert fannst.
— Hafið þið fundið nokkur bréf eð/a því um líkt nokk-
urstaðar? spurði hann þann sem verkinu stýrði.
— Ekkert, herra, en við getum leitað í húsgögnunum
og bókunum.
— Já, gjörið það. Það er afar áríðandi, en getið ekki
um það við neinn.
— Eins og þér óskið, svaraði maðurinn, sem var dug-
andi í starfi sínu og vildi koma sér vel við lögreglu-
foringjann.
Sinclair ávarpaði lögregluþjóninn: — Hefir verið leitað
á líkinu?
— Já, herra. Allt sem fannst á því var lagt á borðið í
borðstofunni.
— Gott, svaraði Sinclair, og fór þangað inn.
Á borðstofuborðinu lágu ýmsir smámunir, sem menn
eru vanir að bera á sér, en virðast svo lítilfjörlegir, þegar
eigandinn er dáinn. Lindarpenni, vasabók, og leðurveski
með mynd af dóttur hins framliðna og látinni konu hans.
5. kafli
DULARFULL HEIMSÓKN
Með því að snaéða í lestinni náði Collins rétt í tæka tíð
til þess að hlusta á söngleik í Gilbert og Sullivan leik-
húsinu. Hann átti þar bókfært sæti, sem var ætlað hon-
um þó hann kæmi ekki á réttum tíma.
Að loknu dagsverki fundust honum þessir sönglei'kir,
sem hlann kunni utanbókar, mjög hressandi. I kvöld var
hinn garnli, góði söngleikur „Lífvörðurinn“ leikinn, og
hann hallaði sér aftur á bak í sæti sitt og hlustaði með
hálfluktum augum og teygaði í sig hina unaðslegu tóna
eins og ljúffengt vín. — „Það er auðveldara að deyja vel,
en lifa vel, það hefi ég sannlega hvorttveggja reynt,“ segir
Fairfax lífvarðarforingi. — Hve mörgum sinnum hafði
hann ekki í starfi sínu sannfærzt um þetta. Margir hinna
verstu manna höfðu hlotið aðdáun fólks vegna hetjudauða
síns.
Hann hólt heimleiðis í blárauðu næturskininu eftir
fáförnum götum og illa lýstum torgum, sem hann tók
fram yfir þysinn og skjallbirtuna í Vestur-London, þegar
hann þurfti að einbeita huganum að einhverju viðfangs-
efni.
Þegar hann kom heim til sín beið Sinclair þar eftir
honum.
— Þú ert fallegur fugl, sagði Sinclair, ég hefi beðið
eftir þér meira en klukkustund. Þjónn þinn vissi ekki
hvert þú hafðir farið.
— Er nokkuð á seyði? spurði Collins skevtingarleysis-
lega.
— Á seyði, át Sinclair eftir. — Ég hefði nú haldið það.
Það gengur ekki hljóðalaust af þegar innanríkisráðherra
er myrtur. Forsætisráðherrann sendi eftir Boyce í morg-
un og hálft ráðuneytið hefir ýmist verið að koma eða síma
til okkar. Þeir hafa allir „Skoðanir" sem við eigum að
fara eftir. Til allrar hamingju er Boyce í essinu sínu og
hefir miklar fyrirætlanir um handtökur og þess háttar.
Collins blandaði sterka Whisky-blöndu handa Sinclair
og sjálfum sér daufara, og settist síðan niður: — Jæja,
lofaðu mér að heyra hvernig málinu miðar.
— Við erum búnir að fara í miklar grafgötur og nýtur
árangur er alltaf ávinningur, þó að þeir sem finna að
okkur láti sér ekki skiljast það. Það er nú til dæmis les-
stofan. Það er búið að rannsaka hana svo ýtarlega að það
er loku skotið fyrir að morðinginn hafi sloppið út á leyni-
legan hátt.
— Ég hefði getað sagt ykkur það, sagði Collins með
ákefðarhreim í röddinni.
— Hvemig? spurði Sinclair.
— Jú, sjáðu til, nú á dögum hefir fólk í nýtízku húsum
í London engar leynidyr eða leyniþil og þesskonar. Slíkt
á sér ekki stað nema í leynilögnegluskáldsögum.
— En hvemig í ósköpunum hefir hann bá komizt út?
-— Það get ég ekki sagt þér. Það er hluturinn, sem við
verðum að finna.
— Ef til vill hefir frú Simmons verið í vitorði með
honum?
— Ekki þyrfti það að hafa verið. En hvernig gekk að
yfirheyra hana?
— Hún kom og eins og þú manst ætlaði Boyce að yfir-
heyra hana. En sá mikli maður hafði æðri störfum að
gegna svo ég framkvæmdi yfirheyrsluna. Við bókuðum
allan framburð hennar, krufðum hana ýtarlega sagna, en
hún hafði engu við að bæta framburð sinn í gærdag.
Það rumdi í Collins. Sinclair leit snöggvast á hann og
hélt svo áfram.
— Við höfum einskis orðið vísari um bréfið sem var
sent til Aðalfréttamiðstöðvarinnar. Eins og þú sagðir var
það póstað í Bridge Street, en nteira verður ekki um það
sagt. Ég sendi það til sérfræðings í vélritun til þess að
fá skorið úr hvaða vél hefir verið notuð.
— Gott.
— Á símstöðinni var engair upplýsingar að fá. Þeir
geta ekki sagt um hvaðan símað var. Sennilega hefir það
verið frá einhverjum götusíma. Hann hefir verið tauga-
sterkur þessi náungi.
Framhald.
100 Heima er bezt